Σε αυτό η 18χρονη Αφγανή Ρόγια Ρασούλι περιγράφει τις δυσκολίες σε δομή φιλοξενίας της Πρέβεζας και πως η μητέρα της περπατούσε έξι ώρες μέχρι την πόλη της Πρέβεζας για να τη βοηθήσει να αναπτύξει το ταλέντο της στη ζωγραφική.
Το δημοσίευμα αναφέρει χαρακτηριστικά:
“Η 18χρονη Ρόγια δεν πήγε ποτέ σχολείο. Στο Ιράν δεν είχε πρόσβαση στην εκπαίδευση επειδή είναι Αφγανή, κι έτσι η οικογένειά της αποφάσισε το 2019 να έρθει στην Ελλάδα. Στην 9μετρη βάρκα είχαν χωρέσει 100 άνθρωποι. Ηταν στη θάλασσα για έξι ώρες – τις τρεις με χαλασμένη μηχανή. «Δεν ξέραμε αν θα πεθάνουμε», θυμάται, «και κανείς δεν θα ήξερε πως ήμασταν ποτέ εκεί». Σώθηκαν και μεταφέρθηκαν στη δομή της Σάμου.
Μέχρι τότε δεν είχε ακουμπήσει ποτέ πινέλο στη ζωή της. Αλλά όταν είδε έναν άντρα να ζωγραφίζει, του ζήτησε χαρτί και πινέλο – «ένιωσα πως ταξιδεύω σε άλλους κόσμους», λέει στην «Κ». Τέσσερις μήνες αργότερα, τους μετακίνησαν σε ένα ξενοδοχείο έξω από την Πρέβεζα. «Ηταν πολύ άσχημα εκεί, δεν υπήρχε ούτε σχολείο ούτε τίποτα, ήμουν κλεισμένη όλη μέρα στο δωμάτιο, είχα κατάθλιψη». Η μητέρα της αποφάσισε να τη βοηθήσει. Περπάτησε έξι ώρες μέχρι την Πρέβεζα –το ταξί ήταν πολύ ακριβό και δεν υπήρχε λεωφορείο– και αγόρασε υλικά για να αρχίσει ξανά η Ρόγια να ζωγραφίζει.
«Ημουν τόσο χαρούμενη, γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου και ο τρόπος να βιώνω τα συναισθήματά μου», λέει. Στο δωμάτιό τους άρχισε να διδάσκει ζωγραφική σε μικρότερα παιδιά. Σήμερα, στη δομή όπου ζει με την οικογένειά της στη Θήβα, διδάσκει ζωγραφική σε μικρά κορίτσια, κάποιες μέρες την εβδομάδα παίρνει το λεωφορείο για την Αθήνα για να παρακολουθήσει μία τάξη στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ κάποιοι πίνακές της έχουν ήδη εκτεθεί. «Εχω μάθει πολλά από τη ζωή μου ως πρόσφυγας», λέει στην «Κ», «ειδικά ότι δεν είμαστε διαφορετικοί – μπορεί εσύ να είσαι από την Ελλάδα κι εγώ από το Αφγανιστάν, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε το ίδιο”.
*Το αφιέρωμα στην “Καθημερινή” το έκανε η Ηλιάνα Μάγρα και η φωτογραφία του Νίκου Κοκκάλια.
