παραγωγής 1983

Διάρκεια 118'

Υπόθεση:

Ο Λοχίας Τζων Λώρενς είναι αιχμάλωτος των Ιαπώνων, το 1942. Αποτελεί αίνιγμα ανάμεσα στους συγκρατούμενους του καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να έχει ένα είδος επικοινωνίας με τους Ιάπωνες δεσμώτες του και μοιάζει ν’ αντιλαμβάνεται την κουλτούρα τους. Οι Ιάπωνες το γνωρίζουν και τον προκαλούν φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με το σύστημα αξιών τους. Οι συνθήκες δυσκολεύουν όταν φέρνουν αιχμάλωτο τον σκληρό, υπερήφανο και θαρραλέο Λοχαγό Ζακ Σελιέ. Ο Λώρενς ξέρει πως οι φύλακες θα προσπαθήσουν να σπάσουν το ηθικό του Σελιέ και θα κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Αυτό που θ’ ακολουθήσει δεν είναι απλά μια μάχη για επιβίωση είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η μάχη μεταξύ δύο κοσμοθεωριών.

Η Σύγκρουση Δύο Πολιτισμών & Μια Δοκιμασία Του Ανθρώπινου Πνεύματος

Μια υπέροχη ταινία που συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Γεμάτη εκπληκτικές ερμηνείες, στιγμές αλήθειας και ομορφιάς και εξαιρετικούς διαλόγους.

Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών ενισχύουν αυτή την προκλητική ταινία και την καθιστούν αξέχαστη.

Ο David Bowie υποδύεται έναν γεννημένο αρχηγό στην ταινία του Oshima και τον υποδύεται σαν γεννημένο αστέρι του κινηματογράφου.

Η ταινία ενώνει δύο από τα αγαπημένα θέματα του Oshima. Τον έρωτα και τη βία. Είναι διακριτά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αντικρούοντας, συμπληρώνοντας και καθορίζοντας το ένα το άλλο. Όπως σε πολλές προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Η βία δεν αποκλείει απαραίτητα την ύπαρξη του έρωτα..

Πηγή: my film

Το νέο κύμα του ιαπωνικού σινεμά

Με τον θάνατο του Ναγκίσα Οσιμα, ήταν σαν να έκλεισε και τυπικά ένα μεγάλο κεφάλαιο του ιαπωνικού κινηματογράφου. Σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ο Οσιμα άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία ογδόντα ετών από πνευμονία. Ηταν ο τελευταίος μιας σειράς Ιαπώνων δημιουργών, των οποίων το έργο απέκτησε οικουμενικές διαστάσεις.

Ο Κουροσάβα και ο Οζου, που προηγήθηκαν, έβαλαν το ιαπωνικό σινεμά στα κινηματογραφικά σαλόνια της Δύσης. Οι ταινίες τους ακούμπησαν στην παράδοση, ιδιαίτερα αυτές του Κουροσάβα, και ήταν βαθιά ανθρωπιστικές. Οι ταινίες του Οσιμα αντίθετα, έφεραν έναν δυνατό άνεμο ανανέωσης.

Ο Οσιμα ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του σπουδάζοντας νομικά και πολιτικές επιστήμες. Εγκατέλειψε όμως την ιδέα της καριέρας ως επιστήμονας παρασυρμένος από την αγάπη του για το σινεμά. Ακραίο πάθος, που του δόθηκε απόλυτα προκαλώντας σκάνδαλο. Στην πιο εμβληματική του ταινία, στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», το σινεμά είναι μια έκφραση απόλυτου ερωτισμού (και όχι ακραίου όπως θα ήθελαν αυτοί που τον κατηγόρησαν για πορνογραφία). Ο Οσιμα ήταν το νέο κύμα του ιαπωνικού σινεμά. Επηρεάστηκε από τη γαλλική νουβέλ βαγκ και ιδιαίτερα από τον Γκοντάρ. Οι πρώτες ταινίες του που έγιναν γνωστές στη Δύση, το «Ημερολόγιο ενός κλέφτη» και το «Αγόρι», αποτυπώνουν μια εικόνα της ιαπωνίας του ’60 θέτοντας και το αίτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης.

O Οσιμα πίστεψε στο σινεμά του δημιουργού. Αυτός ήταν και ο λόγος που θέλησε να κόψει τους δεσμούς του με την ανθούσα εμπορικά κινηματογραφική βιομηχανία της χώρας του. Ουσιαστικά, η καριέρα του αρχίζει το 1965, όταν ιδρύει τη δική του κινηματογραφική εταιρεία παραγωγής.

Η ταινία – σήμα κατατεθέν του Οσιμα ήταν η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», το 1976. Η ιστορία μιας πόρνης και ενός ιδιοκτήτη εστιατορίου στη μιλιταριστική Ιαπωνία του 1936. Η ατμόσφαιρα γίνεται ποιητική καθώς ο έρωτας οδηγεί στον θάνατο. Δύο χρόνια μετά, με την «Αυτοκρατορία του πάθους», κέρδισε Χρυσό Φοίνικα (το σημαντικότερο βραβείο της καριέρας του). Ο ερωτισμός και εδώ είναι διάχυτος, αλλά εκφράζεται πιο σεμνά.

Αλλες γνωστές ταινίες του είναι το «Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λόρενς», το 1983, και ο επίλογός του, το «Ταμπού» το 1999, με το οποίο απομυθοποιεί τους σαμουράι.