“Mέσα σε ένα γενικότερο πρόγραμμα είναι τα παιδιά του 2004 και του 2005, τώρα που ξεκινάμε να βλέπουμε σιγά-σιγά και έχοντας γενικότερα μια πανελλαδική εικόνα σε όλη αυτή τη διαδικασία, εκείνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν κάποιες βάσεις, κάποια δεδομένα, δεν είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός και μιλάω για παιδιά που εμείς κρίνουμε τελείως διαφορετικά.
Εμείς όταν κάνουμε επιλογές παιδιών έχουμε άλλα κριτήρια, για να φανταστείτε ένα παιδί για να παίξει στην Εθνική Παμπαίδων έχει περάσει έξι επιλογές. Δηλαδή από μια βάση 400-500 παιδιών γίνονται διάφορες σταδιακές επιλογές, οι οποίες είναι έξι για να φτάσει στους 15 παίκτες οι οποίοι θα επιλεγούν.
Βέβαια σε αυτή τη φάση εμείς έχουμε μια μεγαλύτερη βάση που παρακολουθούμε με 25-30 παιδιά συνήθως, τουλάχιστον η στατιστική αυτό λέει, διότι ένα παιδί που μπορεί στα 14 του να μην έχει μια επιλογή στις πρώτες φάσεις, μπορεί την επόμενη χρονιά και να ψηλώσει και να γίνει πολύ καλύτερος και να επιλεχθεί στην επόμενη διοργάνωση. Εκείνο που βλέπω είναι ότι συγκριτικά με πιο παλιά χρόνια ότι έχουμε μια βελτίωση και αυτό οφείλεται στην προπαιδική διαδικασία από πλευράς βελτίωσης των παιδιών σε κάποια πολύ βασικά πράγματα.
Εκείνο που θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι και να αφιερώσουν χρόνο είναι αυτό που λέμε και στα παιδιά ότι πρέπει να το θες πάρα πολύ και να το αγαπάς αυτό για να μπορείς να μοιράσεις το χρόνο σου είτε σε αυτό που λέγεται μαθήματα-σπουδές είτε λέγεται αθλητισμός. Αυτά τα δυο πράγματα πρέπει να τα προγραμματίσεις και να βρεις χρόνο. Πρέπει κάποιο παιδί να το επιλέξει λοιπόν και να το αγαπάει πάρα πολύ.
Γιατί αυτό το κομμάτι που λέγεται μπάσκετ από την πολύ μικρή ηλικία σήμερα από αυτή τη μικρή ηλικία που τώρα μαζεύονται, τα παιδιά πρέπει ήδη να είχαν ξεκινήσει να γίνονται καλοί αθλητές. Σήμερα δε μπορείς να παίξεις μπάσκετ αν δεν είσαι αθλητής. Όσοι παρακολουθείτε Ευρωλίγκα και υψηλού επιπέδου μπάσκετ θα δείτε αθλητές οι οποίοι πηδάνε πάνω από τα στεφάνια, που τρέχουν σαν κατοστάρηδες, έχουν ταχύτητα, έχουν έκρηξη. Αυτά ξεκινάνε να στήνονται οι βάσεις από αυτές τις ηλικίες. Δηλαδή ένα παιδί μπορεί να έχει ένα ταλέντο, να είναι χαρισματικό αλλά αν παράλληλα δεν βελτιώσει την αθλητική του υποδομή, την εποχή που θα πρέπει να παίξει μπάσκετ δε θα μπορέσει να προχωρήσει γιατί κάποιος άλλος με λιγότερο ταλέντο αλλά πολύ καλύτερος αθλητής δε θα τον αφήσει να περάσει σέντρα. Εμείς τα βλέπουμε αυτά σε ένα γενικότερο επίπεδο, γι’ αυτό δίνουμε και κατευθύνσεις ανάλογες και στους προπονητές γιατί οι προπονητές είναι αυτοί οι οποίοι και οι ομάδες είναι αυτές που διορθώνουνε και βελτιώνουνε παίχτες. Όλα γίνονται στους συλλόγους, εκεί είναι όλη η δουλειά.
Δεν έχουμε πολλά ψηλά παιδιά, έχουμε ένα πρόβλημα εκεί. Αν μιλήσουμε για την Εθνική Ανδρών, και αν δούμε τον Μπουρούση ο οποίος κάποια στιγμή θα σταματήσει, έχουμε τον Παπαγιάννη που είναι και πιτσιρικάς, έχουμε τον Κουφό που δεν ξέρουμε τι είναι και από κει και πέρα υπάρχει θέμα. Υπάρχουν βέβαια και φουρνιές, υπάρχουν και περίοδοι που μπορεί κάποια στιγμή να δεις σε 1-2 χρόνια κάποια παιδιά να ψηλώσουν και να βγουν. Αλλά το ίδιο πρόβλημα δε το αντιμετωπίζουμε εμείς, μια χώρα των 10-11 εκατομμυρίων, για παράδειγμα και οι Ισπανοί των 60 εκατομμυρίων, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, απλά καλύπτουν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο την έλλειψή τους, με τον Ιμπάκα κ.ο.κ.
Σε σχέση με τις ηλικίες, θα πρέπει γιατί και οι μεγάλοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να παίξουνε γιατί είναι αντισυνταγματικό να πεις σε κάποιον να μην παίξει μπάσκετ, αλλά θα πρέπει και παράλληλα να δώσεις ένα πρωτάθλημα βετεράνων ή κάτι αντίστοιχο που θα τα καλύπτει. Αλλά από κει και πέρα αν θες να κάνεις ανάπτυξη σε συγκεκριμένες ακόμα εθνικές κατηγορίες κατά την άποψη μου θα πρέπει να μπούνε πολύ μικρά όρια ηλικίας για να παίζει κάποιος για να υπάρχει πραγματικά ανάπτυξη”.
