Έναν... «ερωτικό μετανάστη» (η καταγωγή του είναι από το Συκούριο της Λάρισας) στην περιοχή μας -κατά δήλωσή του- ο οποίος όμως εμπνέεται και μαγεύεται από την Κασσώπη και το Ζάλογγο, τα οποία έχει καθημερινά τη δυνατότητα να αγναντεύει από την κατοικία του στην Καμαρίνα.
Ο κ. Μακρής εκθέτει τις ημέρες αυτές τα έργα γλυπτικής του στην «Μποτίλια στο Πέλαγο». Έργα στα οποία βάζει την ψυχή και τη δημιουργία του, αν και όπως μας τόνισε: «Η τέχνη για μένα δεν είναι αυτοσκοπός. Η ουσία είναι να κάνεις κάτι που πιστεύεις ότι σε κάνει καλύτερο».
Δεν αφαιρεί το στοιχείο της ψυχοθεραπείας στην τέχνη και δεν ξεχνά ότι είναι αυτοδίδακτος, ξεκινώντας από το 1996, όταν και ένας φίλος του το «μύησε» στα μυστικά της γλυπτικής.
Φιλία, παραγωγικότητα, πανανθρώπινος χαρακτήρας. Η γλυπτική του κου Μακρή πραγματεύεται τέτοια υψηλά νοήματα. «Δύσκολα βρίσκεις μία gallery γλυπτικής. Προσωπικά μου αρέσει η αφαιρετική γλυπτική. Είχα δημιουργήσει μία γυναίκα που στην αγκαλιά της κρατά ένα παιδί και ένας Αυστριακός θαλασσοπόρος που βρέθηκε στην Πρέβεζα, το χαρακτήρισε ''Μαύρη Τρύπα''. Είναι εντυπωσιακό πως ερμηνεύει ο καθένας ένα έργο γλυπτικής».
Χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και η άποψη του Μπάμπη Μακρή για το χαρακτήρα των γλυπτών: «Τα γλυπτά πρέπει να βρίσκονται σε πλατείες. Να κοσμούν δημόσιους χώρους. Αυτός είναι ο προορισμός τους. Βλέπετε τι γίνεται στο εξωτερικό...».
Ο κ. Μακρής κατέθεσε στο atpreveza και τη γενικότερη άποψή του για την τέχνη:
«Η τέχνη λοιπόν είναι μια από τις ευγενείς ανθρώπινες δραστηριότητες που αντιπροσωπεύει , ίσως, την πιο εκλεπτυσμένη έκφραση της δημιουργικότητας.Με βασική προϋπόθεση την ελευθερία της έκφρασης, προσπερνώντας τη χρηστικότητα, το έργο τέχνης διαθέτει απαραίτητα ιδιαίτερη αισθητική και ποιότητα κατασκευής για να αντέξει στο χρόνο,ώστε να μεταβιβάσει όσο το δυνατό σε περισσότερους το μήνυμα του καλλιτέχνη, το οποίο μπορεί να είναι:προσωπικό, εθνικό, πανανθρώπινο ή συμπαντικό, φιλικό ή ανατρεπτικό, συμφωνία ή αμφισβήτηση, χαλάρωση ή προβληματισμός,αγάπη, φιλία ... μια διαρκής συνομιλία με τον άνθρωπο, μέσα από την οποία, μόνο καλό, με την απόλυτη έννοια του όρου, θα μπορεί να προκύψει, διαφορετικά θα τίθεται υπό αμφισβήτηση το ίδιο το έργο και η σχέση του με τη τέχνη.
Η τέχνη, στην ουσία, δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μια εξιδανικευμένη κατάσταση ανθρώπινης δραστηριότητας που, όταν κατανοηθεί από τον παρατηρητή του μεταφέρει την πρόκληση να κάνει τη ζωή του τέχνη: Να κάνει ελεύθερα αυτό που αγαπάει,όσο καλύτερα μπορεί, με όφελος προς όλους!
Υπάρχουν και άλλοι, ευνοείται, τρόποι για να προσεγγίσει ο άνθρωπος ανάλογο ζητούμενο. Ένας από αυτούς είναι και η τέχνη . Μπορούμε να πούμε πως, ότι σε βελτιώνει σαν άνθρωπο συνέχισε να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς.
Πού οφείλεται ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας της τέχνης ; Στη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων να εισχωρήσουν βαθιά στον εσωτερικό τους εαυτό, στη περιοχή που βρίσκεται ανεπηρέαστη η συλλογική ανθρώπινη μνήμη , να ανασύρουν αρχέτυπα κομμάτια της και να τα αποτυπώσουν, με το δικό του τρόπο ο καθένας στα έργα τους. Όταν γίνεται αυτό τότε εμφανιζόμενο έργο γίνεται πλατιά αποδεκτό, αναγνωρίσιμο,αρεστό, από όλους. Αυτό είναι το πραγματικό έργο τέχνης και ο δημιουργός του είναι αυτός που λέμε μεγάλος καλλιτέχνης».
Π.Τ.
