Μετά τη Δοξολογία που πραγματοποιήθηκε στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους παρουσία όμορων Μητροπολιτών, εκπροσώπων των αρχών της πόλης και πλήθους πιστών, ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος υποδέχθηκε με μεγάλη συγκίνηση τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο και εξήρε το έργο του και τη σημαντική προσφορά του.

Στην αντιφώνησή του ο Μακαριότατος Αναστάσιος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο αλλά και όλους όσοι τον υποδέχθηκαν με τόση θέρμη στην Πρέβεζα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως αποτέλεσε έκπληξη για τον ίδιο μια τέτοια υποδοχή.

«Ξέρω ότι στην πατρίδα μας τώρα υπάρχει ένα σύννεφο το οποίο μας κουράζει και μερικές φορές οδηγεί σε κάποια περίεργη κατάθλιψη. Έχω την εντύπωση ότι είναι μια νέα ευλογία του Θεού για να συναισθανθούμε κι εμείς ότι έχουμε πολλά πράγματα να διορθώσουμε. Είμαστε ένας ευεργετημένος λαός, άλλα μερικές φορές όταν κάποιος έχει όλα τα αγαθά ίσως δεν τα εκτιμά. Αυτή η κρίση για την οποία τόση συζήτηση γίνεται, προφανώς έχει πολλές αιτίες και νομίζω ότι όλοι περιγράφουμε την κρίση ως κρίση αξιών. Μας ενδιαφέρει μερικές φορές να χανόμαστε μέσα στην αοριστία αλλά ποιες είναι ακριβώς αυτές οι αξίες που έχουμε ξεχάσει και τι πρέπει να γίνει; Νομίζω ότι το πρώτο το οποίο πρέπει να γίνει είναι το θάρρος της αυτοκριτικής. Εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η κρίση έχει μία αιτία και να έχουμε το θάρρος της αυτοκριτικής. Χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη και νομίζω συνήθως το μυαλό των περισσοτέρων μας πηγαίνει στην πολιτική ή στην οικονομική ηγεσία της χώρας οι οποίοι οπωσδήποτε έχουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Σκεφτείτε ότι όλος ο λαός σε πάρα πολλά πράγματα δεν είναι συνεπής» τόνισε μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και συνέχισε: «Η εκκλησία έχει το χρέος αυτή τη δύσκολη ώρα να πει λόγο προφητικό. Καλά τα ψωμιά και τα άλλα τα οποία προσφέρουμε, αλλά θα χρειαστεί λόγος αλήθειας ο οποίος θα θρέψει τη σκέψη και τις αποφάσεις των ανθρώπων. Ποια είναι η λύση; Υπάρχει μία λέξη η οποία ενώ είναι από τα πιο βασικά που λέμε μες στην εκκλησία μας, αποτελούσε το ξεκίνημα του μηνύματος τους Χριστού, συνήθως την σνομπάρουμε λίγο σήμερα και αυτή η λέξη είναι μετάνοια. Τη θεωρούμε ότι είναι πολύ θρησκευτική και δεν την πολυλέμε στις επίσημες συζητήσεις μας και όμως αυτό είναι το ζητούμενο. Μετάνοια και αλλαγή με συνειδητή σκέψη ότι ο λόγος του θεού δεν είναι απλός και τον διαβάζουμε, ούτε ότι οι εντολές του Χριστού είναι απλώς αλα καρτ, όσες μας ενδιαφέρουν τις ακολουθούμε και όσες μας φαίνονται δύσκολες τις βάζουμε στο ντουλάπι. Ο λόγος του θεού είναι για να οδηγεί τη ζωή μας σε κάθε φάση. Το να είναι κανείς δίκαιος και αληθινός αυτό είναι πιο αρεστό, από ότι οι πολλές οι μετάνοιες, από ότι οι πολλές οι κουβέντες οι θρησκευτικές, από ότι πολλά εξωτερικά πράγματα! Εάν δεν το ανακαλύψουμε αυτό δεν πρόκειται να προχωρήσουμε καλά. Αυτό ισχύει για όλους μας μέσα στην εκκλησία, γιατί και εδώ στα εκκλησιαστικά πράγματα υπάρχει πολλές φορές άρνηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αλλά πολύ περισσότερο μεσα στο κράτος μας και στην καθημερινή ζωή. Και είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να μιλήσουμε για αυτά και μετά έρχεται η αγάπη και η αλληλεγγύη. Χωρίς τις προϋποθέσεις αλήθεια και δικαιοσύνη, δεν υπάρχουν τα άλλα, τα άλλα είναι απλώς για ωραίες κουβεντούλες και για να ξεφεύγουμε από τα προβλήματα τα πραγματικά».

Καταλήγοντας ο μακαριότατος αναφέρθηκε στη δύσκολη ώρα της ζωής του όταν είχε ελονοσία και νόμιζε ότι είναι η τελευταία ημέρα της ζωής του: « Όταν είχα ελονοσία, ήμουνα μόνος και νόμιζα ότι είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου στην Αιθιοπία και τότε πρόλαβα να κάνω μια προσευχή που ακόμα τη θυμάμαι. Θεέ μου, έχεις πολλά παράπονα από μένα, αλλά το ξέρεις ότι προσπάθησα να σε αγαπήσω. Νομίζω ότι αν θα ήθελε να γράψει κάποιος ένα μικρό σημείωμα για αυτόν τον άνθρωπο που λέγεται Αναστάσιος θα ήταν το καλύτερο. Ένας άνθρωπος που προσπάθησε να αγαπήσει το Χριστό! Και νομίζω μέσα από την Αγία Γραφή αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό. Την αγάπη δεν την εκφράζει κανείς με λουλούδια, την εκφράζει με έργα, με σιωπή, με αποδοχή του κόπου, της αδικίας, της παραγνωρίσεως, της καχυποψίας. Αλλά όταν γίνονται για την αγάπη του Χριστού, όλα παίρνουν ένα διαφορετικό φως, μια διαφορετική δύναμη. Το τελικό μήνυμα για όλους είναι ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα όχι γιατί τα πράγματα θα έρθουν καλά, τίποτα δεν έρχεται μόνο του καλά. Υπάρχει ελπίδα γιατί ο Χριστός είναι το κέντρο της ζωής της εκκλησίας μας και το κέντρο της δικής μας της ζωής!».

Αμέσως μετά ακολούθησε προβολή ντοκιμαντέρ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Πρέβεζας, σχετικά με το έργο της Εκκλησίας της Αλβανίας, ενώ η εκδήλωση έκλεισε με συναυλία από το Μουσικό Σχολείο Πρέβεζας.