Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρένv Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Αλφρέντο Κάστρο.

Στείλτε mail στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνό σας και την ένδειξη "Νο" και μπείτε στην κλήρωση για δύο μονές προσκλήσεις.

Υπόθεση:

Στις 11 Σεπτεμβρίου, όχι του 2001 αλλά του 1973, ο Πινοτσέτ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, πήρε την εξουσία από τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, που αυτοκτόνησε την ίδια ημέρα.

Ηταν ένα πραξικόπημα σύντομο αλλά συντριπτικό. Χιλιάδες δολοφονήθηκαν. Σαράντα χιλιάδες αγωνιστές βασανίστηκαν για χρόνια στις φυλακές του νέου καθεστώτος. Και παράλληλα οι διαδικασίες για την ένταξη της χώρας στην ελεύθερη αγορά επιταχύνθηκαν, με την άμεση συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, της Βραζιλίας και της Ιαπωνίας.

Οι διαδηλώσεις, όμως, των αντιφρονούντων δεν σταμάτησαν. Το 1988 οι υποστηρικτές του Πινοτσέτ δεν μπορούν να αγνοούν άλλο την κατακραυγή κι έτσι, με τη σειρά τους, πιέζουν για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Και ο Χιλιανός λαός έχει έπειτα από δεκαπέντε χρόνια δικαίωμα ψήφου.

Να επιλέξει, δηλαδή, ανάμεσα στο «Ναι» ή «Οχι».

Η υπέροχη ταινία του Πάμπλο Λαρέν (υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας) καταπιάνεται με μια ενδιαφέρουσα πτυχή του συγκεκριμένου αγώνα: αυτήν του μάρκετινγκ. Γιατί, κάθε πλευρά είχε ημερησίως 15 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου προσπαθώντας να «πλασαριστεί» όσο γίνεται καλύτερα. Έστω και αν, αρχικά, όλα έδειχναν υπέρ της νομιμοποίησης του δικτάτορα!

Έτσι, ένας νεαρός μαρκετίστας, κορυφαίος στο δουλειά του, αναλαμβάνει να στήσει το διαφημιστικό κόνσεπτ της Αριστεράς, κι εκεί αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα: οι αναφορές στη δυστυχία είναι «out», τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι «in» και οι αναφορές στην «ταξική πάλη» είναι ντεμοντέ. Οι διαφωνίες, πολλές.

Μα είναι για «πούλημα» τα ιδανικά του κινήματος;

(Άκης Καπράνος-Τα Νέα)