Ο Όμιλος για την UNESCO Πρέβεζας απέστειλε την επιστολή της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη η οποία αναφέρει:

Ήμουν στην Πρέβεζα από 21- 23.09, προσκεκλημένη από την Επιτροπή Πρέβεζα 1921-2021, για να κάνω μια ομιλία στα πλαίσια των 200 χρόνων από την Εθνεγερσία, με θέμα «Οι γυναίκες στην Επανάσταση του 1821». Και βέβαια, οι ευγενικοί και φιλόξενοι κάτοικοι της πόλης προσφέρθηκαν, με πολλή υπερηφάνεια είναι αλήθεια, να με ξεναγήσουν στις μοναδικές ομορφιές του τόπου τους.

Η πρώτη επίσκεψη ήταν στη Νικόπολη. Στο αρχαιολογικό αυτό μνημείο, που είναι σε έκταση το μεγαλύτερο της Ελλάδας. Καθώς ήταν η πρώτη φορά, που βρισκόμουν στην Πρέβεζα, ήταν και η πρώτη φορά που αντίκριζα τα, όντως, συγκλονιστικά από πολλές απόψεις, απομεινάρια της Νικόπολης. Μνημείο με βαριά ιστορία και μοναδικές αρχαιολογικές περγαμηνές, επάνω από τις οποίες αιωρείται ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα, το διάσημο ζευγάρι που διασχίζει το χρόνο αλώβητο και παντοτινά νέο.

Καθηλωμένη από το μεγαλείο της Νικόπολης, και ενθουσιασμένη από την περιήγηση σε αυτό, έμεινα ωστόσο δυσάρεστα έκπληκτη, με τα όσα πληροφορήθηκα, στη συνέχεια, Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος κ. Ευάγγελος Κατσίμπρας, καθώς και μέλη του Ομίλου, μου έκαναν γνωστά τα ακόλουθα:

*παρότι υποβλήθηκε, από το 2003, αίτηση στην UNESCO, απολύτως ευνόητη άλλωστε, να συμπεριληφθεί το τόσο αξιόλογο αυτό μνημείο στην κατηγορία των προστατευόμενων από την UNESCO,

*παρότι το αίτημα ανανεώθηκε, ως όφειλε, μετά την πάροδο δέκα ετών από το αρχικό,

* παρότι όλες οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού που πέρασαν αλλά και η σημερινή, δεσμεύτηκαν να προωθήσουν το σχετικό αίτημα,

*παρότι ανάλογα αιτήματα γειτονικών ή και μη μνημείων, που υποβλήθηκαν σε μεταγενέστερο χρόνο αυτού της Νικόπολης, ικανοποιήθηκαν.

Ωστόσο, η Νικόπολη, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, 18 χρόνια μετά από την αρχική της αίτηση, εξακολουθεί να παραμένει εκτός των προστατευόμενων μνημείων από την UNESCO.

Υποθέτω, από κοινού με κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, ότι οφείλω με την παρούσα να ενισχύσω τη φωνή της Πρέβεζας, για την ανάγκη άμεσης ικανοποίησης του πολύχρονου όσο και αυτονόητου αιτήματός της. Σε μία χώρα, όπως είναι η πατρίδα μας, που ουσιαστικά επιβιώνει από τον τουρισμό, θα ήταν όντως ασυγχώρητη η διαιώνιση μιας τέτοιας παράλειψης.