Στην μικρή ελληνική «γωνίτσα» αυτής της χώρας που λέγεται Πρέβεζα όμως, ποια ήταν η κατάσταση που επικρατούσε; Οι αφηγήσεις της εποχής υποστηρίζουν πως η επαρχία δεν... κατάλαβε από Χούντα. Μια αφήγηση όμως μαθήτριας του Γυμνασίου Πρέβεζας εκείνης της εποχής, μας δίνει εικόνες από την 21η Απριλίου 1967 στην Πρέβεζα.
Σας την παραθέτω, όπως μου την αφηγήθηκε:
«Αυτή η ημέρα ήταν διαφορετική από τις υπόλοιπες εκείνης της Άνοιξης, που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, μαζί με τις φιλενάδες μου. Ήμουν μόνη...
Επικρατούσε σιωπή. Μια αλλόκοτη σιωπή, που δε θυμίζει σχολικό προαύλιο λίγο πριν από το πρωινό μάθημα. Στα πρόσωπα έβλεπες φόβο, ανησυχία και σε ορισμένα μεγαλύτερα παιδιά, έβλεπες... οργή.
Όσοι είχαμε ραδιόφωνα στο σπίτι, ακούγαμε από τους μεγαλύτερους ότι έγινε... κίνημα. Και δώστου τα κλαρίνα. Όπως την 25η Μαρτίου.
Η τάξη λίγο πριν το μάθημα ήταν... αμίλητη. Θυμάμαι συμμαθήτριές μου σε κάποια στιγμή, να '''σπάνε'', να ξεσπούν σε λυγμούς, να τραβούν τα μαλλιά τους. Σπάραξε η καρδιά μου. Αργότερα μου είπαν πως συνέλαβαν τους πατεράδες τους, για να τους πάνε εξορία. Είχαν κάνει το ίδιο και παλαιότερα.
Ήταν αλλιώτικη εκείνη η ημέρα. Φόβος και σιωπή. Ο καθηγητής μας εξήγησε αργότερα πως έγινε στρατιωτικό κίνημα για να... σωθεί η πατρίδα από τον κίνδυνο και μας ζήτησε να είμαστε... ήσυχοι.
Κανείς δεν ήξερε τι σήμαινε αυτό. Αργότερα μάθαμε. Τα κορίτσια που έκλαιγαν πάντως, ήξεραν κάτι παραπάνω.
Στα διάλειμμα είδα τη θεία μου να ανεβαίνει από το σπίτι μας στα Λευκαδίτικα, προς το σχολείο. Δε μου άρεσε αυτό. Το βήμα της ήταν γοργό. ''Κάλεσαν τον πατέρα στην ασφάλεια'', μου είπε ορθά-κοφτά και εμένα μου ήρθαν στο μυαλό οι συμμαθήτριές μου.
Ήταν οι χειρότερες ώρες της ζωής μου, μέχρι να γυρίσω σπίτι και να τον δω να περνά την πόρτα του σπιτιού το απόγευμα.
Δε θέλω να συγκρατήσω πολλά από όσα ακολούθησαν τα επόμενα 7 χρόνια. Συγκρατώ μόνο το φόβο. Και την εικόνα του πατέρα μου να κλείνει πόρτες και παράθυρα για να ακούσει ραδιόφωνο. Την εικόνα να επιστρέφει σπίτι μετά το μεροκάματο, να έχει στο μπράτσο του την ''Ακρόπολη'' και μέσα από το παντελόνι του το ''Βήμα''. Την ''Ακρόπολη'' δε τη διάβασε ποτέ. Ήταν το... καμουφλάζ του».
Εποχή μακρινή, εποχή που ο λαός υπέφερε και φοβόταν. Αυτή την εποχή κάποιοι τη νοσταλγούν, κάποιοι την γιόρταζαν μέχρι πρόσφατα με... κλαρίνα και βιολιά. Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος «εχθρός» της ανθρώπινης ψυχής. Αρκεί να θυμόμαστε για να παραμείνουμε άνθρωποι...
ΥΓ: Τα χρόνια περνούν. Και ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάτι... τυπάκια που αναφωνούν: «Πού 'σαι ρε Παπαδόπουλε» ή «Τι ωραία που ήταν στη Χούντα. Τότε είχαμε δουλειές...». Γι' αυτούς λοιπόν τους ανιστόρητους τύπους -για να μη τίποτα χειρότερο-, απλά να πω το παρακάτω.
Είμαστε εγγόνια ανθρώπων, που θέλησαν να ζήσουν ελεύθεροι, να εκφράζονται ελεύθερα και τα παιδιά τους να έχουν μια καλύτερη ζωή. Και αυτά τα εγγόνια είναι χιλιάδες στην ελληνική κοινωνία. Προσωπικά δε μου πάει η καρδιά να... φτύσω -με το να ξεχάσω- πάνω στα μνήματα ανθρώπων που μου έμαθαν ότι η αξιοπρέπεια και η πίστη σε ιδανικά, δε λυγίζει μπροστά σε εκείνον που θα προσπαθήσει να σου πάρει τη ζωή, την οικογένεια, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό για να σωθεί το ΕΘΝΟΣ!!! (λέμε τώρα...).
Προσωπικά, όπως και χιλιάδες άλλα εγγόνια, δε θα φτύσω στα μνήματα εκείνων που μου έμαθαν να σέβομαι τη Δημοκρατία και τον άνθρωπο δίπλα μου.
Το τι συνέβη την 21η Απριλίου θεωρώ πως δε θα το ξεχάσω ποτέ, έστω κι αν δεν το έζησα εγώ ο ίδιος. Απλά τυγχάνει να γνώρισα αρκετούς από εκείνους που το έζησαν...
Ελπίζω να μη το ξεχάσει και η ελληνική κοινωνία...