Μια συζήτηση που δεν έγινε με σοβαρές προϋποθέσεις το καλοκαίρι του 2012. Μια συζήτηση για το ποιον ΠΑΣ Πρέβεζα θέλουμε...
Είναι απαραίτητο αυτή η ομάδα να δει και πάλι τον κόσμο της στο γήπεδο. Και όχι να αγωνίζεται μεταξύ συγγενών και φίλων, όπως συμβαίνει τώρα. Να αγαπηθεί, να αγκαλιαστεί και να αποτελέσει μέρος της κοινωνικής δραστηριότητας των νέων της πόλης.
Το να αναμοχλεύουμε πάλι τα παλιά, για το καλοκαίρι, τον Πετρόπουλο, το Βασιλειάδη, τις συνελεύσεις, το Φουτσίνι και την παρέα του κτλ., δεν έχει καμία σημασία πλέον.
Σημασία έχει το ΤΩΡΑ.
Ας δούμε ένα-ένα τα δεδομένα.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποια άτομα στη διοίκηση που έχουν δείξει πως έχουν όρεξη και διάθεση να προσφέρουν. Ο Πρόεδρος της ομάδας, Τάσος Αμάραντος από την άλλη δηλώνει πικραμένος και με πρόθεση να αποχωρήσει το καλοκαίρι, βοηθώντας βέβαια.
Διοικητικά άλλη λύση δεν υπήρχε, αφού στο κάλεσμα άλλος δεν εμφανίστηκε. Ούτε μπορεί κάποιος να κακίσει όσους προσπαθούν με λίγα και πενιχρά μέσα να σταθούν δίπλα στην ομάδα.
Από την άλλη από τις εξαγγελίες της νυν διοίκησης δεν προχώρησε ούτε η εγγραφή μελών που ήταν μία αποτυχία, ούτε η επικοινωνιακή εξωστρέφεια.
Όπως και να έχει, είναι διαφορετικό να είσαι μέσα στο χορό και διαφορετικό έξω από αυτόν...
Κάτι όμως που θυμάμαι από το ξεκίνημα της χρονιάς, θέλω να το χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα για την επόμενη μέρα. Μέλος της νυν διοίκησης είχε «λούσει» μέσα στο γήπεδο το Θωμά Βασιλειάδη, με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Αυτό δεν αρμόζει στον ΠΑΣ Πρέβεζα. ΟΠΟΙΟΣ κι αν είναι προπονητής, ακόμη κι ο χειρότερος όλων, πρέπει να είναι ένας θεσμός, που οι γύρω από την ομάδα θα τον σέβονται. Ανεξάρτητα από πρόσωπα.
Εξαιρετικά θετικό γεγονός είναι πως βλέπουμε αγωνιστικά τον ΠΑΣ Πρέβεζα, να στέκεται με αξιοπρέπεια, να παίρνει βαθμούς και να παλεύει κάθε ματς, ανεξάρτητα από τη βαθμολογική του θέση, παίζοντας μάλιστα και καλό ποδόσφαιρο. Έχοντας στον πάγκο ένα «δικό του παιδί». Τον Κώστα Αμάραντο.
Ακόμη πιο θετικό είναι ότι βλέπουμε να παίρνουν χρόνο συμμετοχής, δύο παιδιά, ο Χρήστος Σκαμνέλος και ο Θανάσης Κίστης, που όχι μόνο παίρνουν χρόνο, αλλά αποδεικνύουν πως μπορούν να σταθούν με τη φανέλα του ΠΑΣ Πρέβεζα στη Γ' Εθνική.
Δύο παιδιά που βλέπουν το ποδόσφαιρο και με μια άλλη ματιά (συμμετέχουν και στην Ποδοσφαιρική Οργάνωση Πρέβεζας «Αλληλεγγύη»). Αυτό για τον ΠΑΣ είναι μεγάλο κέρδος.
Είναι μεγάλο κέρδος γιατί ο Νίκος Πορτοκάλογλου εύστοχα τραγούδησε πως τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα!
Και για τον ΠΑΣ, ο Δημουλιάς, ο Μάρκος, ο Ντέτσικας, ο Δήμας και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την Πρέβεζα, μαζί με τα παιδιά από την κερκίδα που θα παίξουν στον ΠΑΣ και για τη φανέλα του ΠΑΣ, είναι η μεγάλη ελπίδα για το ποδόσφαιρο της πόλης. Το θέμα είναι πως θα επιτευχθεί αυτό... Κι αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση...
Είναι κοινό μυστικό στην Πρέβεζα, πως ο τρόπος που δουλεύει η Αθλητική Ένωση Πρέβεζας και ο Άγγελος Μπέκας είναι αξιοζήλευτα. Κάτι ανάλογο, σε μεγαλύτερη κλίμακα, ίσως να ήταν η λύση και για τον ΠΑΣ. Σε συνδυασμό με έναν οργανωμένο σχεδιασμό τριετίας, σε όλους τους τομείς.
Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν...