Οι δύο νικητές που κερδίζουν από μια μονή πρόσκληση είναι ο Κοσμάς Μ. και Ιωάννα Ν. οι οποίοι θα ειδοποιηθούν τηλεφωνικά.

Η «Μορφή του Νερού» είναι μια ζεστή, ειλικρινής, ψύχραιμη και απόλυτα προσωπική ταινία, που κλέβει αυτόματα την καρδιά και μετά την κάνει χίλια κομμάτια.

Σε ένα μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο μια μουγκή και μοναχική καθαρίστρια αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με ένα αλλόκοτο αμφίβιο πλάσμα, αντικείμενο βασανιστικών πειραμάτων. Σκοτεινό, αλληγορικό και άκρως κινηματογραφόφιλο παραμύθι πάνω στις συλλογικές φοβίες, τις καταπιεσμένες επιθυμίες και τα ρομαντικά όνειρα μιας ολόκληρης (πολιτικο)κοινωνικής πραγματικότητας.

Λάτρης της λογοτεχνίας­ του φανταστικού και των κόμικς, ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο δούλεψε για χρόνια ως μακιγιέρ προτού γράψει και σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία. Πατώντας με το ένα πόδι στο Χόλιγουντ («Mimic», «Blade II», «Hellboy», «Pacific Rim») και με το άλλο στις ισπανόφωνες παραγωγές («Στη Ράχη του Διαβόλου», «Ο Λαβύρινθος του Πάνα»), ο Μεξικανός δημιουργός παραμένει πιστός στις σκοτεινές περιπέτειες φαντασίας, τα αλληγορικά παραμύθια και τα γοτθικά θρίλερ. Η «Μορφή του Νερού» τον καταξιώνει πλέον τόσο φεστιβαλικά (Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας) όσο και ακαδημαϊκά (13 οσκαρικές υποψηφιότητες), αν και δεν αποτελεί παρά άλλη μία παραλλαγή της κυρίαρχης θεματικής του.

Αυτή της σχέσης ενός διαφορετικού, τερατόμορφου χαρακτήρα με την καθεστηκυία τάξη­, η οποία διαχωρίζει καλούς και κακούς, άρα προνομιούχους και μη, με τον πιο απλοϊκό κι εύκολο τρόπο: τα εξωτερικά χαρακτηριστικά­. Έτσι οι έννοιες της μεταμόρφωσης­ και της πολιτικά ορθής εικόνας επανέρχονται διαρκώς στον γεμάτο τέρατα κόσμο του Ντελ Τόρο (όχι τόσο μακρινό από εκείνον του Κρόνενμπεργκ, του Μπουνιουέλ ή του Μπράουνινγκ), στον οποίο τώρα προστίθενται η Ελάιζα και το «πλάσμα».

Η Ελάιζα είναι μια μουγκή καθαρίστρια σε ένα μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο στη Βαλτιμόρη των αρχών της δεκαετίας του '60. Με συντροφιά τον επίσης μοναχικό γείτονά της Τζιλ, έναν μεσήλικο ζωγράφο παλαιάς κοπής, την Αφροαμερικανίδα συνάδελφό της Ζέιντα και τις ταινίες που προβάλλει το τοπικό σινεμά, θα διαπιστώσει πως μπορεί να επικοινωνεί με ένα αλλόκοτο αμφίβιο πλάσμα που κρατείται­ αιχμάλωτο στο εργαστήριο. Αντικείμενο φρικτών πειραμάτων ενός σαδιστή κυβερνητικού πράκτορα, αυτό θα τραβήξει την προσοχή Σοβιετικών κατασκόπων αλλά και της καλόκαρδης Ελάιζα, η οποία θα επιχειρήσει να το σώσει από τη διπλή απειλή.

Τα b-movies των '50s, όπως το «Creature From Black Lagoon», η ψυχροπολεμική υστερία και η ιστορία ενός αδύνατου (;) έρωτα δίνουν στον Ντελ Τόρο ιδέες για έναν κινηματογραφικό χορό τεράτων τόσο με την κυριολεκτική (σε σχέση με την όψη) όσο και με τη μεταφορική (που έχει να κάνει με τις πράξεις) έννοια. Ιδιοφυώς ενορχηστρωμένος, ο χορός αυτός περιλαμβάνει θεαματικές πιρουέτες που θα μαγέψουν τον θεατή, όπως ονειρικές σκηνές, ρομαντικές κορυφώσεις και αγωνιώδη πλοκή αλλά και διακριτικές, ευαίσθητες μελωδίες που θίγουν έντεχνα τις σχέσεις εξουσίας και σεξουαλικότητας, προσωπικής και συλλογικής φαντασίωσης, υπερεγώ και υποσυνείδητου. Λαϊκός και ταυτόχρονα εγκεφαλικός, συγκινητικός και την ίδια στιγμή κατασκότεινος και πικρός, ο Ντελ Τόρο μιλάει για τα τραύματα που τελικά θα μας σώσουν και μπολιάζει τα κλισέ του παραμυθιού με πολυεπίπεδες σινεφίλ αναφορές, στερεές ψυχαναλυτικές ιδέες κι έντονη πολιτικοκοινωνική κριτική, εκμοντερνίζοντας με τον απολαυστικότερο­ τρόπο την αθάνατη γοητεία του «στερεού», κλασικού σινεμά.

Χρήστος Μήτσης-αθηνόραμα

ΗΠΑ. 2017. Διάρκεια: 123΄.