Ας ξεκινήσουμε από την -για μένα- ξεδιάντροπη στάση του Αντώνη Σαμαρά να καλέσει το νεαρό και την οικογένειά του στο Μέγαρο Μαξίμου και να του ευχηθεί κιόλας «καλή επιτυχία», χρησιμοποιώντας τον ως παράδειγμα για το πως φέρεται στους μετανάστες η ελληνική κυβέρνηση. Με το συμπάθειο, αλλά... μπούρδες. Ήταν όλο αυτό ένα επικοινωνιακό promo.
Ο μικρός ήταν ευλογημένος. Έχει ένα εκπληκτικό μπασκετικό χάρισμα, μία υπέροχη οικογένεια που του έδωσε αρχές, εξαιρετικούς δασκάλους και καθηγητές στο σχολείο και τη μεγάλη «οικογένεια» του Φιλαθλητικού Ζωγράφου, που τον έκανε... παιδί της. Σε συνδυασμό με το ταλέντο και τη δουλειά του, κατάφερε να φτάσει ψηλά. The... Greek way, γιατί επειδή σε αυτή τη χώρα ξεχνούμε γρήγορα, αυτό ήταν το moto ζωής για όλα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών τις προηγούμενες δεκαετίας (αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και σήμερα). Για τους πατεράδες των περισσότερων εξ ημών, για τους παππούδες μας. Για όλους εκείνους που μεγάλωσαν σε στάνες, που έμεναν σε διαμερίσματα δύο ατόμων, ενώ ήταν οκτώ (σας θυμίζει τίποτα;;;;), δεν είχαν ούτε νερό ούτε φως, αλλά διάβαζαν και προόδευαν. Όλα αυτά δικοί μας άνθρωποι τα έκαναν. Έλληνες, παιδιά οικογενειών της επαρχίας. Έλεγαν το ψωμί ψωμάκι, αλλά είχαν αρχές. Και πρόκοψαν. Και όχι πάντα νόμιμα. Και ρούχα παράνομα στην Ομόνοια πουλούσαν και λαθραία τσιγάρα και τζάμια έπλυναν. Και δεν ήταν και ντροπή στο κάτω-κάτω.
Όπως τώρα ο Γιάννης από του Ζωγράφου. Το «μαυράκι» για μερικούς, ο παικταράς για εμάς που λατρεύουμε το μπάσκετ και τον αθλητισμό, λατρεύουμε τη ζωή και την κοινωνική πρόοδο, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, φυλή...
Ας εξηγήσω όμως γιατί είναι υποκριτής ο Σαμαράς και θα μιλήσω με όρους που λειτουργεί το αστικό κράτος, αφού και το ελληνικό είναι ένα αστικό κράτος και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες έχει διαμορφωθεί μία κοινωνική πραγματικότητα. Παιδιά ανθρώπων που μπήκαν παράνομα στη χώρα μας (Το αστικό μας κράτος ορίζει ως παράνομη πράξη την είσοδο χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα εντός των ορίων της ελληνικής επικράτειας και κατ' επέκταση της Ε.Ε.), γεννήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας, πήγαν στο ελληνικό σχολείο, δουλεύουν -ΝΟΜΙΜΑ- εδώ και δεν έχουν φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Όπως δηλαδή όλοι μας!!! Και εδώ έρχεται το μη λογικό. Σε αρκετές περιπτώσεις μόλις αυτά τα παιδιά συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους, μπορεί και να απελαθούν! Όπως μπορεί να συνέβαινε και με τον Αντετοκούμπο, αν ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Στην Ελλάδα υπήρχε ο νόμος Ραγκούση (για τον πολιτικό Ραγκούση, ας μη πω καλύτερα τη γνώμη μου...). Ένας νόμος με πολλά «κενά» και πολλές αφορμές για παρεξηγήσεις. ΟΚ. Ήταν όμως μία βάση και αρχή, ώστε να δοθεί λύση, όπως πρέπει σε ένα οργανωμένο κράτος εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πρόβλημα παιδιών όπως ο Αντετοκούμπο που -διάολε- δεν ξέρουν τι είναι η πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ. Δεν μιλάω για ρατσισμό. Αυτό είναι άλλο κομμάτι. Μιλώ για τους νόμους ενός αστικού κράτους (σε άλλη περίπτωση είναι διαφορετικά τα πράγματα). Και υποτίθεται όλοι οι πολίτες ενός αστικού κράτους, θέλουν τα προβλήματα να λύνονται. Αυτό τους νοιάζει. Αυτό μας νοιάζει. Αν μπούμε σε μία διαδικασία: Τι είναι ιθαγένεια, τι υπηκοότητα, τι, τι, τι, τι, τι. δημιουργούμε ένα πράγμα που η χώρα μας το πληρώνει ανεπανόρθωτα. Και λέγεται γραφειοκρατία ή κατ' άλλους ότι οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα... μέτρα όσων έχουν συμφέροντα.
Αυτό το νόμο λοιπόν η Κυβέρνηση Σαμαρά τον κατήργησε, διαιωνίζοντας ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε λυθεί... χθες. Παρ' όλα αυτά ο Πρωθυπουργός αγκάλιασε τον παικταρά του Μιλγουόκι-πλέον.
Η μεγάλη πλειοψηφία της χώρας, θεωρώ δεδομένο πως θέλει να δοθεί λύση υπέρ των παιδιών αυτών, που ο μόνος τόπος που αγαπούν και ξέρουν είναι η Ελλάδα, το μόνο σχολείο που ξέρουν είναι το ελληνικό, αγαπούν τους ανθρώπους της γειτονιάς τους, ζουν, προοδεύου, αγαπούν. Τα παιδιά σαν τον Γιάννη είναι δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα.
Και μην ξεχνάμε πως οι γονείς των παιδιών αυτών είναι μετανάστες, αλλά όχι τα ίδια. Αν δηλαδή ένας γονιός κάνει μια κακουργηματική πράξη, στη φυλακή θα μπει και το παιδί; (φυσικά και δεν έχουν σχέση οι δύο παραβάσεις, απλά το αναφέρω για να γίνει η αντιστοιχία).
Βέβαια υπάρχει και η άποψη να τους διώξουμε, γιατί... έτσι! Μας χαλάνε τη... μόστρα. Είναι κατώτερη ράτσα. Τι να σχολιάσει κάποιος επ' αυτού τώρα; Η λογική και η ειρηνική επίλυση των προβλημάτων θεωρώ πως ακόμη υφίσταται στον τόπο μας.
ΥΓ1: Άραγε ο Γιάννης έχει δικαίωμα ψήφου;
ΥΓ2: Τα αδέρφια Αντετοκούμπο σήκωσαν την ελληνική σημαία. Τη σημαία της πατρίδας τους. Και φυσικά σέβονται τη Νιγηρία, την πατρίδα των γονιών τους. Εσείς δηλαδή το χωριό του πατέρα σας δε το αγαπάτε, έστω κι αν δεν πηγαίνετε ποτέ; Ήμαρτον!
ΥΓ3: Ο πατέρας του Γιάννη ανέφερε στο MEGA, πως τα παιδιά πήραν σωστή παιδεία, γι αυτό και δε φοβάται τίποτα! ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ. Ας μην τα απαξιώνουμε όλα σε αυτή τη χώρα. Κάποιοι τα σέβονται περισσότερα από εμάς...
