Αναλυτικά η δήλωση του Γιώργου Μισηρλή στο atpreveza:
«Λαϊκή κινητοποίηση για να ματαιώσουμε τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία! Σε διαρκή ετοιμότητα για νααντιπαλέψουμε το νέο «μνημόνιο»! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ, 11 ΙΟΥΝΗ 8 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΘΕΟΦΑΝΕΙΟ.
Με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ πριν από δυο περίπου μήνες έγινε ανοιχτό κάλεσμα σε σωματεία, συνδικαλιστικές οργανώσεις, φορείς, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες να συμμετέχουν στη διοργάνωση συλλαλητηρίων στις 11 Ιούνη σε όλη τη χώρα ενάντια στην νέα επικείμενη συμφωνία-λαιμητόμο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που είναι έτοιμη να υπογράψει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τους «δανειστές» μας, με την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ. Ήδη, έχουν πάρει αποφάσεις και θα συμμετάσχουν στα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, πάνω από 600 σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες.
Πριν τεσσεράμισι μήνες ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με συνθήματα ενάντια στα μνημόνια, ενάντια σε αντιλαϊκούς νόμους που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, σκορπίζοντας στον ελληνικό λαό φρούδες ελπίδες και προσδοκίες. Νομίζουμε ότι είναι πλέον φανερό σε όλους, δεν πρέπει να έχει κανένας αυταπάτες ότι και αυτή η κυβέρνηση, παρά το «φιλολαϊκό και αριστερό» περιτύλιγμα, παρά τα συνθήματα περί πατριωτισμού, εθνικής κυριαρχίας, αξιοπρέπειας και περήφανης διαπραγμάτευσης, έχει το ίδιο αντιλαϊκό περιεχόμενο με την προηγούμενη. Δεσμεύεται να υπηρετήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αναγνωρίζει το χρέος των καπιταλιστών και συνεχίζει να φορτώνει τα σπασμένα στις πλάτες της πλειοψηφίας του λαού με όποιο όνομα και αν έχουν τα μνημόνια, τάσσεται υπέρ της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και βεβαίως του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Το συμπέρασμα είναι ένα : παρά την αλλαγή κυβέρνησης, όλα τα προβλήματα και η αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της είναι εδώ.
Το τελευταίο διάστημα, με ευθύνη της κυβέρνησης και των «δανειστών», ο ελληνικός λαός βρίσκεται στη μέγγενη ενός εκβιασμού, όχι βέβαια πρωτόγνωρου, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνου, δηλαδή να διαλέξει το σχέδιο Γιούνκερ ή το σχέδιο το κυβερνητικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι «εταίροι» μας στην ΕΕ, προσφέρουν γερό χέρι βοήθειας άμεσα ή έμμεσα, ανοικτά ή παρασκηνιακά. Έβαλαν μπροστά ένα πακέτο με πολλά παλιά βάρβαρα μέτρα, προκειμένου να δείξουν ετοιμότητα να παραιτηθούν από ένα πολύ μικρό μέρος, αλλά να κρατήσουν ένα νέο μνημόνιο, συμφωνία (δεν έχει σημασία πώς θα το ονομάσουν, η ουσία του δεν αλλάζει).
Η συγκυβέρνηση από την άλλη, προβάλει μια λίστα προτάσεων που τελικά θα οδηγήσει σε μια βάρβαρη συμφωνία, κάτι μεταξύ e-mail Χαρδούβελη και e-mail τρόικας, η οποία ζει και βασιλεύει με το νέο όνομα «3 θεσμοί».
Αυτή η τακτική του Χότζα είναι γνωστή από παλιά. Την εφάρμοσαν ως ένα μεγάλο βαθμό και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Βάζει η ΕΕ και το ΔΝΤ στο τσουβάλι περισσότερα και χειρότερα μέτρα, για να βγάζουμε κάποια μετά, να γίνει δήθεν η αμοιβαία υποχώρηση και να είναι όλοι ικανοποιημένοι και ο λαός ανακουφισμένος με το φόβο ότι υπάρχουν και χειρότερα. «Σφάξε με αγά μου να αγιάσω», με λίγα λόγια.
Παίζεται ένα κορυφαίο, δραματικό όμως για το λαό, έργο. Ουσιαστικά καλούν αυτή τη στιγμή το λαό να γίνει συνένοχος και να φανεί ότι συμφωνεί και επικροτεί μια συμφωνία η οποία είναι καθαρά αντιλαϊκή και αντεργατική (περιέχει μέτρα που αφορούν τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τις συντάξεις, νέες ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα δημόσιου πλούτου στα μονοπώλια (αεροδρόμια, λιμάνια κλπ.), νέα φοροαφαίμαξη για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες μέσω της αύξησης του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης). Άλλα από αυτά θα εφαρμοστούν άμεσα, και άλλα σε βάθος χρόνου (το Σεπτέμβριο – Οκτώβριο).
Το ζητούμενο είναι πώς πρέπει να αντιδράσουμε εμείς οι εργαζόμενοι απέναντι σε όλα αυτά. Πώς δε θα αποπροσανατολιστούμε για ακόμα μία φορά. Πώς δε θα βάλουμε τον αγώνα μας κάτω από ξένες σημαίες. Πώς θα αποκρούσουμε τις προσπάθειες χειραγώγησης της εργατικής τάξης και όλους αυτούς που καλλιεργούν και σήμερα κλίμα αναμονής και εφησυχασμού. Πώς δε θα γίνουμε χειροκροτητές του ενός ή του άλλου διαχειριστή του σάπιου αστικού συστήματος. Πώς θα κάνουμε τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες προπύργια του αγώνα, πραγματικό όπλο στα χέρια μας. Πώς δε θα υποκύψουμε στην προπαγάνδα του «όλοι ίδιοι είναι», του «μικρότερου κακού» ή των «άμεσων, μικρών λύσεων». Πώς δε θα συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα που προορίζει το σύστημα για μας και τα παιδιά μας. Πώς θα διεκδικήσουμε, εδώ και τώρα, την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, μια ζωή με δικαιώματα που θα καλύπτει τις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες μας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να έχουμε όλοι μόρφωση, υγεία, ελεύθερο χρόνο, διακοπές. Πώς, σε τελική ανάλυση θα βάλουμε το πλαίσιο και θα δημιουργήσουμε την προοπτική που ανοίγει τον δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τον άλλον δρόμο ανάπτυξης, με το λαό και την εργατική τάξη στην εξουσία, ανεξάρτητο και αφέντη στον τόπο του.
Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από κλάδο και εργοδότη, για όλα αυτά περνά μέσα από την ανασύνταξη και την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τη χειραφέτηση των εργαζομένων από τον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων, σε κάθε σωματείο και ομοσπονδία. Μέσα από την ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας εργατών, φτωχών αγροτών, μικροεπαγγελματιών της πόλης, σπουδάζουσας νεολαίας, γυναικών από τα λαϊκά στρώματα. Περνά μέσα από την ταξική συσπείρωση και τον ανυποχώρητο αγώνα για την ουσιαστική ρήξη και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβερνήσεων – ΕΕ – άρχουσας τάξης. Για τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης με στόχο και γνώμονα την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του εργαζόμενου λαού. Για αγώνες που θα σαρώσουν όχι μόνο τα αντιλαϊκά μέτρα, όχι μόνο τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, αλλά και το σύνολο των αντιλαϊκών πολιτικών, καθώς και όσους τις εφάρμοσαν ή τα διπλώνουν και συμβιβάζονται με αυτές. Σ’ αυτό τον αγώνα, σ’ αυτό το δρόμο, σ’ αυτή την προοπτική καλεί το ΠΑΜΕ τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμμετάσχουν.
Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ αφορά όλους εκείνους που μάτωσαν τα χρόνια της κρίσης και συνεχίζουν να ματώνουν. Εκείνους που δέχονται τις συνέπειες από τα μέτρα των προηγούμενων χρόνων και τώρα βλέπουν την κυβέρνηση και τους δανειστές να τους ράβουν καινούριο «κουστούμι».
Αφορά εκείνους που συνειδητοποιούν ότι η στάση αναμονής, που τους υποδεικνύουν κυβέρνηση και συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, όχι μόνο δεν βγάζει πουθενά, αλλά δίνει χρόνο και χώρο στο κεφάλαιο να περάσει μέτρα που υπηρετούν την κερδοφορία του.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους και το λαό να πουν «φτάνει πια με την κοροϊδία και τον εμπαιγμό, με τα μέτρα που μας κάνουν από φτωχούς φτωχότερους!». Να απορρίψουν τη λογική του μικρότερου κακού, των μειωμένων απαιτήσεων και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Να μην περιμένουν λύση «από τα πάνω» και «φως» από τα παζάρια της κυβέρνησης με τους «δανειστές».
Το κάλεσμα αυτό βρίσκει ανταπόκριση σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές από διάφορους χώρους, που μπορεί να έχουν διαφωνίες με το ΠΑΜΕ, καταλαβαίνουν όμως πού πάνε τα πράγματα. Αναλύουν τις εξελίξεις από τη σκοπιά του εργατικού συμφέροντος, ανησυχούν και προβληματίζονται για τον εκφυλισμό και αντιλαμβάνονται την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το κίνημα, να απαντηθεί αποφασιστικά η επίθεση εργοδοσίας - κυβέρνησης - ΕΕ.
Μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, η δυναμική και η μαζικότητα των συλλαλητηρίων της 11ης Ιούνη, μπορεί να αποτελέσει σοβαρή παρέμβαση στις εξελίξεις, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Να λειτουργήσει σαν καταλύτης για παραπέρα κλιμάκωση της πάλης με όλες τις μορφές, από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και σωματεία, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει η συμφωνία κυβέρνησης - δανειστών. Να δώσει ώθηση σε κλαδικούς, αλλά και πιο γενικευμένους αγώνες για ικανοποιητικές Συλλογικές Συμβάσεις, για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ως επόμενο βήμα πρέπει να δούμε την οργάνωση απεργιακής κινητοποίησης μέσα στον Ιούνιο σε όλους τους κλάδους, σε κάθε χώρο δουλειάς».
