«ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Έχουμε ξαναγράψει για την στάση των δυνάμεων της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ και τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για το κίνημα - πως το οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση – όταν τόσο καιρό αποκοίμιζαν, καλλιεργούσαν αυταπάτες και ανοχή για μια κοινοβουλευτική στροφή προς τα «αριστερά».                                                                                       

Όταν προωθούσαν ως κεντρικό αίτημα και στόχο των εργατικών κινητοποιήσεων, την αλλαγή  διαχειριστή  στην κυβέρνηση, και όχι την σύγκρουση και οριστική ανατροπή της αντιλαϊκής ανατροπής για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών σε κάθε εργατική λαϊκή οικογένεια.

Όταν στήριζαν τις διαπραγματεύσεις της «αριστερής» κυβέρνησης με την Ε.Ε. και το κεφάλαιο. Με την στάση τους συνέβαλαν να διαμορφώνετε κλίμα προσδοκιών και αναμονής στους εργαζόμενους για καλύτερες μέρες με μια κυβέρνηση «αριστεράς» εντός των πλαισίων της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και με την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου.                                                 

Με λίγα λόγια καλλιεργούσαν αυταπάτες ότι σε αυτό το σύστημα μπορούν να ωφελούνται εξίσου και οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο.                                                    Οι εκ των υστέρων κριτικές στον ΣΥΡΙΖΑ – μετά από όλα αυτά που βιώνει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα – μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης του πολιτικού τους φορέα. Είναι ταυτόχρονα οι ίδιοι που ακόμα και τώρα σε εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα τα κάνουν πλακάκια με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προχωράνε χέρι – χέρι με αυτούς που στα λόγια καταγγέλλουν.

Στη τελευταία τους ανακοίνωση - όχι βέβαια από παράλειψη αλλά από τακτική – δεν γίνεται καμία αναφορά σε κεφάλαιο, μονοπώλια, καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Καμία αναφορά στην βασική αντίθεση που πρέπει να λύσει η εργατική τάξη την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.                                                                  

Την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας (ο εργάτης παράγει μέσα από σχέσεις εκμετάλλευσης που τον τσακίζουν που το κεφάλαιο μέσω των κυβερνήσεων τις διαμορφώνει) και την ιδιοποίηση από το κεφάλαιο της υπεραξίας και του πλούτου που παράγεται.

Μιλάνε για το τρίπτυχο ενός μεταβατικού προγράμματος (εθνικοποιήσεις, ρήξη με το ευρώ και καμία φορά και την Ε.Ε.), μιλάνε για εθνικοποιήσεις και όχι βέβαια για κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων, αφού αυτό προϋποθέτει άλλη εξουσία και άλλη οικονομία.                                                                                     

Μιλάνε για εθνικοποιήσεις, κρατικοποιήσεις που στην εξουσία του κεφαλαίου (γιατί αυτή θα υπάρχει) το κράτος θα αναλαμβάνει να εξασφαλίσει φτηνή ενέργεια στην βιομηχανία, δάνεια στο κεφάλαιο, και ο λογαριασμός στον λαό. Πρόκειται για μεγάλη αυταπάτη αλλά και υπονόμευση των αγώνων των εργαζομένων  το αίτημα που ακούγεται από κάποιες φωνές περί «κρατικοποίησης» στον Μαρινόπουλο. Δηλαδή καλούν τους εργαζόμενους και τον λαό να πληρώσουν τα χρέη του Μαρινόπουλου που το προηγούμενο διάστημα θησαύριζε.

Οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του κράτους και όσο υπάρχουν τα μονοπώλια θα εξυπηρετούν με καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών μπροστά στον ανταγωνισμό που υπάρχει μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου.

Τέλος, μιλούν για τον διαχωρισμό της οικονομικής πάλης από την πολιτική. Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι το ταξικό κίνημα το Π.Α.ΜΕ. δεν περιορίζεται σε έναν αγώνα οπισθοφυλακής αλλά επιδιώκει να είναι εμπροσθοφυλακή στους αγώνες αλλά και στην διαδικασία πολιτικοποίησης τους.

Γιατί η εργατική τάξη πρέπει να διαμορφώνει ταξική συνείδηση. Τα οικονομικά προβλήματα, γενικότερα τα προβλήματα της ζωής και της δουλειάς είναι οπωσδήποτε η βάση των αγώνων και της συσπείρωση της, όμως μέσα από τους αγώνες πρέπει να αποκαλύπτεται ο ένοχος, η αιτία για αυτή την κατάσταση. Να δείχνεται ο δρόμος για την ανατροπή τους, ο προσανατολισμός της πάλης του κινήματος. Οι εργάτες και οι εργάτριες συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα να υπερασπίζονται τα δικά τους ταξικά συμφέροντα σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης. 

Το Π.Α.ΜΕ δεν ξεχωρίζει τους εργάτες ανάλογα με ποια παράταξη ψηφίζουν, δεν βάζουν ταμπέλες ανάλογα με ποιο κόμμα ακολουθούν. 

Το Π.Α.ΜΕ ενώνει τους εργάτες μέσα στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στην βάση των δικών τους ταξικών συμφερόντων.

Μια τέτοια ενότητα, κόντρα στην αντεργατική επίθεση, υπηρετεί και η πρόταση του Π.Α.ΜΕ για τις ΣΣΕ. Πρόταση που συζητήθηκε και συνεχίζει σε δεκάδες εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και εκατοντάδες σωματεία απ’ όπου πάρθηκαν και αποφάσεις στήριξης.

Γραμματεία Πρέβεζας του ΠΑΜΕ».