Φιλοξενούμε άρθρο του Βαγγέλη Νάνου, μέλους του Ν.Α.Ρ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση (οργάνωση που συμμετέχει στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α), μέλους του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά. Εφαρμόζει δεξιά πολιτική. Είναι κόμμα αστικής διαχείρισης που βάζει πλάτη να σταθεροποιηθεί το καπιταλιστικό σύστημα σε βάρος των εργατικών και λαικών δικαιωμάτων. Έχει αναλάβει τη βρόμικη δουλειά που δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν για λογαριασμό του κεφαλαίου στη χώρα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ.
Σήμερα απαιτείται κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς για ένα νικηφόρο αγώνα ενάντια στο ευρωμνημόνιο διαρκείας.
Αναγκαία η τομή· η ταξική, αντιΕΕ και αντικαπιταλιστική ανασυγκρότηση κινήματος και Αριστεράς.
Λόγω χώρου θα σταθώ στις τελευταίες εξελίξεις και όχι στη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.
1. Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ για το σφαγιαστικό «κόφτη» διαρκείας των λαϊκών δικαιωμάτων και η ψήφιση από την κυβερνητική πλειοψηφία στην βουλή του αντι-ασφαλιστικού νόμου, μαζί με όσα συμφώνησε με την Ε.Ε. η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να θεσπίσει - υλοποιήσει το αμέσως επόμενο διάστημα, αποτελούν βαριά πλήγματα για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και συμφέροντα.
Πέρα από τις άμεσες ή μεσοπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες εδραιώνουν ένα ευρωμνημονιακό καθεστώς μόνιμης σφαγής δικαιωμάτων και ελευθεριών της εργατικής τάξης και του λαού, προς όφελος του κεφαλαίου, πολυεθνικού και ντόπιου. Στόχος είναι η αντιδραστική αναδόμηση του καπιταλισμού, για την υπέρβαση της κρίσης του.
Πρόκειται, δηλαδή για μια έκφραση του ολοκληρωτικού και καθολικά αντεργατικού και αντιλαϊκού χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της υπεραντιδραστικότητας του σύγχρονου καπιταλισμού. Αυτή η έκφραση ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας (αδύνατος κρίκος του ευρωσυστήματος) παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο αποκρουστικό, απροκάλυπτο και αντιδημοκρατικό τρόπο.
2. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διεκδικεί επάξια τον ρόλο του πρωτεργάτη στην προώθηση και υλοποίηση της επιδρομής του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι μια κυβέρνηση εχθρική προς τον λαό και το μαζικό κίνημα. Δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Αυτό απέδειξε για μία ακόμα φορά η ενεργοποίηση των πολύπλευρων μηχανισμών καταστολής για το κτύπημα των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων και οι συλλήψεις συνδικαλιστών σε απεργιακές φρουρές. Ειδικά, η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ με ευθείες βολές βομβίδων και με χημικά μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών στην Αθήνα, είναι πολλαπλά αποκαλυπτική για την χρήση τρομοκρατικών μεθόδων, ώστε να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική.
Ο κυβερνητικός, κοινοβουλευτικός, κομματικός και συνδικαλιστικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που προωθεί αυτή την πολιτική, φέρνει βαρύτατες κι ιστορικές ευθύνες για το διπλό πλήγμα που επιφέρει στον λαό: Πρώτον, περνάει μέτρα που πολύ δύσκολα θα πέρναγαν αλλιώς. Δεύτερον, κάνει να φαίνεται αδύνατη οποιαδήποτε άλλη προοπτική. Ενισχύει τη λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτική».
Η κυβέρνηση μπορεί να επιχαίρει για τη στήριξη που της παρέχει το ελληνικό κεφάλαιο, η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ για να κάνει την βρόμικη δουλειά και για την οριακή σταθερότητα των 153 βουλευτών, αλλά βαδίζει σε κοινωνικό ναρκοπέδιο που μπορεί να πυροδοτηθεί από την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων που φέρνουν τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί και που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν από τον ποταμό ψεμάτων και παραπληροφόρησης που εξαπολύει.
Ο πραγματικός της αντίπαλος και φόβος δεν είναι η μνημονιακή αντιπολίτευση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού (που ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο), ούτε οι Χρυσαυγίτες τραμπούκοι του συστήματος. Είναι οι ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις, οι ανατρεπτικοί λαϊκοί αγώνες και ο νέος ριζοσπαστισμός που μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σε συνθήκες χρεοκοπίας των λογικών φιλολαϊκής διαχείρισης εντός της Ε.Ε. και του συστήματος.
3. Ο αντεργατικός χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής αποτυπώνεται στο έργο της. Το ασφαλιστικό που ψήφισε όχι μόνο επιφέρει άμεσα και μακροπρόθεσμα μειώσεις συντάξεων, αλλά κυρίως αναδιαρθρώνει το ασφαλιστικό σύστημα, ολοκληρώνοντας την μετάλλαξη της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό δικαίωμα σε κουτσουρεμένη ατομική υπόθεση.
Η τελευταία απόφαση του Γιούρογκρουπ -για την οποία πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ-, προωθεί τον περιβόητο δημοσιονομικό «κόφτη». Πρόκειται για «γκιλοτίνα» δικαιωμάτων, μισθών και συντάξεων, που θα ενεργοποιείται αυτόματα κάθε φορά που οι δημοσιονομικοί στόχοι του μνημονίου δεν επιτυγχάνονται.
Δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτική, πιο αποκρουστική λειτουργία από το τι σημαίνει ζωή μέσα στο ευρωμνημόνιο διαρκείας· από τη συμφωνία για αυτό τον μηχανισμό πετσοκόμματος των εργατικών και λαϊκών αναγκών, δικαιωμάτων και κατακτήσεων, που θα αποτελεί τον μπαμπούλα της κυβέρνηση απέναντι σε κάθε διεκδίκηση: «μην ζητάτε αυξήσεις, γιατί θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης»! Δίπλα σ’ αυτό, θα υπάρχει και η επωδός «κάτσετε καλά για να συζητήσουμε το 2018 πως θα κανονιστούν οι ετήσιες δόσεις» του (κατά τ' άλλα) αμείωτου βέβαια χρέους από το 2021 και μετά. Χωρίς να μειωθούν ούτε καν τα επιτόκια. Γιατί πως θα βγάλουν κι άλλα κέρδη οι γύπες - δανειστές, όπως ακριβώς κάνουν οι εγχώριες τράπεζες με τις ματωμένες ρυθμίσεις των δανείων του κάθε ρημαγμένου δανειολήπτη!
Ο δημοσιονομικός «κόφτης» (ή «μηχανισμός δημοσιονομικής διόρθωσης» (σύμφωνα με τον εκλεπτυσμένο κυβερνητικό λόγο), αποτελεί από το 2014 απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πρέπει να ισχύει για όλα τα κράτη – μέλη.
Στην Ελλάδα έχει νομοθετηθεί από τον Ιούνιο του 2014 κι έρχεται σήμερα να υλοποιηθεί με ακόμα πιο αυτόματο και αντιδημοκρατικό τρόπο. Αποτελεί δηλαδή, συστατικό στοιχείο της σύγχρονης Βαστίλης των λαών, της Ε.Ε., που υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της αποδέσμευσης – εξόδου συνολικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα νέα «προαπαιτούμενα»» που θα φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στη βουλή, πρέπει να συναντήσουν την αποφασιστική αντίσταση των εργαζομένων, των ανέργων, της ανυπότακτης νεολαίας και των φτωχών λαϊκών μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Όχι σαν «μία από τα ίδια», με περιεχόμενο και σχέδιο ήττας, όχι σαν μια μάχη οπισθοφυλακής, αλλά με πνεύμα μαχητικό και ανατρεπτικό, με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις. Για να ηττηθεί και ανατραπεί από τα κάτω και τ' αριστερά η αντιλαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το αστικό μνημονιακό μπλοκ.
4. Για να είναι νικηφόρος ο αγώνας αυτός απαιτείται μια αποφασιστική τομή σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση του κινήματος και της Αριστεράς. Αντίσταση στο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο υπήρξε. Δεκάδες χιλιάδες σε όλη την χώρα βγήκαν στους δρόμους, με ιδιαίτερη και πρωτοπόρα συμβολή των πρωτοβουλιών πρωτοβάθμιων σωματείων και των δυνάμεων της ταξικής πτέρυγας του κινήματος, καθώς και της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Η αντίδραση αυτή όμως ήταν εξαιρετικά αναντίστοιχη του βάθους των αντιδραστικών μέτρων που προωθούνται από κυβέρνηση, ΕΕ και κεφάλαιο. Πρόκειται για έκφραση και αποτέλεσμα της βαθιάς κι αξεπέραστης κρίσης του αστικοποιημένου, κυβερνητικού και ευρωμνημονιακού συνδικαλισμού, αλλά και της αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων που επιβλήθηκε από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και γενικότερα τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία μετά την ελπιδοφόρα κινητοποίηση εργαζομένων, αγροτών και φτωχών αυτοαπασχολούμενων τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο (πανεργατική απεργία – σταθμός στις 4 Φλεβάρη, αγροτικά μπλόκα, κλπ.).
Είναι αποτέλεσμα του απεργοσπαστικού ρόλου του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (η ΓΣΕΕ προκήρυξε 48ωρη απεργία χωρίς ουσιαστικά μέτρα, χωρίς καν απεργιακή συγκέντρωση). Μεγάλες ευθύνες έχουν το ΠΑΜΕ(ΚΚΕ) και το META(ΛΑΕ). Παρά τις αγωνιστικές τους εξαγγελίες και τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, δεν προώθησαν διαφορετικό σχέδιο. Συνέβαλαν στην αποκλιμάκωση, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση, μετατρέποντας τη 48ωρη απεργία σε «φάντασμα», που «ενεργοποιήθηκε» στο «και πέντε», ενώ η κυβέρνηση περνούσε το νομοσχέδιο. Και εμείς όμως, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τα δικά μας όρια-ανεπάρκειες στην ανάπτυξη της πάλης.
Με αίσθημα ευθύνης και μαχόμενης αυτοκριτικής μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις και τις δύσκολες μάχες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς πρέπει να ανασκουμπωθούν και να συμβάλλουν σε μια ελπιδοφόρα αντεπίθεση των αγώνων. Στην κοινή δράση και το συντονισμό για την απόκρουση και ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου.
5. Οι κυρίαρχοι, σαν ναρκωτικό, διαχέουν μέσα στον λαό και τη νεολαία την ηττοπάθεια: «Δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ενισχύει αυτή την τάση, στην οποία συμβάλλει και το δέος που νιώθουν πολλοί απέναντι στην χωρίς προηγούμενο αντεργατική εκστρατεία. Ο φόβος από την γενική ανασφάλεια, την ανεργία, την εργοδοτική δεσποτεία, την ηλεκτρονική απολυταρχία, τις κατασχέσεις χρημάτων από τις λαϊκές καταθέσεις, την αποθράσυνση των τραπεζών, καλά κρατεί!
Δεν μπορούνε να αλλάξουν τα πράγματα, έτσι! Επειδή δεν πάει άλλο, πρέπει να πάει αλλιώς! Δεν θα μοιραστούμε την ήττα, αλλά τον αγώνα, τη νέα ελπίδα και τη νίκη της αντικαπιταλιστικής ανατροπής!
Αλλά δεν πάμε μακριά εάν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά δεν ξύσουν την «αρχαία σκουριά» της διαχείρισης, της υποταγής και της ενσωμάτωσης.
Η ανάγκη τομής και ριζικής ανασυγκρότησης σε ταξική, ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική και αντιΕΕ κατεύθυνση είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Με σχέδιο αγωνιστικής ενωτικής αντεπίθεσης ενός πολιτικού κινήματος ανατροπής, με ενότητα εργατικής τάξης και φτωχών λαϊκών στρωμάτων, και μιας ισχυρής μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θέλει να ανοίξει έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο για την κοινωνία, έξω από τα ευρωμνημόνια και την ΕΕ, τον καπιταλιστικό μονόδρομο και τη χούντα των αγορών με ορίζοντα την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Με μια Αριστερά που δεν θα ανασυγκροτηθεί με τη λογική του «καλού» ΣΥΡΙΖΑ του 2010. Ούτε φυσικά, με μια Αριστερά που θεωρεί τη λαϊκή εξουσία ως προαπαιτούμενο για την διαγραφή π.χ του χρέους αποσυνδέοντας τη στρατηγική από την τακτική.
Με μια Αριστερά στραμμένη στα εργατικά και πληβειακά στρώματα του λαού και της νεολαίας. Με γνώμονα το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που έχει διατυπώσει η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. το οποίο μπορεί να επιβληθεί από τα όργανα επιβολής της λαϊκής θέλησης του ξεσηκωμένου λαού και την κυβέρνησή του για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία.
Με μια Αριστερά μάχιμη και ανατρεπτική, ανεξάρτητη από το αστικό κράτος. Με διαρκή αναζήτηση για την κατανόηση και απάντηση των σύγχρονων προβλημάτων, για στρατηγικές απαντήσεις από την σκοπιά της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Σε αυτή την διαρκή προσπάθεια, το Ν.Α.Ρ (Νέο Αριστερό Ρεύμα) για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση θα δώσει όλες του τις δυνάμεις.
