Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι Δομές Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης - Πρόγραμμα «Ψυχαργώς» - του Γενικού Νοσοκομείου Πρέβεζας, στo πλαίσιo της Αγωγής και Ευαισθητοποίησης του Κοινού σε θέματα Ψυχικής Υγείας.

Ο Γιώργος Νανούρης διασκευάζει το έργο και σκηνοθετεί με τη Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Κατερίνας και τον Λόλεκ να τη συνοδεύει μουσικά επί σκηνής.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα.

Ήταν μία παράσταση που άγγιξε «ευαίσθητες χορδές» στις ψυχές των θεατών, με ευρηματική σκηνοθεσία και απλά τρικ, που άφηναν όμως το θεατή να «παλέψει» με σύνθετα νοήματα και ένα «ωμό ρεαλισμό», που δύσκολα βρίσκει πλέον κάποιος σε σύγχρονες θεατρικές παραστάσεις. Μία παράσταση που είδε με σεβασμό κάθε σημείο της ζωής των ανθρώπων που πραγματεύεται, «ακροβατώντας» μεταξύ ορατού και αοράτου με έναν εξαιρετικό και ιδιαίτερα ταλαντούχο τρόπο.

Την εκδήλωση με ελεύθερη είσοδο άνοιξε η χορωδία ενηλίκων των δομών και μελών του ΚΑΠΗ Δήμου Πρέβεζας με το συντονισμό της κ. Σιόρεντα Κατερίνας και των Θεοδώρου Βασιλικής και Κωστάκη Χάρη, νοσηλευτών του Κέντρου Ψυχικής υγείας – Ιατροπαιδαγωγικού Κέντρου του Νοσοκομείου Πρέβεζας.

Η χορωδία με τη συνοδεία της κιθάρας του κ. Δημήτρη Ροπόκη ερμήνευσε τα τραγούδια «Μικρή Πατρίδα» και "Λαβύρινθοι". Στο ισόγειο του Πολιτιστικού Κέντρου λειτούργησε ενδεικτική παράθεση φωτογραφιών – στιγμιότυπων από τη ζωή στον ξενώνα και τα προστατευόμενα διαμερίσματα καθώς και πρόσφατων αποκομμάτων από τον τοπικό τύπο που αναφέρονται στις Δομές.

Η επιστημονικά υπεύθυνη των Δομών κα Βάσω Μπόρου, σε ένα σύντομο χαιρετισμό της τόνισε: «Ευχαριστώ όλους όσοι γέμισαν ασφυκτικά το Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Πρέβεζας σε μια προσπάθεια που κάνουν οι δομές ώστε να ξορκίσουν το φόβο και την άγνοια, να ευαισθητοποιηθούμε, να ενημερωθούμε πάνω στο τι σημαίνει ψυχική ασθένεια και εν τέλει να την αποστιγματίσουμε.

Θα παρακολουθήσετε μια παράσταση που έχει συγκλονίσει, συγκινήσει, έχει δημιουργήσει ταυτίσεις και αναγωγές, μα κυρίως έχει προσπαθήσει να αναδείξει το πώς μια προσωπική υπόθεση, μια προσωπική ιστορία μπορεί να γίνει υπόθεση όλων μας. Γιατί οι δαίμονες του καθενός δεν γνωρίζουν μήκη και πλάτη, δεν είναι σαν ένας διακόπτης που τον πατάς και φεύγουν αυτοί οι δαίμονες και σίγουρα ο μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι να τους μοιραστείς».