- Συμφωνία στο Eurosummit της 12ης Ιουλίου που ψηφίστηκε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 15 Ιουλίου στα «προαπαιτούμενα» της οριστικής συμφωνίας…

Από το πρωί ως το βράδι, τα τηλεοπτικά μέσα (δημόσια είτε ιδιωτικά) μας έχουν «πνίξει» με «ενημερωτικές» εκπομπές για τις επερχόμενες εκλογές. Έγιναν δύο «ντιμπέιτ» ενώ απειράριθμα άρθρα γνώμης κυκλοφορούν στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Και ενώ έγιναν όλα αυτά, δε βρέθηκε ΕΝΑΣ δημοσιογράφος, να ρωτήσει τους επίδοξους πρωθυπουργούς της χώρας – αφού όπως μας ξεκαθάρισε ο ΣΥΡΙΖΑ «ψηφίζουμε για πρωθυπουργό»(!)  –  τι είδους πρωθυπουργός θα είναι αυτός, που δεν θα μπορεί όχι να ψηφίζει, αλλά ούτε  καν να φέρνει για δημόσια διαβούλευση σχέδια νόμου, για τα οποία δεν έχουν συμφωνήσει οι «Θεσμοί»;

Τι αξία έχουν τα «παράλληλα» προγράμματα ή οτιδήποτε άλλο μας «σέρβιραν» οι μονομάχοι προεκλογικά; Απολύτως καμία. Όλα όσα λέγονται προεκλογικά ΑΠΟ ΟΛΑ τα κόμματα του μνημονιακού ευρωμονόδρομου είναι κουβέντες του αέρα, για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς καμία απολύτως αξιοπιστία.

Ο νέος πρωθυπουργός λοιπόν, που θα εκλεγεί στις 20 Σεπτέμβρη, και η κυβέρνηση που θα σχηματίσει, έχει ένα και μοναδικό δρόμο να διαβεί: την πλήρη συμμόρφωση στις επιταγές των Θεσμών και των ισχυρών της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αλλιώς θα μας κουνάνε συνεχώς το «φόβητρο» του Grexit – κάτι το οποίο ήδη κάνουν. Και φυσικά θα συνεχίσει η ίδια αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική που, το νοιώσαμε στο πετσί μας, δεν έχει κανένα σκοπό να μας «απαλλάξει» από το χρέος, αλλά να εξαερώσει τα εργασιακά δικαιώματα, να εξαφανίσει τα μεσαία στρώματα, να εξοντώσει τους συνταξιούχους και τους νέους, ενώ ο δημόσιος πλούτος της χώρας, αλλά και η ιδιωτική περιουσία της μεσαίας τάξης, να περάσουν στα χέρια του κεφαλαίου, στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων». Μια πολιτική που είναι πανάρχαιη όσο είναι και η γραπτή ιστορία της ανθρωπότητας. Μια πολιτική που πηγαίνει πίσω στον Αριστοτέλη και τον Σόλωνα. Μια πολιτική που δεν έχει τίποτα το νέο…

Και το τραγικό της ιστορίας είναι ότι όλα αυτά γίνονται – από πλευράς του κ. Τσίπρα – στο όνομα της «Αριστεράς» και της υποτιθέμενης «κυβέρνησής» της.

Όλοι μας είδαμε την αγωνία στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου στη συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας στην Ομόνοια στην Αθήνα.

Για αυτή την «Αριστερά» αγωνίστηκαν, και μαρτύρησαν, τόσοι και τόσοι  άνθρωποι στη χώρα μας;