Ας ξεκινήσουμε με μερικές γενικές παραδοχές. Όποιος πει πως, πέρα από τα ΜΜΕ της... συμφοράς, δεν άκουγε από πολίτες -το τονίζω- ότι οι εκπαιδευτικοί είναι μια συντεχνία που θέλουν να ταλαιπωρήσουν τα παιδιά μας, ντροπή τους και άλλα συναφή, μάλλον πρέπει να τρέξει σε γιατρό για να τσεκάρει την ακοή του. Αν είναι απλώς ανησυχία της μεγάλης πλειοψηφίας για τα παιδιά του και τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο στα ελληνικά πανεπιστήμια, τότε «ΟΚ». Θεμιτό και δίκαιο 100%. Η ελληνική λαϊκή οικογένεια κάνει τιτάνιο αγώνα για να σπουδάσει τα παιδιά της και τα παιδιά τα ίδια για να δικαιώσουν τον κόπο τους στο ελληνικό σχολείο. Δεν λέει κανείς το αντίθετο.

Το απίστευτα ενοχλητικό όμως είναι εκείνο το πατροπαράδοτο και βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία μας: «Στο κεφάλι του άλλου ας πέσει η πέτρα και όχι στο δικό μου βρε αδερφέ και όλα είναι καλά...». Σε αρκετούς Έλληνες πολίτες «παίζει» κι αυτό και μάλιστα δυνατά.

Ας πάμε και στους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί είναι από τις λίγες κατηγορίες στο Ελληνικό Δημόσιο που επί σειρά ετών (και τώρα), διορίζονταν αξιοκρατικά. Πρώτα με την επετηρίδα τους και αργότερα με εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Την ώρα λοιπόν που αρκετοί πολιτικάντηδες, διόριζαν μαζικά στο Δημόσιο για να έχουν τα «ψηφαλάκια» και οι «πελάτες», τους «έγλειφαν» για μια θεσούλα, ενώ δεν είχαν καν απολυτήριο λυκείου (οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που τώρα κραυγάζουν: «Μας πούλησαν οι πολιτικοί»), οι εκπαιδευτικοί στη μεγάλη τους πλειοψηφία περίμεναν τη σειρά τους για να εργαστούν σε ένα κλάδο, που πραγματικά έχει να κάνει με ό,τι πιο ιερό. Την Παιδεία των παιδιών μας. Ας πάμε όμως και στα του... τίτλου του άρθρου.

Δεν γεννήθηκαν όλοι αγωνιστές σε αυτό τον τόπο. Υπάρχουν και οι... χαλαρές προσεγγίσεις, που δε γνωρίζουν από συνδικαλισμό, δε γνωρίζουν από γενικές συνελεύσεις, δε γνωρίζουν διαδικασίες προτάσεων, τοποθετήσεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, δε γνωρίζουν τελοσπάντων από μαζικές και συλλογικές διεκδικήσεις. Και αυτός ο άνθρωπος θέλει να του το κάνεις «πενηνταράκια» για να ξέρει τι θα πράξει.

Έτυχε να βρεθώ σε μία συνομιλία με έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ, του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Αντάρτης με τα όλα του. Ξέρετε! Όχι μάγκας του... γλυκού νερού. Στο βουνό μέρα και νύχτα και κόντρα στον τότε πιο δυνατό στρατό του κόσμου, τους Ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Αγώνας ένοπλος για να διεκδικηθούν ελευθερίες που σήμερα απολαμβάνουμε, ενώ αυτοί οι άνθρωποι που μας άνοιξαν το δρόμο δεν είναι πια στη ζωή.

Αυτός λοιπόν αφηγήθηκε μια ιστορία. Όταν ο καπετάνιος του αντάρτικου σώματος, στο οποίο συμμετείχε και εκείνος, ήθελε να κάνει ξεκάθαρο ποιος είναι αποφασισμένος να παλέψει μέχρι τέλους, μάζεψε τους αντάρτες του, τράβηξε μία γραμμή στο έδαφος, την πέρασε ο ίδιος και είπε: «Όποιος θεωρεί πως δεν αξίζει ο αγώνας μας και δεν είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδος και την λαοκρατία, ας μείνει από την απέναντι πλευρά. Εγώ θα συνεχίσω έστω και μονάχος μου. Επαναλαμβάνω: Όποιος δεν είναι έτοιμος να το κάνει ας μην έρθει μαζί μου...». Όλοι την πέρασαν την γραμμή, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γέρου αντάρτη, έστω κι αν δεν ήταν σίγουροι. Απλά είδαν την αποφασιστικότητα του καπετάνιου.

Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών και στον αγώνα που δίνουν, η γραμμή αυτή δεν μπήκε ποτέ. Ήταν αποφασισμένοι στην ηγεσία της ΟΛΜΕ να πουν: «Παιδιά, εμείς σπάμε την επίταξη. Πρώτοι εμείς θα απολυθούμε. Ποιος είναι μαζί μας;». Να ξεκαθαρίσει ποιος πραγματικά είναι έτοιμος να αγωνιστεί μέχρι τέλους και ποιος όχι. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν το είπε. Άφησε σύννεφα και... συννεφάκια.

Φυσικά είναι λογικό από τη μία να συμβεί κάτι τέτοιο. Ποιος θέλει να χάσει τη δουλειά του στις μέρες μας; Ποιος θέλει να αφήσει τα παιδιά του στην πείνα; Όλα αυτά είναι λογικές σκέψεις στο μυαλό μισθωτών ανθρώπων, ειδικά όσων εργάζονται στο Δημόσιο. Κανείς δεν τους κακίζει, αλλά και κανείς δεν πρέπει να τους... χαϊδεύει τα αυτιά.

Αυταπάτες και μεγαλοστομίες, θα πρέπει να τελειώνουν. Όταν μιλάμε για συλλογικό αγώνα, μιλάμε για... αγώνα. Κανονικό! Γνήσιο! Και ο αγώνας απαιτεί θυσίες, απαιτεί «μάχες», απαιτεί προσωπικό κόστος και πάνω από όλα ξεκάθαρες κουβέντες, αξιοπρέπεια και συλλογικότητα.

Δεν είναι κακό να μην αγωνίζεσαι. Άσχημο είναι να λες πως αγωνίζεσαι... λίγο. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους.

Κάτι μου έμεινε από την Γενική Συνέλευση στο Εργατικό Κέντρο. Η φράση ενός νεαρού καθηγητή, ο οποίος τόνισε: «Τον Σεπτέμβριο θα θεωρηθώ υπεράριθμος και θα απολυθώ...». Γι' αυτόν αλήθεια η διοίκηση της ΟΛΜΕ τι κάνει;