Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του «Δημόσιου χώρου»:
«Στο Δυτικό Λονδίνο, ανάμεσα στο Άλμπερτ Χολ και στο μετρό του Χάμερσμιθ, στο ίδιο πεζοδρόμιο, βρίσκεται ο χώρος όπου θα αποφασίστηκε ο βομβαρδισμός της Πρέβεζας στις 27 Μαΐου 1944.
Είναι γνωστό πως, χωρίς κανένα προφανή τακτικό λόγο, στην Πρέβεζα έγινε, ουσιαστικά μετά το τέλος του πολέμου, βομβαρδισμός από τη συμμαχική βρετανική αεροπορία RAF. Δύο είναι οι πιθανοί λόγοι που θα ερμήνευαν αυτή τη συμπεριφορά των Εγγλέζων. Ο πρώτος πρέπει να συσχετιστεί με τον επικείμενο, για τη μεγάλη σύμμαχο Αγγλία, δικό μας Εμφύλιο Πόλεμο. Ίσως έστελνε ένα μήνυμα «καθίστε καλά…». Σε άλλη παρόμοια περίπτωση εγγραφόμενη επίσης στη λογική του διπολισμού, με ασύγκριτα μεγαλύτερο μέγεθος αιματηρού αποτελέσματος, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμας, όπως το αναλύει ο Ουμπέρτο Έκο, αυτό ακριβώς το μήνυμα μετέφερε από τους Αμερικανούς προς τους Σοβιετικούς (Umberto Eco, Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή, Μάλλιαρης, 1985, 5η έκδοση, σελ. 44-48). Ο δεύτερος λόγος, με επίσης μεγάλη στρατηγική σημασία, όπως το αναλύει η συμπολίτις μας κ. Λέλα Τσόλκα-Στεφοπούλου, ήταν το ενδεχόμενο αντιπερισπασμού σε σχέση με την επικείμενη απόβαση στη Νορμανδία, την 6η Ιουνίου 1944 (Α. Τσόλκα-Στεφοπούλου, Από ένα μνημείο στην Ιστορία, Ιωάννινα, 2001, σελ. 39). Σε πολεογραφική σημειολογία, όπως υποστηρίζει ο Έκο, «καταστρέφω ή αφανίζω μια πόλη για να πω κάτι». Όλοι οι κάτοικοι πόλεων είμαστε, κατά την έννοια αυτή «συμπολίτες».
Στο Δυτικό Λονδίνο, λοιπόν, βρίσκεται, υπό άλλη οικιστική μορφή πια, ο χώρος όπου θα ελήφθη η απόφαση για τον πρεβεζάνικο βομβαρδισμό και όπου έως το 1968 ήταν το «Σχολείου του Αγίου Παύλου». Το σχολείο αυτό ανήκε στον καθεδρικό ναό του Λονδίνου και αρχικά βρισκόταν στον περίβολο του ναού στο κέντρο του Λονδίνου, αλλά μεταφέρθηκε εκεί, στην Οδό Χάμερσμιθ 153, το 1884. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το σχολείο μεταστεγάστηκε για να δώσει τη θέση του στη ΧΧΙ στρατιωτική διοίκηση, υπό τον στρατηγό Μοντγκόμερι, παλιό απόφοιτο του σχολείου. Όπως γράφει η σχετική κυκλική κυανή μνημειακή πινακίδα, στις 15 Μαΐου 1944, με παρουσία του βασιλιά Γεωργίου ΣΤ΄και του βρετανού πρωθυπουργού, εκτέθηκε εκεί στον επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων και μετέπειτα αμερικανό πρόεδρο Αϊζενχάουερ, από τον (στο μεταξύ) στρατάρχη Μοντγκόμερι, το σχέδιο της απόβασης στη Νορμανδία.
Παρατηρώντας καλύτερα το υφιστάμενο κτιριακό συγκρότημα διαπιστώσαμε πως το παλαιότερο κτίσμα που μετέχει στο σύνολο, αλλά χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας του με το νεότερο, φέρει ακόμα τον αριθμό 153. Αυτό υποδεικνύει πως μία πτέρυγα του αρχικού σχολικού κτηρίου δεν κατεδαφίστηκε, αντίθετα με ό,τι αφήνει να εννοηθεί το κείμενο της πινακίδας. Η σύντομη έρευνα που κάναμε στον επικεφαλής του τεχνικού προσωπικού που έτυχε να εργάζεται εκεί για εργασίες περιβαλλοντικής αποκατάστασης δεν μας διαφώτισε αρκετά. Εξάλλου χρειάζεται να προσθέσουμε πως το 153 ως αριθμός είχε επιλεγεί με μεγάλη προσοχή και προσπάθειες διατήρησης, στον ένα σχεδόν αιώνα λειτουργίας του σχολείου, υπό συνεχή κτιριακή ανάπτυξη της περιοχής.
Κάνουμε εδώ την υπόθεση πως θα έγινε εκεί και η σχετική αναφορά-έγκριση για τον κατ’ αντιπερισπασμό βομβαρδισμό της Πρέβεζας. Αν η εκτίμησή μας είναι λανθασμένη θα δεχόμαστε ευχαρίστως μια διόρθωση-συμπλήρωση, για τη σύνδεση αυτή με τον οικιστικό αυτό χώρο της βρετανικής πρωτεύουσας. Να τελειώσουμε λέγοντας πως το οικόπεδο του μεγάλου σχολείου, που ως ίδρυμα μεταφέρθηκε αλλού, έδωσε μετά το 1968 ένα τεράστιο χώρο οικιστικής ανάπτυξης σε πρωτότυπο συγκρότημα-χωριό ισόγειων κατοικιών, διώροφων μαιζονετών και διαμερισμάτων μικρών πολυκατοικιών που επικοινωνούν μεταξύ τους με πολυάριθμους ανοιχτούς διαδρόμους, ενώ περιβάλλουν έναν όμορφο χώρο πρασίνου. Το συγκρότημα Σαν Πολ’ς Κορτ (Saint Paul’s Court) αποτελεί μια πρωτότυπη πρόταση που αντιμάχεται τη μονοτονία της πολυκατοικίας».
