«Γεννήθηκα στο Ριζοβούνι Πρεβέζης το ’59. Εκεί, πρόλαβα να ζήσω την προβιομηχανική εποχή της οικιακής οικονομίας, χωρίς ρεύμα και νερό στο σπίτι, αλλά με τα ζώα μας, τα γίδια, το γαϊδούρι και τα σκυλιά μας. Από το Ριζοβούνι ήρθε η οικογένειά μου στην Ελευσίνα το ’70, στο ξεκίνημα της Πετρόλα. Ο πατέρας ήταν οικοδόμος, είχε όμως την έγνοια να μάθουμε γράμματα. Ο ίδιος μάλιστα, θυμάμαι, σχεδίαζε και σκάλιζε σε φούρκες. Πρώτη φορά μας πήρε ο ίδιος στο αρχαιολογικό της Αθήνας. Βλέποντας τα πράγματα αυτά, ένιωσα όπως ο νέος για πρώτη φορά το εφήβαιο. Δε θα ξεχάσω την εντύπωση που μου έκανε η Αφροδίτη με το σανδάλι και τον Πάνα!»
«Από 15 χρονών ήξερα ότι θα γίνω ζωγράφος. Έπαιρνα το λεωφορείο από την Ελευσίνα για το αρχαιολογικό, όπου κι αντέγραφα ό,τι μου άρεσε. Αλλά και μέσα στην εκκλησία, έβλεπα τις ιστορίες κάτω από τα πόδια των Αγίων, τα τοπία, το σχόλιο που γινόταν μέσα στην εικονογραφία. Όταν άρχισα να κάνω σχέδιο για να περάσω στην Καλών Τεχνών, διαπίστωσα το εξής στη βυζαντινή ζωγραφική: Μπορείς να δεις μια εικόνα φορητή ή μια τοιχογραφία από απόσταση 200 μ. και ν’ αναγνωρίσεις ότι είναι βυζαντινή. Αυτό δεν το είχα ξαναδεί σε καμία άλλη τέχνη. Μου είχε κάνει εντύπωση πώς περιγράφει την ψυχή του θεάσθαι. Η ζωγραφική εκεί είναι σα μουσική, τη νιώθεις, είσαι μέσα στο έργο και συντελείται κάτι σωματικό και πνευματικό μαζί. Ο κραδασμός που σου προκαλεί η ζωγραφική μέσα στην εκκλησιά έχει κάτι το μοναδικό.»
Σχηματικά θα λέγαμε ότι αυτό είναι ο λαϊκός ζωγράφος, που ενίοτε μπορεί να παρεμβαίνει και λίγο, ανάλογα με το τί είναι ωραίο για την κοινωνία. Για παράδειγμα, οι βυζαντινοί έγραφαν διά χειρός, ότι είναι ενδιάμεσοι, «ταχυδρόμοι» της παλιάς γνώσης. Αυτό ήταν και μία πραγματική ταπείνωση ότι υπηρετούν κάτι μεγαλύτερο από τους ίδιους. Οι άλλοι ζωγράφοι ανήκουν στο δυτικό κόσμο.»
«Δε γίνεται να γίνεις ζωγράφος, αν δεν είσαι φιλόδοξος! Αλλιώς, κάνε μια δουλειά για να ζήσεις. Ο ζωγράφος ποντάρει στο χάος για να ζήσει. Ελλοχεύει, βέβαια, να γίνεις πουτάνα επ’ αμοιβή, αλλά αυτό είναι ευθύνη του ζωγράφου. Κινδυνεύεις δηλαδή να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου χάρη του εμπορίου. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Στα μέσα του ’90, μου ζήτησαν ατομική έκθεση στη Ζουμπουλάκη, όπου τότε συγκέντρωνε όλα τα μεγάλα ονόματα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για ένα μήνα! Όλα τα έργα πουλήθηκαν πριν τα εγκαίνια. Το έργο με την ελιά μάλιστα είχε τεράστια εμπορική απήχηση. Έκανα μερικές ώσπου στην πέμπτη μπούκωσα! Μετά δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Κι έκανα να ζωγραφίσω ένα χρόνο. Έπεσα στις πολυκατοικίες, κόντρα στην εμπορική αναγνωρισιμότητα».
«Το φως που έχει ήχο στην ψυχή σου είτε στον τοίχο ή τη θάλασσα, είτε επάνω στην ελιά ή την πολυκατοικία, αυτό μετράει. Διά του φωτός γίνεται ορατή η ζωγραφική. Το φως, ο κραδασμός που έχει το θέμα, ασχέτως εμπορίου. Το θέμα από μόνο του δε λέει τίποτα. Λόγου χάρη, ένα ποίημα που μιλά για την ομορφιά δεν είναι απαραίτητα ωραίο ποίημα. Ο τίτλος ή το θέμα δε σώζει το έργο, δεν του εξασφαλίζει την ποιότητα. Στο «μάγειρα» οφείλεται το καλό αποτέλεσμα. Τα υλικά και τα στοιχεία των τεχνών είναι ανοικτά προς όλους, το ίδιο και η γνώση. Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι έχουν τη γνώση κάνουν και αριστουργήματα. Το θέμα είναι η ζωγραφική πράξη κι όχι η θεματογραφία.»
«Είδα σαν μια μυστική εικόνα στον ύπνο μου έναν λόφο καλοκαιρινό, με τις ελιές στη σειρά, με συκιές και ξερά αγριοάγκαθα, την ώρα που το φως γίνεται σχεδόν κόκκινο. Οι σιλουέτες της ελιάς και της συκιάς ήταν σα νότες πάνω στις σειρές των δένδρων. Ξύπνησα και άρχισα να ζωγραφίζω την εικόνα που είδα στ' όνειρό μου. Φούγκα το ονομάτισα γιατί έχει επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Κατά τη γνώμη μου, όσο πιο αυστηρή είναι η κατασκευή, τόσο πιο ελεύθερο είναι το έργο».
«Η εικόνα είναι πολύ ισχυρή, πόσο μάλλον όταν είναι χειροποίητη. Γίνεται με τον ίδιο τρόπο, που γινόταν πάντα. Έχει δηλαδή και την αρχαία τελετουργία μέσα της, όσο συνειδητά την τηρεί κάποιος. Μοιάζει με το ψωμί».
