Ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας, άσχετη φυσικά με την προαναφερθείσα περίπτωση, η οποία όμως είναι μια αφορμή για «τροφή» στη σκέψη.
Ας πούμε πως υποστηρίζω ότι πρέπει πάση θυσία να έρθουν επενδύσεις ξένες ή και ελληνικές στο Νομό Πρέβεζας και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Ας πούμε πως υποστηρίζω ότι πρέπει να θεωρούνται «ευεργέτες» οι επενδυτές, έστω κι αν από αυτή τους την ενασχόληση έχουν υπερκέρδη.
Ας πούμε πως υποστηρίζω ότι πρέπει να έρθει ανάπτυξη και -δεν πειράζει μωρέ- ας έχουμε και μία μίνι μόλυνση στο περιβάλλον.
Ας πούμε ότι υποστηρίζω πως πρέπει οι δημοκρατικά εκλεγμένοι φορείς του τόπου, ο Αντιπεριφερειάρχης και οι Δήμαρχοι να κάνουν «τεμενάδες» στον εκάστοτε επενδυτή και να του προσφέρουν «γη και ύδωρ», γιατί... δουλειές προσφέρει και θα πρέπει να τον σεβόμαστε.
Ας πούμε ότι υποστηρίζω πως πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μην πληρώνει φόρους, γιατί δουλειά προσφέρει και θα πρέπει να έχει... διευκολύνσεις. Μια τύπου ειδική οικονομική ζώνη, για παράδειγμα...
Ας πούμε ότι πιστεύω, ότι εκείνοι οι «τεμπέληδες» οι συνδικαλιστές και οι εργατικές οργανώσεις θα πρέπει επιτέλους να το «βουλώσουν». Επενδύσεις γίνονται και εκείνοι μιλάνε για «αφεντικά» και απεργίες, για εργασιακά δικαιώματα. Αυτά κάνουν και διώχνουν τον κόσμο που επενδύει τα... λεφτουδάκια του.
Όλα αυτά δεν τα πιστεύω, αλλά σημασία σε τούτο εδώ τον τόπο και στη δημοκρατία έχει το τι πιστεύουν οι πολλοί.
Φυσικά και όλοι στο Νομό Πρέβεζας θέλουμε θέσεις εργασίας και να μη γίνεται «αφαίμαξη» του καλύτερου εργατικού δυναμικού μας και συνάμα του πιο παραγωγικού. Κανείς δεν είναι παρανοϊκός, να επιθυμεί το αντίθετο. Κανείς όμως...
Φυσικά και όλοι θέλουμε την ανάπτυξη.
Θέλουμε όμως όλοι μας να δημιουργήσουμε ένα στρατό «yes men» στο Νομό Πρέβεζας; Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα σκύβουν το κεφάλι και θα φυλούν το χέρι επειδή έχουν μεροκάματο; Θέλουμε έναν κόσμο, που η εργασία θα είναι «ευλογία» και όχι δικαίωμα; Μην ξεχνάμε πως είναι κάτι που προστατεύεται και προβλέπεται από το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Θέλουμε να λέμε: «Έλα μωρέ δώσε όσο κι όσο στους εργαζόμενους. Αρκεί να υπάρχει δουλειά...»;
Τι ακριβώς θέλουμε;
Γιατί όλα τα παραπάνω τα οποία δεν τα πιστεύω προσωπικά, τα άκουσα αρκετές φορές με τα αυτάκια μου από συμπολίτες. Και δεν ήταν λίγοι. Στο κάτω-κάτω σεβαστή η άποψή τους, όπως και κάθε άποψη στη δημοκρατία, αρκεί να σέβεται την ανθρώπινη αξία και τη διαφορετικότητα.
Προσωπικά έχω δουλέψει με συλλογική σύμβαση εργασίας. Και πραγματικά είναι το μεγαλύτερο «όπλο» για έναν εργαζόμενο. Ξέρεις πόσα χρήματα πρέπει να παίρνεις, ποια είναι τα δικαιώματά σου και φυσικά ποιες είναι και οι υποχρεώσεις σου. Και όταν απολύεσαι, παίρνεις αποζημίωση.
Στο βωμό της... ανταγωνιστικότητας και της κρίσης, οι συλλογικές συμβάσεις θρυμματίστηκαν, έγιναν «παλιόχαρτα» χωρίς αξία. Γιατί ο εργοδότης μετατράπηκε σε... ευεργέτη.
Μεγάλη μερίδα του λαού της Πρέβεζας και όχι μόνο, περνάει δύσκολα. Μην έχουμε όμως αυταπάτες! Εργασιακό «Μεσαίωνα» έζησαν και πιο παλιά. Τις δεκαετίες του '50 και του '60 και ίσως και αργότερα. Και τότε υπήρχε... πείνα, που λένε και οι παλαιότεροι! Και τότε έψαχνες το μεροκάματο.
Οι παππούδες και οι πατεράδες μας όμως, έδωσαν αγώνες. Αγώνες για τη ζωή τους, το μέλλον τους, τα παιδιά τους, την αξιοπρέπειά τους. Και μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τους «καρπούς» των αγώνων τους, που τότε βάφτηκαν κυριολεκτικά με αίμα, τους απολαμβάναμε εμείς.
Μήπως έχει έρθει η ώρα να μπουν τα πράγματα σε μία τροχιά, ώστε να μεγαλώσουμε παιδιά με εργασιακή αξιοπρέπεια και όχι παιδιά-δούλους; Μήπως;
Επενδύσεις και εργασιακή ισορροπία μπορούν να συμβαδίσουν. Αρκεί να υπάρχει μία κοινή συνισταμένη: Το καλό του Νομού Πρέβεζας και αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
