Η ανακοίνωση της Αστυνομίας ανέφερε:

«Συνελήφθη την 01-05-2017 το απόγευμα στην Πρέβεζα, από αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος Πρέβεζας, μία 66χρονη ημεδαπή, για ηχορύπανση.

Ειδικότερα, σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε με ειδική συσκευή ηχομέτρησης, σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, κατελήφθη η 66χρονη, ως προσωρινά υπεύθυνη του καταστήματος, να λειτουργεί μουσική έχοντας παραβιάσει τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια ήχου».

Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, το οποίο σφραγίστηκε για 10 ημέρες, με τοιχοκολλημένο μήνυμά του στην τζαμαρία του καταστήματός του, «δείχνει» ως αιτία του συμβάντος καταγγελία παρακείμενης επιχείρηση (καφέ).

Το γεγονός από μόνο του ωστόσο «άνοιξε» και πάλι ένα μεγάλο κύκλο συζήτησης αναφορικά με το κανονιστικό πλαίσιο του ιστορικού κέντρου. Θυμίζουμε πως προσφάτως ο Δήμος Πρέβεζας με τη δημιουργία ενός κανονιστικού πλαισίου, έβαλε ένα πλαίσιο σεβασμού και κανόνων στο ιστορικό κέντρο και κινήθηκε προς μία κατεύθυνση οργάνωσης και ορθής λειτουργίας.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι την τελευταία δεκαετία στο ιστορικό κέντρο της Πρέβεζας έχουν πολλαπλασιαστεί τα μαγαζιά εστίασης, τα καταστήματα ψυχαγωγίας και διασκέδασης, με αποτέλεσμα να μπαίνουν ζητήματα αναφορικά με το πλαίσιο καλής γειτνίασης και σεβασμού των καταστηματαρχών αφ’ ενός προς τους γενικούς κανόνες που έχει θέσει η Πολιτεία και αφ’ ετέρου μεταξύ των ιδιοκτητών.

Υπάρχει σαφώς ένα νομικό πλαίσιο, που λειτουργεί όταν δημιουργούνται προβλήματα, ωστόσο απαιτείται να υπάρξει μία γενικότερη διαβούλευση με παρούσα και τη δημοτική αρχή για το χαρακτήρα που φαίνεται πως παίρνει το ιστορικό κέντρο. Μία πραγματικότητα που δε μπορεί να παραγνωρίσει κανείς και έχει να κάνει και με το τουριστικό προϊόν.

Αναφορικά με τα όσα συνέβησαν την Πρωτομαγιά στην οδό Θεοφάνους, η ιδιοκτήτρια του καφέ «Μποτίλια στο Πέλαγο» με επιστολή της, την οποία και παραθέτουμε βάζει κάποια ζητήματα αναφορικά με προβλήματα που παρουσιάζονται από την γειτνίαση σε μικρό χώρο καταστημάτων εστίασης:

«Δεν είναι πια θέμα υπομονής, είναι ζήτημα επιβίωσης

     Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2016, στη Γιορτή τής Μουσικής, όταν οργανώθηκε με τη βοήθεια κάποιου συλλόγου το πρώτο “πανηγύρι” ακριβώς κάτω από το κατάστημά μου, σε παρακείμενο κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Ημέρες γιορτής και μεγάλης επισκεψιμότητας στην πόλη. Το “πανηγύρι” είχε επιτυχία, αλλά στο δικό μου χώρο οι πελάτες μου δεν μπορούσαν να καθήσουν, μην αντέχοντας την ένταση της μουσικής από δίπλα. Δύο ημέρες, όσο κράτησε το γλέντι, εγώ έμεινα άδεια, ενώ αν δεν υπήρχε αυτή η εκκωφαντική μουσική, θα είχα δουλέψει, και μάλιστα πολύ καλά, όπως πάντα, όταν έρχεται κόσμος στην πόλη. Έκανα υπομονή.

     Μέσα στον Αύγουστο, εποχή επίσης μεγάλης επισκεψιμότητας, δεύτερο πανηγύρι, χωρίς σύλλογο αυτή τη φορά, με τις ίδιες συνέπειες για μένα.

     Ήρθε το φθινόπωρο που ζήσαμε μια από τις πιο σκληρές πραγματικότητες, με τα έξοδα να αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τα έσοδα να μειώνονται με την ίδια ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλοι βιώνουμε την κρίση με τον πιο δραματικό τρόπο κι ο καθένας μας προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και να σταθεί στα πόδια του με πολλές θυσίες και καταβάλλοντας πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες. Και όσοι έχουν καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, που πληρώνουν μισθούς, ασφαλιστικά ταμεία για τους ίδιους και τους υπαλλήλους τους, που πληρώνουν φόρους, που πληρώνουν –αν μπορούν και όσο μπορούν– ΔΕΗ (πονεμένη ιστορία η ΔΕΗ!), ΔΕΥΑΠ, ενοίκια, δημοτικούς φόρους, μίσθωμα για τα τραπεζάκια έξω, ΑΕΠΙ, χορηγίες, προμηθευτές κ.τ.λ. κ.τ.λ., ξέρουν πολύ καλά σε τι δύσκολη θέση βρισκόμαστε και με τι λαχτάρα πραγματικά περιμένουμε τις ημέρες που η Πρέβεζα γεμίζει κόσμο, για να δουλέψουμε επιτέλους και να σώσουμε ό,τι μπορούμε να σώσουμε.

     Όλοι χαίρονται και δουλεύουν αυτές τις ημέρες. Όλοι εκτός από τα υπόλοιπα καταστήματα στη Θεοφάνους, γιατί αυτές τις ημέρες ένα απ’ αυτά ανακάλυψε ότι στήνοντας το πανηγύρι του μπορεί να “οικονομήσει”, αδιαφορώντας αν εξαιτίας αυτού του πανηγυριού τα διπλανά καταστήματα μένουν άδεια, γιατί οι πελάτες τους δεν αντέχουν τον εκκωφαντικό θόρυβο και την ένταση του ήχου, η οποία είναι τόση που ακούγεται ώς την πλατεία Ανδρούτσου και σε μεγάλη ακτίνα γύρω. Τις ημέρες αιχμής η Θεοφάνους γίνεται “το πανηγύρι τού χωριού μας” και οι μόνοι που διασκεδάζουν είναι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτό.

     Μέσα στο 2017 οι συνθήκες αυτές μού “απαγόρευσαν” να δουλέψω την Καθαρή Δευτέρα, από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, και το Μεγάλο Σάββατο από το μεσημέρι μέχρι πριν την Ανάσταση. Κι ενώ ζήτησα να χαμηλώσουν την ένταση του ήχου τους, ενώ διαμαρτυρήθηκα και ενημέρωσα ότι μου έχουν αδειάσει το μαγαζί σε ελάχιστο χρόνο από όταν ξεκίνησαν να παίζουν, όχι απλώς δεν με υπολόγισαν, αλλά με ειρωνεύτηκαν και με απείλησαν με πόλεμο, αν διανοηθώ να χρησιμοποιήσω τα “νόμιμα μέσα”. Και πάλι έκανα υπομονή και παρέμεινα άδεια.

     Και φτάνουμε στην παραμονή τής Πρωτομαγιάς, όταν εντελώς τυχαία μαθαίνω ότι ανήμερα την Πρωτομαγιά θα έχει πάλι ορχήστρα και γλέντι. Επισκέφτηκα τον ιδιοκτήτη και του ζήτησα ό,τι κάνει, να το κάνει μέσα στα πλαίσια του δικού του χώρου και να μου “επιτρέψει” να δουλέψω κι εγώ μια τέτοια ημέρα, γιατί την είχα ανάγκη, γιατί ξέρει πως όλες τις υπόλοιπες ημέρες υπολειτουργούμε, γιατί ξέρει πως μόνο απ’ αυτές μπορούμε να σώσουμε κάπως την κατάσταση. Τον ενημέρωσα πως στην αντίθετη περίπτωση θα χρησιμοποιήσω κάθε νόμιμο μέσο για να προστατευθώ. Και φυσικά, για μια ακόμα φορά, με απείλησε πως αν διανοηθώ να κάνω κάτι τέτοιο θα μου “κηρύξει πόλεμο”.

     Αλλά τι χειρότερο πόλεμο μπορεί να μου κάνει απ’ αυτόν που ήδη μου κάνει, όταν μου “απαγορεύει” με τις συνθήκες που δημιουργεί να δουλεύω; Τις ημέρες αιχμής! Και δεν είναι πια θέμα υπομονής, είναι ζήτημα επιβίωσης. Οι συνθήκες αυτές απαγορεύουν την επιβίωση της επιχείρησής μου, την επιβίωση των υπαλλήλων μου, την επιβίωση της οικογένειάς μου. Και απαγορεύουν στους πελάτες μου και στους πελάτες των άλλων καταστημάτων να σταθούν στους χώρους που προτιμούν.

     Δεν θέλω να με ευχαριστούν για την υπομονή μου –θέλω να μπορώ να δουλέψω. Δεν θέλω να κάνω δίκες για διαφυγόντα κέρδη, όπως μου πρότεινε ο αστυνομικός –θέλω να μπορώ να δουλέψω. Δεν θέλω να βάλω “τέρμα” όσο δεν πάει τα δικά μου ηχεία για να τους ενοχλήσω –θέλω να μπορώ να δουλέψω. Και οι συνθήκες τού πανηγυριού του μου αφαιρούν αυτό το δικαίωμα. Γιατί; Ας μου το εξηγήσουν οι υποστηρικτές αυτής της κατάστασης».