Κάνοντας σιγά-σιγά τα πρώτα “βηματάκια” κανονικότητας, μετά το lockdown λόγω κορονοϊού, η πολιτική αρχίζει και παίρνει και πάλι τη θέση της στο “κάδρο”. Μέχρι και το ενδεχόμενο εκλογών αρχίζει δειλά-δειλά να ξεπροβάλει ως εργαλείο ισχυροποίησης της θέσης της Κυβέρνησης.
Γιατί άλλος λόγος για εκλογές αυτή τη στιγμή με τον κόσμο βυθισμένο στα προβλήματά του δεν υπάρχει.
Θα σας πάω ελαφρώς στο 2016. Τότε στο πλαίσιο των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας το atpreveza.gr σε μία δημοσιογραφική επιτυχία της εποχής είχε φιλοξενήσει συνέντευξη του τότε υποψηφίου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη (δείτε τη ΕΔΩ).
Φαινόταν τότε πως ο νυν Πρωθυπουργός είναι ένα νέο “μοντέλο” πολιτικού της Δεξιάς, προσαρμοσμένο στη νέα πραγματικότητα. Είχε στρατηγικό σχεδιασμό στην καμπάνια που έκανε, μετρήσιμα μεγέθη στα οποία στηριζόταν, φιλοσοφία και κυρίως είχε διαβλέψει πως το κόμμα του ήταν ένα “πεθαμένο κόμμα” αν συνέχιζε στο μοτίβο των προηγούμενων δεκαετιών. Οι πολιτικές σπουδές του στην Αμερική τον χαρακτηρίζουν ως προς τις κινήσεις του.
Αν συνέκρινε κάποιος στην Πρέβεζα τις πολιτικές συγκεντρώσεις Μεϊμαράκη-Μητσοτάκη στην Πρέβεζα θα πίστευε πως το αποτέλεσμα θα ήταν 100-10.
Αλλά δεν ήταν έτσι όμως...
Ο νυν Πρωθυπουργός είχε απαντήσει στο atpreveza.gr σε σχετική ερώτηση: “Ο πολιτικός χώρος που πρέπει να καταλαμβάνει η Ν.Δ. είναι από την πατριωτική δεξιά μέχρι τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας”. Ήδη δηλαδή είχε συνειδητοποιήσει πως έπρεπε και πάλι να δημιουργήσει μία μεγάλη παράταξη της Κεντροδεξιάς.
Στην πορεία βέβαια “ελίχθηκε” και για να πάρει τις εκλογές δημιούργησε περισσότερο μία ΕΡΕ (σ.σ. Οι “παλιοί” γνωρίζουν καλύτερα...), μία “εθνική δεξιά παράταξη”, την οποία και θα “πετάξει” από πάνω του μόλις αντιληφθεί πως διαμορφώνεται στο “κεντρώο πλευρό” του μία φυγόκεντρος τάση.
Το επιτελείο Μητσοτάκη δεν απαρτίζεται από “όψιμους μανατζαραίους”. Γνωρίζουν άριστα τι να κάνουν για να προστατεύσουν και να “διαχειριστούν” προσεκτικά τις πολιτικές γκάφες και τις αποτυχίες που φτάνουν στο κατώφλι του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Και ακολουθούν μία τακτική, που όταν την είχα δει στη δουλειά μου στην πράξη πριν χρόνια, την είχα θεωρήσει ευφυέστατη, γιατί προερχόταν και από ευφυείς ανθρώπους.
Γκάφα με την κατάργηση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Φταίει ο Μηταράκης...
Γκάφα με το νομοσχέδιο για την Παιδεία; Φταίει η Κεραμέως...
Γκάφα με την 6η ΥΠΕ; Φταίει ο ΥΠΕάρχης...
Επεισόδια με την Αστυνομία σε Λέσβο και Χίο; Φταίνε οι επικεφαλής της Αστυνομίας...
Ελλείψεις στα Νοσοκομεία εν μέσω κορονοϊού; Φταίνε οι συνδικαλιστές...
Γενικώς πάντα θα φταίει κάποιος άλλος. Πάντα κάποιος άλλος, αλλά ποτέ ο αρχηγός, που θα έρχεται με το μαγικό ραβδάκι του και με τη σοφία του θα διορθώνει γρήγορα τα λάθη, δείχνοντας την πραγματική στόφα ενός ηγέτη.
Πραγματικά ευφυέστατο! Σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή καταιγίδα μέσω των κυρίαρχων ΜΜΕ, το project βαίνει καλώς!
Όλα βέβαια τα παραπάνω κρατούν “ατσαλάκωτο” τον Πρωθυπουργό. Ως πότε όμως;
Τα προβλήματα στην οικονομία και την κοινωνία θα πάρουν μορφή χιονοστιβάδας με φτωχοποίηση της κοινωνίας και μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Έτσι λένε τουλάχιστον οι μελέτες των επιστημόνων των οικονομικών. Τα μετρήσιμα μεγέθη στα οποία τόσο αρέσκεται ο κ. Μητσοτάκης.
Κι αν δεν βρει λύση στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, η επικοινωνιακή ασπίδα δε θα μπορέσει να κρατήσει και πολύ το κύμα δυσαρέσκειας...
