Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μέσω της φωνής του Σωκράτη Μάλαμα, τονίζει: «Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει...». Και ο Νομός Πρέβεζας από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες έχει σοβαρά παράπονα.
Ανέκαθεν πίστευα πως σε επίπεδο πολιτικής σκέψης, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο μεγάλα «στρατόπεδα», που χαρακτηρίζουν και τη στάση που κρατούν στην ίδια τους τη ζωή.
Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως τίποτα δε χαρίζεται στον απλό λαϊκό άνθρωπο, τον εργαζόμενο, τον κατατρεγμένο, τον πολίτης μιας χώρας. Πρέπει να παλέψεις, πρέπει να διεκδικήσεις, πρέπει να... ματώσεις, πρέπει να συνθέσεις και συλλογικά να κατακτήσεις αυτό που σου ανήκει και σου αναλογεί.
Υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν σε... Σωτήρες και... Μεσσίες. Εκείνοι που πιστεύουν πως οι άλλοι θα βγάλουν «το φίδι από την τρύπα» και θα επωφεληθούν. Εκείνοι που πιστεύουν πως θα την βγάλουν... καθαρή, μένοντας στα... μετόπισθεν. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως με καλές δημόσιες σχέσεις (αλλιώς λέγεται αυτό στην καθομιλουμένη...) και σωστά πολιτικά... κονέ, θα πετύχουν το σκοπό τους και οι υπόλοιποι να πάνε να... πνιγούν.
Έτσι και στην περίπτωση της υποβάθμισης του Νοσοκομείου και των Κέντρων Υγείας στην Πρέβεζα.
Την Παρασκευή έφτασε ένα ενημερωτικό δελτίο, συνοδευόμενο από μία φωτογραφία, σε όλα τα τοπικά ΜΜΕ, που αναφέρει: «Ο Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, σε συνάντηση που πραγματοποίησε την Παρασκευή 2 Αυγούστου στο Υπουργείο Υγείας με το Βουλευτή Πρεβέζης της Νέας Δημοκρατίας Δημήτριο Τσουμάνη και τον Αντιπεριφερειάρχη Πρεβέζης Στράτο Ιωάννου για το Νοσοκομείο Πρεβέζης, έδωσε την εντολή για την άμεση κάλυψη των αναγκών του Νοσοκομείου Πρεβέζης σε ιατρικό προσωπικό όπως αυτές του παρουσιάστηκαν από τους εκπροσώπους του Νομού».
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, στην παραλία της Πρέβεζας, πολίτες της Πρέβεζας, ύψωσαν το δικό τους ανάστημα στα σχέδια των «μεγάλων». Ψύχραιμα, με αξιοπρέπεια και μουσική. Όπως αξίζει! Το απόλυτο κοντράστ ήρθε να ανατρέψει μία... αγκαλίτσα. Η αγκαλίτσα του κ. Τσουμάνη στον Άδωνι Γεωργιάδη, που όμως αποτελεί ένα ολόκληρο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα και όχι μια αυθόρμητη κίνηση.
Η «αγκαλίτσα» του τοπικού βουλευτή στον εκάστοτε Υπουργό, καταδυναστεύει ως νοοτροπία αυτή τη χώρα από την ώρα που ανέλαβε τα ηνία της ο Ιωάννης Καποδίστριας. Η «αγκαλίτσα» ήταν σήμα-κατατεθέν ενός συστήματος, που έκανε τη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας να μοιάζει «ανάπηρη» στα 2013. Η «αγκαλίτσα» αυτή μοιάζει να είναι το ίδιο το σύστημα.
Δηλαδή πιστεύει ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος πως ήταν τόσο εύκολο να λυθεί το πρόβλημα του Νοσοκομείου; Με μια απλή εντολή Υπουργού; Κι αν είναι έτσι γιατί δεν το έπραξαν νωρίτερα οι κ.κ. Τσουμάνης και Ιωάννου για να γλιτώσουμε όλοι από την ταλαιπωρία; Κι αν ναι γιατί ο κ. Κατσίβελας, ο διοικητής της 6ης ΥΠΕ στην ιστοσελίδα μας έκανε λόγο για ακροβασίες; Μήπως δεν ξέρει τι συμβαίνει; Μήπως δεν προσπάθησε; Φυσικά και προσπάθησε... Και γιατί επιλέχθηκε να γίνει αυτή η συνάντηση στις 2 Αυγούστου, όταν είχε προγραμματιστεί η συγκέντρωση της Επιτροπής Αγώνα για την Υγεία; Μπορεί βέβαια να είναι και τυχαίο. Απλώς τυχαίο... Τα ερωτήματα πάντως είναι πολλά.
Η «αγκαλίτσα» στην πολιτική πάντως είναι μία νέα... version του «Μαυρογυαλουρισμού». Ξέρετε, καταστάσεις που έξοχα είχε αναδείξει ο ελληνικός κινηματογράφος με τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα να λέει: «Θα, θα, θα, θα, θα, θα....» και τον Παπαγιανόπουλο-Γκρούεζα να αναφωνεί στην ερώτηση πως τα βγάζει πέρα: «Εγώ σκοτώνομαι για το κόμμα κύριε Υπουργέ». Τίτλος της ταινίας: «Υπάρχει και φιλότιμο».
Δίκη προθέσεων δε θα κάνουμε! Προφανέστατα τόσο ο κ. Τσουμάνης, όσο και ο κ. Ιωάννου ήθελαν ότι και οι πολίτες στην παραλία της Πρέβεζας. Την αναβάθμιση του δημόσιου νοσοκομείου της πόλης και των Κέντρων Υγείας. Και δυο... σφυριά που χτυπάνε στην ίδια κατεύθυνση, είναι πιο αποτελεσματικά. Πώς όμως είναι δυνατόν να το θες και να βάζεις φαρδιά-πλατιά την υπογραφή σου σε νομοσχέδια που υπερασπίζουν εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Δεν υπάρχει κάτι οξύμωρο;
Μακάρι η συνάντηση με τον Άδωνι Γεωργιάδη να λύσει το πρόβλημα. ΜΑΚΑΡΙ, ΜΑΚΑΡΙ, ΜΑΚΑΡΙ! Και εδώ είμαστε να πούμε «μπράβο» ολόψυχα. Αλλά τα ευχολόγια δε σημαίνει πως θα φέρουν και αποτέλεσμα.
Όμως παραφράζοντας τους στίχους του Στέφανου Βακάλη, μπορούμε να πούμε ότι... τα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα τα έχουμε πετύχει μέσα στις πέτρες και στα χώματα...
Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε!
