Οι δύο νικήτριες που κερδίζουν από μία μονή πρόσκληση είναι η Σοφία Τ. και η Κλειώ Α. , οι οποίες θα ειδοποιηθούν τηλεφωνικά.
Μια τυχαία συνάντηση αλλάζει ξαφνικά τα σχέδια της Χουλιέτα για μετακόμιση από τη Μαδρίτη στη Λισαβόνα. Αποφασίζει να μείνει στην ισπανική πρωτεύουσα, περιμένοντας νέα από την κόρη της, την οποία έχει να δει 12 χρόνια.
Σε μια σκηνή της προ-προηγούμενης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Το Δέρμα που Κατοικώ» ένα αντίτυπο βιβλίου της Άλις Μονρό έκανε την εμφάνισή του. Επρόκειτο για τη συλλογή διηγημάτων «Απόδραση» (στα ελληνικά από τις εκδ. Μεταίχμιο), από την οποία τώρα ο Ισπανός σκηνοθέτης διασκεύασε τις σύντομες, διασταυρούμενες ιστορίες «Πιθανότητα», «Σύντομα» και «Σιωπή» σε αυτήν της Χουλιέτα. Παράξενη επιλογή από μια πρώτη άποψη, καθώς η μινιμαλίστρια και χαμηλότονη Καναδή λογοτέχνις, βραβευμένη με Νόμπελ το 2013, μοιράζεται λίγα κοινά με το πολύχρωμο, παθιασμένο και μελοδραματικό αλμοδοβαρικό σύμπαν. Από την άλλη όμως υπάρχουν οι γυναίκες και οι προσωπικές τους, μικρές και μεγάλες, μεγαλόσχημες και σιωπηλές καθημερινές τραγωδίες.
Όπως αυτή της Χουλιέτα, μιας επιφανειακά ευτυχισμένης 55άρας (η παλιά πρωταγωνίστρια του Χούλιο Μέντεμ Έμα Σουάρες), η οποία σχεδιάζει να μετακομίσει άμεσα με τον σύντροφό της από τη Μαδρίτη στη Λισαβόνα. Συναντώντας τυχαία μια φίλη όμως, μαθαίνει πως η κόρη της Άντια, με την οποία δεν έχει επαφή εδώ και 12 χρόνια, είναι ζωντανή, παντρεμένη στην Ελβετία με τρία παιδιά. Πλημμυρισμένη ενοχές, αποφασίζει να παραμείνει στην τωρινή της διεύθυνση και να περιμένει νέα από εκείνη, ενώ αρχίζει να της γράφει κι ένα γράμμα που διηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας από τη γνωριμία της ως νεαρής (η δυναμική Αδριάνα Ουγάρτε της τηλεοπτικής «Μοδίστρας») με τον Χόαν, τον πατέρα της Άντια, σε ένα νυχτερινό τρένο.
Μετά το διασκεδαστικό, αλλά κινηματογραφικά «λίγο» κωμικό διάλειμμα του «Δεν Κρατιέμαι», ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στα βαρυφορτωμένα γυναικεία δράματα με διάθεση να κινηθεί σε γνώριμες θεματικές και χαρακτήρες: μια τραυματισμένη γυναίκα με ένοχα μυστικά και γύρω της μερικές άλλες που μετρούν τα παθιασμένα λάθη τους. Οι έννοιες της απώλειας, της εκδίκησης, της ζήλιας, της επιβολής, της συγχώρεσης και ο τρόπος με τον οποίο μας ενώνουν και μας χωρίζουν. Οι απρόβλεπτες αποφάσεις της μοίρας, τέλος, οι οποίες στήνουν ένα σκληρό παιχνίδι στην πλάτη των καταδικασμένων να κυνηγούν χίμαιρες ανθρώπων. Πρόκειται για ιδέες και ηρωίδες που έχουμε συναντήσει επανειλημμένα στην ώριμη περίοδο του σκηνοθέτη, ο οποίος εδώ ελαφροπατάει στους κώδικες του μελοδράματος, απογυμνώνει την ιστορία του από περιπλεγμένες υποπλοκές και αφοσιώνεται στην απόλαυση της αφήγησης.
Δεξιοτέχνης του περίτεχνου καδραρίσματος, αξιοποιεί τις πολλαπλές δυνατότητες του art direction και των κοστουμιών, παίζει με τα χρώματα και δένει την παραμικρή λεπτομέρεια του πλάνου με τα βλέμματα, τα λόγια και τις σιωπές των χαρακτήρων. Κομψός και συναισθηματικός, αυστηρός και αλέγρος, περιγράφει ένα συναρπαστικά χαοτικό κόσμο στον οποίο όπως λέει και η ίδια η Μονρό: «Η πολυπλοκότητα των πραγμάτων απλώς μοιάζει να μην έχει τέλος. Θέλω να πω: τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι απλό»
