Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας και η διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου κα Συνεσίου δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την ΚΛΠ αλλά και να απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα και σε άλλους φορείς της πόλης για κοινές εκδηλώσεις με το Μουσικό Σχολείο.

«Είναι χαρά μας να συνεργαζόμαστε με φορείς της πόλης, φορείς που προάγουν τον πολιτισμό και ένας τέτοιος φορέας είναι το Μουσικό Σχολείο Πρέβεζας. Είναι χαρά μας συνολικά να συνεργαζόμαστε με φορείς πολιτισμού της Πρέβεζας και θα είμαστε ανοιχτοί και στο μέλλον για παρόμοιες συνεργασίες γιατί νομίζω πως προσφέρουμε στην πόλη ένα από τα καλύτερα αγαθά, τον πολιτισμό» είπε ο Πρόεδρος της ΚΛΠ κ. Παπαδήμος, υπενθυμίζοντας πως η ΚΛΠ προσφέρει δωρεάν τις προβολές για μαθητές, προκειμένου να αγαπήσουν οι νέοι την τέχνη του κινηματογράφου.

Ο καθηγητής του Μουσικού Σχολείου κ. Τάσος Κολυδάς μίλησε με θερμά λόγια για τον ερευνητή-δημιουργό του ντοκιμαντέρ Χάρη Σαρρή, ο οποίος έδωσε το παρών, ενώ υπογράμμισε πως η εκδήλωση ήταν μια καλή ευκαιρία για να γίνουν ανταλλαγές απόψεων, ζυμώσεις και γενικότερα να δημιουργηθεί ένας διαφορετικός δίαυλος ανάμεσα στο Μουσικό Σχολείο και στο ακροατήριο της πόλης.

Τελευταίος στο βήμα ανέβηκε ο ερευνητής-δημιουργός του ντοκιμαντέρ Χάρης Σαρρής, ο οποίος μίλησε για το ντοκιμαντέρ το οποίο πραγματεύεται το αερόφωνο μουσικό όργανο που λέγεται γκάιντα και «λαλούσε» στον Έβρο μέχρι τα χρόνια του 1960. Στην ταινία «Γκάιντες λαλούν» δυο γκαιντατζήδες της παλαιάς γενιάς ξεδιπλώνουν την ιστορία τους, και μιλάνε για τα χρόνια της «εκκωφαντικής σιωπής» του οργάνου και αγωνιούν για το μέλλον του. Από την άλλη πλευρά, νέοι μουσικοί αποφασίζουν να πιάσουν το νήμα μετά από δύο γενιές σιγής.

«Αυτό που βίωσα ήταν η βήμα προς βήμα κατανόηση του τόπου, των ανθρώπων, της ιστορίας, της μουσικής και είναι πράγματα τα οποία πραγματικά δεν αποτιμώνται. Ή τα βιώνεις ή δεν τα βιώνεις και είναι στιγμές ακριβές και μεθυστικές τις οποίες αξιώθηκα να βιώσω με τους νέους μου φίλους όπως αυτοί που θα δείτε στην ταινία» είπε ο κ. Σαρρής σημειώνοντας πως η επιτόπια έρευνά του ξεκίνησε από το 1997 επίσημα και ολοκληρώθηκε το 2001, όπου τότε όλα έδειχναν ότι η γκάιντα ήταν ένα όργανο που αφορούσε κάποιους ηλικιωμένους οι οποίοι φεύγοντας δεν θα άφηναν τίποτα πίσω τους.

«Οπότε ήταν για μένα μεγάλη θλίψη να διαπιστώνω ότι φεύγοντας αυτοί οι άνθρωποι, που ήταν υπόθεση 10-15 χρόνων, δεν θα υπήρχε τίποτα. Οπότε όταν έγραφα τις τελευταίες γραμμές του διδακτορικού μου, με βασάνιζε όλο αυτό το πράγμα. Ευτυχώς διαψεύστηκα, διαψεύστηκα διότι την ίδια περίοδο με εμένα που κινήθηκα ερευνητικά και γνώρισα, ηχογράφησα, πήρα συνεντεύξεις από όλο αυτόν τον κόσμο, αναδυόταν μια ολόκληρη νέα γενιά από μουσικούς. Αυτό επίσης που μου έκανε εντύπωση όταν πρωτοπήγα στη Θράκη, ήταν ότι παντού άκουγα ότι η γκάιντα υπήρχε παντού και ήταν 20 παππούδες από 70 χρονών και πάνω... Σιγά σιγά άρχισε να ξεδιπλώνεται το κουβάρι και δεν άργησα να διαπιστώσω ότι η γκάιντα δεν είναι όργανο απλό, είναι ένα σύμβολο ενός κόσμου αγροτοκτηνοτροφικού, ενός παλιακού κόσμου που ήταν δομημένος πάνω στην ανθρώπινη κλίμακα και που ήταν στενά συνυφασμένος με τη γη. Αυτός ακριβώς ο κόσμος ο οποίος απαξιώθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια» τόνισε ο κ. Σαρρής σημειώνοντας πως στο ντοκιμαντέρ αποτυπώνεται πως το όργανο και ο φυσικός του κόσμος δέχθηκε ισχυρότατο πλήγμα και από τον εμφύλιο πρώτα και μετά από τη μετανάστευση στα χρόνια του 60, όπου κυριολεκτικά οι γκάιντες σίγησαν.

«Το νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, από τα μέσα του 2000 έχουν βγει και συνεχίζουν να βγαίνουν νέοι μουσικοί, οι οποίοι από τη μία πιάνουν την επαφή με τους παλιούς γκαιντατζίδες και από την άλλη δημιουργούν κάτι καινούργιο. Και είναι νέοι μουσικοί οι οποίοι δεν έχουν κατά ανάγκη σχέση με τη Θράκη και τελικά αυτό που διαπίστωσα είναι ότι αυτό που χαρακτηρίζει την γκάιντα δεν είναι τόσο η σύνδεσή της με έναν τόπο και την παράδοσή του, αυτό που χαρακτηρίζει την γκάιντα είναι ότι είναι ένα όργανο της παρέας, της ομάδας, της συμμετοχικότητας. Ο γκαιντατζής είναι ένας από όλους, δεν είναι ο δεξιοτέχνης ο οποίος ανεβαίνει στη σκηνή για να καταπλήξει τα πλήθη. Είναι ένας από όλους που παίζει για τον γείτονά του, το συγχωριανό του και που οδηγεί την παρέα στο γλέντι, στην έξαρση και στην κάθαρση» σημείωσε ο κ. Σαρρής υπογραμμίζοντας πως ίσως να μην είναι τυχαίο που η γκάιντα αναζωογονήθηκε, αναγεννήθηκε αυτή την περίοδο της οικονομικής, πολιτιστικής και πολύπλευρης κρίσης.

«Ίσως ένα από τα πράγματα που αποζητούμε τελικά είναι να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον και όσον αφορά την γκάιντα πιστέψτε αυτό έχει γίνει γιατί παντού δημιουργούνται κοινότητες, γκαιντοπαρέες, γλέντια, συναυλίες, πανηγύρια ακόμη και μέσα στην Αθήνα και επίσης έχει μπει και σε μια πιο συστηματική βάση από πλευράς εκπαιδευτικής, αφού ήδη τη χρονιά που πέρασε για 4η συνεχή χρονιά διοργανώθηκε σεμινάριο γκάιντας. Οπότε όλα δείχνουν ότι το όργανο αποκτά νέα μορφή και ο καθένας προσφέρει το λιθαράκι του τόσο στην έρευνα όσο και στη συνέχιση της παράδοσης αυτής» κατέληξε ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ, ενώ μετά την προβολή του ακολούθησε συζήτηση σχετικά με το θέμα του ντοκιμαντέρ, όπως επίσης και με το πώς γυρίζεται ένα ντοκιμαντέρ.

Η εκδήλωση πλαισιώθηκε από το Σύνολο Παραδοσιακής Μουσικής με Λαούτα, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή του Μουσικού Σχολείου, Πέτρου Τσολάκη.