Το χωριό Κρανιά βρίσκεται ανάμεσα στη Μεγάλη και τη Μικρή Λάκκα Σουλίου σε υψόμετρο 600μ.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη σελίδα που διατηρούν οι κάτοικοι του χωριού σε μέσο κοινωνιής δικτύωσης:
«Η Κρανιά μαζί με το συνοικισμό της Τύριας αποτελούν ενιαία διοικητική μονάδα με πληθυσμό 1.150 κατοίκους. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστρια παρέμεινε η μόνη κοινότητα στο νομό, γεγονός που θυμίζει σε πολλούς το παλιό όνομα της κοινότητας: «Ανεξάρτητο Βασίλειο Κρανιάς».
Το σημερινό χωριό βρίσκεται κοντά στη θέση Βολέτσι και Σκρεβένικο τα οποία καταστράφηκαν από Βουλγάρους (1034 μ.Χ.), σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Δημ. Παπακωσταντίνου. Σώζονται αρκετά ερείπια από τον οικισμό Βολέτσι και πολλά πηγάδια. Εκτός από τους ντόπιους κατοίκους, στην περιοχή βρήκαν καταφύγιο και οι Χριστιανοί ορθόδοξοι φυγάδες από τον πλούσιο καμπότοπο του Λούρου, τους οποίους λυμαίνονταν οι Οθωμανοί κυρίαρχοι.

Οι κάτοικοι αγωνίστηκαν σκληρά για την επιβίωση τους, συμμετέχοντας και σε δολιοφθορές κατά του Οθωμανού "αφέντη". Συγκεκριμένα, ο Μάρκος Μπότσαρης συμμετείχε σε εχθροπραξίες κατά των τοπικών αγάδων έχοντας μαζί του 200 παλικάρια απ' την Κρανιά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Οδυσσέας Μπέτσιος στο έργο του "Μνήμη Σουλίου". Ένοπλη αντίσταση πρόβαλαν οι Κρανιώτες και κατά των Γερμανών, οι οποίοι σε αντίποινα έκαψαν το χωριό το Μάρτιο του 1944.
Στα 37.000 στρέμματα βοσκήσιμης έκτασης με το πλούσιο ανάγλυφο και σε υψόμετρο που κυμαίνεται από 30 έως 1250μ. βόσκουν ελεύθερα 13.000 αιγοπρόβατα και 3.500 βοειδή. Τα αρίστης ποιότητας παραγόμενα προϊόντα αποτελούν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων. Επίσης στις θέσεις Βαλαωρίτη και Μπαλντευέσι διαβιούν σε άγρια κατάσταση δύο κοπάδια αλόγων, 8 και 25 ζώων. Η πίστη και η ευσέβεια των κατοίκων διαφαίνεται από τις τέσσερις εκκλησίες που υπάρχουν στους οικισμούς και από τα διάσπαρτα ερημοκλήσια, που κανείς δε γνωρίζει με ακρίβεια την ιστορία τους.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι από το ομώνυμο δάσος, έλκει την καταγωγή του και ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.
Την πλατεία του χωριού στολίζουν βαθύσκια πλατάνια, ενώ δεσπόζουν αγέρωχα η πέτρινη εκκλησία με το καμπαναριό της, και το παλιό πέτρινο σχολείο.
Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες απολαμβάνουν σήμερα τα αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού, ενώ οι παλιές ιστορίες και οι θρύλοι της τοπικής παράδοσης προκαλούν πάντα δέος».