Τα φώτα ανοικτά και ο κόσμος περίμενε να τον δει στη σκηνή να δίνει μία από τις μουσικές παραστάσεις σήμα-κατατεθέν του και να διακόπτεται μόνο από ορισμένα κοινωνικά συνθήματα, που «παίζουν» πάντα στις συναυλίες του. Μετά τα φώτα έσβησαν και έδωσαν τη θέση στη μουσική. Τι μένει από τις συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα; Μα φυσικά ο δυνατός και βαθιά κοινωνικός στίχος των τραγουδιών του.

Μένει ότι μας μαθαίνει να πετάμε σαν αετοί πάνω από τις λύπες. Μένει ότι μας μαθαίνει να μη κλάψουμε και να μη φοβηθούμε. Μένει ότι μας λένε πως αν φύγουμε από τον κύκλο θα χαθούμε και ότι ο κόσμος είναι ένα ανήμερο θεριό. Μένει ότι για εμάς βράζει αυτή η άδεια κατσαρόλα. Μένει ότι όλα έγιναν βιαστικά και δεν προλάβαμε να πούμε δύο-τρία λόγια εκεί που έπρεπε. Μένει πως σηκώνουμε ανάστημα σε αυτούς που θέλουν να μας θυμίζουν πως το σκηνικό είμαστε πολύ μικροί για να τ' αλλάξουμε. Μένει ότι η αγάπη ορμάει μπροστά και εμείς πίσω τρικλίζουμε, πέφτουμε κι αυτή γελάει.

Πάνω απ' όλα όμως ο Γιάννης Αγγελάκας μας θυμίζει πως «... είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα». Κι αυτό πρέπει να το κουβαλάμε μέσα μας σε δύσκολους καιρούς που ήρθαν και σε δυσκολότερους που έρχονται.

Και μην ξεχνάτε: Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Πάμε: