Η επιστολή αναφέρει:

«Είναι φθηνό να πλήττεται από τον ισχυρό ο αδύναμος. Και είναι ίδιον ιδιαίτερης αμβλυωπίας και οπωσδήποτε χείριστης πολιτικής να θυσιάζεται με προχειρότητα στον βωμό της άμεσης ανάγκης το μακροπρόθεσμο συμφέρον του εθνικού και κοινωνικού συνόλου. Οι λόγοι από τους οποίους συνάγονται τα παραπάνω είναι, δυστυχώς, στον τόπο μας τόσο πολλοί, ώστε ο αναγνώστης δικαίως να μην αντιλαμβάνεται ότι αναφέρονται στον τρόπο μεταχείρισης του δασικού μας πλούτου και του πρασίνου πιο γενικά.

Απ’ άκρου εις άκρον της χώρας φθάνουν μηνύματα καταλεηλάτησης του δασικού μας κεφαλαίου, συχνά για να χρησιμοποιηθούν τα ξύλα ως καύσιμη ύλη, τώρα που η ακρίβεια καθιστά το πετρέλαιο δυσπρόσιτο. Συχνά στη διαδικασία καταστροφής του δασικού πρασίνου υπεισέρχονται, προσδοκώντας χρηματικό ή ψηφοθηρικό όφελος, εκείνες ακριβώς οι αρχές που είναι θέσει ταγμένες και μισθοδοτημένες από τον φορολογούμενο, για το ακριβώς αντίθετο: ήτοι για την προστασία του. Είναι φανερό πως πρόκειται για βαριά συμπτώματα κρίσης καθολικής, κρίσης πρωτίστως ηθικής, και της οποίας μοιραίο πλην όχι παντελώς άδικο επακόλουθο είναι η βαριά οικονομική υστέρηση και δυσπραγία που όλοι βιώνουμε. Με το να παραχωρείς ως μέλος δημοτικής αρχής και με αιτιολογία τον καθαρισμό των επαρχιακών οδών από την παρόδια βλάστηση σε ιδιώτες εργολάβους, με αντίτιμο δε όχι κάποια χρηματική αμοιβή, αλλά την πρόσοδο από τη συγκεκριμένη, θεωρητικά περιορισμένης εκτάσεως, υλοτόμηση, είναι φανερό ότι ανοίγεις τον δρόμο σε πάσης μορφής βαναυσότητα εις βάρος του δασικού πλούτου, για τη διάσωση του οποίου υποτίθεται ότι μεριμνάς. Σχεδόν δε παροτρύνεις τον εργολάβο ιδιώτη να μεταβάλει τον «καθαρισμό» των οδών σε πλήρη αφανισμό των δένδρων που φύονται εκατέρωθεν του οδικού δικτύου, επεκτείνοντας άσπλαχνα και παράνομα την κοπή σε βάθος πολλών μέτρων. Επιπλέον, τα ανειδίκευτα συνεργεία, εργαζόμενα χωρίς επίβλεψη εκ μέρους ειδικού δασικού υπαλλήλου, καταταλαιπωρούν ακρωτηριάζοντας τα δένδρα που γλίτωσαν τη «σφαγή» και δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργάτες βγάζουν το άχτι τους τραυματίζοντας με τις τσάπες και τα πριόνια τους, έτσι για γούστο, τους κορμούς. Πλήρης επομένως και σε κάθε επίπεδο η αυθαιρεσία. Στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της, ας προσθέσει κανείς και τον αφανισμό πανάρχαιων ελαιώνων –όπως λ.χ. εκείνου της Πάργας– η ξυλεία των οποίων μετατρεπόμενη σε πέλετ εξάγεται στις πιτσαρίες της Ιταλίας, χώρας στην οποία παρόμοιοι ελαιώνες είναι προ πολλού διατηρητέοι, ως στοιχεία πολύτιμα τοπίων που αποτελούν πανανθρώπινη κληρονομιά. Και μία διευκρίνιση: αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε ο «καθαρισμός» οδού με ελάχιστη κίνηση στο Σκαφιδάκι, έξω από την Πρέβεζα, περίπτωση κατά την οποία θυσιάστηκαν πανύψηλες βελανιδιές και η οποία, πολύ θα ήθελε ο γράφων, να αποτελούσε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα τόσο στη συγκεκριμένη περιοχή όσο και σε ολόκληρη τη δύστηνη χώρα μας. Απλά πταίσματα, θα μου πείτε, μπροστά στο σαρωτικό νομοσχέδιο περί δασών που τούτες τις μέρες προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή.

Κώστας Μ. Σταματόπουλος - Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού».