Κάνοντας καθημερινά την ίδια διαδρομή από την πόλη προς την Μαργαρώνα νιώθω πάντα την ίδια αγανάκτηση, την ίδια θλίψη και την ίδια ντροπή. Στις νησίδες του δρόμου σπάνια κόβονται τα αγριόχορτα, κι όταν κόβονται, λες καλύτερα να μη γινόταν γιατί αποκαλύπτονται τα αμέτρητα σκουπίδια , που φυσικά μένουν πάντα εκεί. Γύρω από τις στάσεις του αστικού λεωφορείου και γύρω από τους κάδους απορριμμάτων η ίδια εικόνα, κατεβαίνοντας από το νεκροταφείο προς τη θάλασσα και συνεχίζοντας προς Μαργαρώνα και στις δύο πλευρές του δρόμου το σκηνικό επαναλαμβάνεται μονότονα... Και αφίσες, παντού και πάντα αφίσες...

Αλήθεια, οι υπεύθυνοι δεν έχουν δει ανάλογες εικόνες σε όλη την πόλη; Η αισθητική τους δεν ενοχλείται; Συζητώντας κατά καιρούς με ανθρώπους που γνωρίζουν τα του Δήμου, ακούω πως λόγω κρίσης δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχει προσωπικό, δεν, δεν, δεν... Άρα, λόγω κρίσης, μπορούμε να συμπεράνουμε, δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε σε μια πόλη που να σέβεται τους πολίτες της.

Φυσικά, πρώτα πρώτα και οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να σέβονται την πόλη τους, γιατί όλα αυτά τα σκουπίδια δεν είναι αυτοφυή... Η κακή νοοτροπία μας είναι γνωστή, φροντίζουμε τα του οίκου μας αλλά μέχρι εκεί. Λίγο πιο έξω από την αυλή μας και την πόρτα μας είναι άλλος κόσμος... Οφείλουμε, επομένως, με τη συμπεριφορά μας να αποδείξουμε την επιθυμία μας για αλλαγή, να σεβόμαστε το περιβάλλον, να σεβόμαστε τους συμπολίτες μας, να μη μεταθέτουμε διαρκώς τις ευθύνες.

Όμως, όπως σε μια οικογένεια δίνεται η αγωγή από τους γονείς στα παιδιά, έτσι και σε μια πόλη οι «άρχοντες» είναι αυτοί που θα δώσουν τις σωστές κατευθύνσεις. Αν δεν υπάρχει προσωπικό για την καθαριότητα, οφείλουν να αξιοποιήσουν το ήδη υπάρχον σε άλλους τομείς, που πλεονάζει και κουράζεται... από την απραξία. Οφείλουν να δείξουν προσωπικό ενδιαφέρον, γυρνώντας στις γειτονιές, συζητώντας με τους κατοίκους σε μια προσπάθεια να τους ενημερώσουν (αλλά και να ενημερωθούν) και να τους ενεργοποιήσουν. Οφείλουν να εκπαιδεύσουν το προσωπικό καθαριότητας, ώστε να κάνει σωστά τη δουλειά του. Μόνο μέσα από οργανωμένη κοινή προσπάθεια μπορούμε να ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο. Πιστεύω ότι η ανταπόκριση των πολιτών, πολλών τουλάχιστον, θα είναι άμεση, αν δουν ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για την πόλη, που έχουν ένα όραμα για την πόλη.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η κρίση είναι το άλλοθι για την απραξία, οι σημερινοί τοπικοί «άρχοντες» στερούνται οράματος, είναι δέσμιοι πολιτικών και μικροπολιτικών νοοτροπιών, δεν είναι σε θέση να απαντήσουν στην πρόκληση για να δουλέψουν και να παραγάγουν πολιτισμό. Έναν πολιτισμό της καθημερινότητας που θα αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής όλων μας και θα αναδείξει την τόσο όμορφη και ταλαιπωρημένη πόλη μας.