«Ολοκληρώθηκε η διαδικασία διαλόγου στη τοπική επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία για την 3η συνδιάσκεψη του μετώπου στις 5-6 Μαρτίου. Η συζήτηση με βάση τις Θέσεις που παρουσίασε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έγινε σε τρεις συνελεύσεις και ολοκληρώθηκε με την εκλογή των αντιπροσώπων. Οι συνελεύσεις πραγματοποιήθηκαν σε ένα κοινωνικό κλίμα που χαρακτηρίζεται από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τις δυσκολίες της κυβέρνησης και της Τρόικας να επιβάλλουν “αναίμακτα” τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, αλλά και την αντιδραστική αντιμετώπιση του προσφυγικού. Η συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες και η ένταση των πολιτικών ερωτημάτων, τροφοδότησαν την αυξημένη συμμετοχή των μελών, την εγγραφή νέων και μια αναβαθμισμένη πολιτική συζήτηση.
Εξάλλου η πρωτοπόρα συμμετοχή του αγωνιστικού δυναμικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μαζικό κίνημα και τις πρωτοβουλίες του και η γενικότερη αντιπολιτευτική στάση της απέναντι στη διαχειριστική πολιτική και τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κάνει την αντικαπιταλιστική Αριστερά σημείο αναφοράς για ένα κρίσιμο δυναμικό.
Μπροστά στα ερωτήματα που τέθηκαν για συζήτηση στους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Θέσεις του ΠΣΟ λειτούργησαν σαν μια ουσιαστική βάση για συζήτηση και υλικό για προωθητικές αποφάσεις.
Η συζήτηση για την 3η συνδιάσκεψη ανέδειξε πρώτα από όλα την ανάγκη μιας συνολικής, στρατηγικού χαρακτήρα τοποθέτησης για την καπιταλιστική κρίση. Για τις Θέσεις του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σαφές ότι πρόκειται για μια δομική κρίση του καπιταλισμού που σαν συνέπεια έχει τον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο στην ΕΕ και διεθνώς, αλλά και τη χρεοκοπία των πολιτικών που επιχειρούν φιλολαϊκή διαχείριση ή έστω ανάσχεση της επιθετικότητας σε βάρος του κόσμου της δουλειάς. Ο χαρακτήρας της απάντησης δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστικός, με το βλέμμα στο δρόμο της ανατροπής και της επανάστασης (που δεν μπορούν να ταυτίζονται) και ορίζοντα το σοσιαλισμό και την κομμουνιστική προοπτική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενοποιείται λοιπόν στην αντικαπιταλιστική στρατηγική και με βάση αυτή δρα, παρά το γεγονός ότι αποτελεί μετωπική συνάντηση διαφορετικών ρευμάτων και αγωνιστών.
Σαν έκφραση αυτή της αντικαπιταλιστικής τοποθέτησης απέναντι στην κρίση και την απειλή της για την κοινωνική πλειοψηφία, έρχεται η πολιτική τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και η προγραμματική λογική που απορρέει από αυτή και μετουσιώνεται στο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Στη συζήτηση επεξεργάστηκαν βαθύτερα τα στοιχεία της τακτικής και του προγράμματος, με βάση και την εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος, αλλά και τις ανάγκες που γεννιούνται μέσα από τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ανοίγεται σε ένα πλατύτερο δυναμικό η συζήτηση για μια εργατική διέξοδο ώστε να μη γίνει η ήττα της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και ήττα του εργατικού κινήματος.
Στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μεγάλου σχεδίου για την ανατροπή, οι Θέσεις του ΠΣΟ περιγράφουν την αντικαπιταλιστική ανατροπή σαν το δρόμο για την ήττα της μνημονιακής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ, το ξήλωμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων στο ύψος των αναγκών της κοινωνίας και του λαού. Κεντρική θέση σε αυτή τη συζήτηση έχει η σύγκρουση με την ΕΕ και η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, σαν αναγκαίες επιλογές για δικαιωθούν οι αγώνες. Για τις Θέσεις η έξοδος από την ΕΕ σηματοδοτεί επιπλέον τη διάλυση μιας συμμαχίας ζωής για το κεφάλαιο στη χώρα που ανοίγει το δρόμο για αποφασιστική σύγκρουση και επαναστατική ρήξη.
Σε αυτό το πλαίσιο ειδική πλευρά στην πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί η προσπάθεια μέσα από το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής για μια αναβαθμισμένη σχέση με δυνάμεις αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού που φέρνει στο προσκήνιο η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, η δυναμική των αγώνων, αλλά και η στάση του ΚΚΕ που πρακτικά παραβλέπει τις δυνατότητες του λαϊκού ξεσηκωμού και προτάσσει τη συσπείρωση κομματικών δυνάμεων. Παράλληλα σταθερή είναι η επιλογή της κοινής δράσης της μαχόμενης Αριστεράς.
Σημαντική θέση στο διάλογο που αναπτύχθηκε είχε η δημοκρατική οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με μια δομή περισσότερο αποτελεσματική από τη σημερινή, που θα ξεπερνά τις αδυναμίες που καταγράφηκαν, αλλά κυρίως θα μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά μπροστά στις ανάγκες του κινήματος και των αναζητήσεων ενός διευρυμένου μαχόμενου κόσμου. Ζητούμενο είναι η δημοκρατική μετωπική συγκρότηση, με ενωτική και αποτελεσματική λειτουργία και ενιαία παρουσία στο εργατικό και μαζικό κίνημα, πέρα από ξεχωριστές τακτικές και τα όρια της χαλαρής συγκατοίκησης ρευμάτων και αγωνιστών για χρήση στις εκλογικές καμπάνιες».
