«Στα χρόνια μετά τους «τσιμεντένιους» Ολυμπιακούς Αγώνες, η υπεράσπιση του παραλιακού μετώπου της Αττικής από την ασυδοσία των ιδιωτικών συμφερόντων, με προμετωπίδα τον αγώνα για να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, ήταν το σήμα κατατεθέν ενός σπουδαίου κινήματος πόλης. Διεκδικώντας ένα πάρκο υψηλού πρασίνου για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο, στα 6.200 στρέμματα του πρώην αεροδρομίου, το κίνημα αυτό αξιοποιούσε  και στηριζόταν σε επιστημονικές μελέτες του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και την επίμονη κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων. Ήταν ένα από τα κινήματα της περιόδου που συνδέθηκαν στενά με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν στον αντίποδα, τα σχέδια Σημίτη και Σουφλιά έβλεπαν το χώρο του πρώην αεροδρομίου ως «φιλέτο», και όταν ο «εφαρμοστικός» νόμος 2986/2011 παρέδιδε σε ιδιώτες 4.200 στρέμματα, ώστε το Ελληνικό να γίνει ένα μικρό Ντουμπάι: μία λαμπερή τσιμεντούπολη με πολυτελείς κατοικίες, φαραωνικές τουριστικές εγκαταστάσεις, γήπεδα γκολφ, καζίνο, κέντρα διασκέδασης, ιδιωτικά νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Για όλους αυτούς τους λόγους, εξάλλου, το Μάρτιο του 2012 το κίνημα (και μαζί του και ο ΣΥΡΙΖΑ) απέρριπτε το νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση Παπαδήμου παραχωρούσε στην ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε., πέρα από το χώρο του πρώην αεροδρομίου, και τη χρήση, τη διαχείριση, τη διοίκηση και την εκμετάλλευση της παραλίας του Αγίου Κοσμά – δηλαδή το χώρο του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου Νεότητας και του Ολυμπιακού Κέντρου Ιστιοπλοΐας.

Με το «Μνημόνιο Κατανόησης» που υπέγραψε στις 7 Ιουνίου ο Στέργιος Πιτσιόρλας, εκ μέρους του ΤΑΙΠΕΔ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραδίδει αυτούς τους αγώνες στη λήθη και το Ελληνικό στη LAMDA Development, συμφερόντων Λάτση, ώστε μια ακόμα δημόσια ιδιοκτησία να θυσιαστεί στη μαύρη τρύπα του χρέους· με τη μετατροπή της ιδιωτικοποίησης σε προαπαιτούμενο για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση, το κουαρτέτο λειτουργεί ως κοινός «ντίλερ» για τη LAMDA Development S.A., την προσφορά της οποίας υποστηρίζει το Global Investment Group, δηλαδή η εταιρεία Al Maabar από το Αμπου Ντάμπι, ο κινέζικος όμιλος Fosun Group, καθώς και ευρωπαϊκά κεφάλαια.

Έχοντας ξεπεράσει πλέον την περίοδο της ενοχής («εμείς δεν θέλουμε, ας όψονται οι συσχετισμοί που το επιβάλλουν»), και έχοντας μπει στην περίοδο της επιθετικής προπαγάνδας, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τις «παραχωρήσεις» του επενδυτή, όταν αυτές αποτελούν πάγια διεθνή πρακτική για τη νομιμοποίηση κάθε ασύμφορης ιδιωτικοποίησης: για τα 2.000 στρέμματα που θα γίνουν πάρκο (όταν δεν πρόκειται ούτε για το 1/3 της συνολικής έκτασης), για το 1 χιλιόμετρο παραλίας που θα μείνει ανοιχτό (τα 2,5 που θα κλείσουν είναι μάλλον λεπτομέρεια) και για το «συνολικό όφελος 2.415 δισ. ευρώ για το Δημόσιο» (ενώ τρεις πραγματογνωμοσύνες πιστοποιούν ότι η αξία του ακινήτου είναι πολλαπλάσια).

Στην πραγματικότητα, για να εξυπηρετηθεί ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, και μαζί η κυβερνητική προπαγάνδα περί επιστροφής στην ανάπτυξη, παραδίδονται σε ιδιώτες γη και αιγιαλός, κατεδαφίζεται ένα κέντρο άθλησης (η τύχη του οποίου παραμένει άγνωστη), κι αυτά για να ανεγερθεί μια καινούρια πόλη μέσα στην πόλη, με πολυτελείς κατοικίες, ακόμα και ουρανοξύστη (!). Δεν πρόκειται για μια ακόμα «υποχώρηση». Εκεί που θα πέσει τσιμέντο και θα παραχωρηθούν οι ακτές, η βλάβη θα είναι μόνιμη – και η βλάβη αυτή δεν αντισταθμίζεται με τις θέσεις εργασίας που υπόσχονται κυβέρνηση και δημοτική αρχή, σπεκουλάροντας πάνω στην ανεργία, και ουσιαστικά λειτουργώντας ως μεσίτες της LAMDA.

Σαράντα πολίτες έχουν καταθέσει ήδη εξώδικο ενάντια στην παραχώρηση του Ελληνικού και ήδη οι αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται. Η μετατροπή ενός εν δυνάμει πνεύμονα πρασίνου σε Pleasantville για τους πλούσιους και Τσιμεντούπολη για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου δεν θα είναι απλή υπόθεση».

                     Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά – Ζωή Μετά

[Το σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου και δημοσιεύτηκε στην Αυγή (9.6.2016)]».