"Κύριε Πρόεδρε, καταρχάς θα ήθελα να αρχίσω με αίτημα προς το Προεδρείο της Βουλής να σταματήσει αυτός ο εξευτελισμός.
Έρχεται σαν προσθήκη στο νόμο και ιδιαίτερα την τελευταία στιγμή, χωρίς να συζητηθεί στην Επιτροπή, κάτι το πρωτοφανές: η θεσμοθέτηση, η νομοθέτηση της προτεραιότητας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Εγώ ξέρω ότι όταν χρεοκοπεί μία επιχείρηση προτεραιότητα έχει να πληρωθούν οι εργαζόμενοι. Στο δίκαιο όλων των κρατών έχει προτεραιότητα να πληρωθούν όλοι οι εργαζόμενοι. Η διεθνής νομολογία, που ξεκίνησε από μία ελληνική υπόθεση την εποχή του Μεταξά, το κατοχυρώνει αυτό: πρώτα πληρώνονται οι εργαζόμενοι του δημοσίου και μετά οι πιστωτές. Τώρα πάμε να το αντιστρέψουμε αυτό.
Σας παρακαλώ ζητήστε από την Κυβέρνηση να το φέρει ξεχωριστά να συζητηθεί στην Ελληνική Βουλή.
Κύριε συνάδελφοι, άκουσα την παρθενική ομιλία του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, του κ. Βενιζέλου, ο οποίος αφού στην αρχή κατακεραύνωσε τα «μονόχορδα», όπως είπε, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, στο τέλος έκανε στροφή για να μας πει ότι πρέπει να ψηφίσουμε το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Έβγαλε φλας αριστερά για να στρίψει δεξιά και να στρίψει μάλιστα δεξιά σε ένα μονόδρομο ο οποίος είναι και αδιέξοδος, γιατί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι αδιέξοδο, καθώς προκύπτει από μια λογική ερμηνείας της κρίσης στην Ευρωζώνη που είναι βαθιά λαθεμένη. Γιατί ανάλογα με την ερμηνεία που δίνεις για τη φύση της κρίσης, επεξεργάζεσαι και τους θεσμούς που θα αντιμετωπίσουν αυτήν την κρίση.
Ποια είναι η λογική η οποία γεννά το Δημοσιονομικό Σύμφωνο; Είναι η λογική των Γερμανών. Τι μας λέει ο Σόιμπλε και επαναλαμβάνει μονότονα και ο κ. Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδος; Μας λένε ότι για την κρίση στην Ευρωζώνη έφταιξαν οι σπάταλες κυβερνήσεις και οι κερδοσκόποι.
Είναι αυτή η φύση της κρίσης στην Ευρωζώνη; Εγώ να το δεχτώ, να το κουβεντιάσω. Ποιες ήταν οι χώρες-πρωταθλήτριες της Ευρώπης στη δημοσιονομική πειθαρχία στα χρόνια του ευρώ; Μήπως ήταν η Γερμανία και η Γαλλία; Μα, οι πρώτες χώρες που παραβίασαν το Σύμφωνο Σταθερότητας ήταν η Γερμανία και η Γαλλία, οι ίδιες χώρες που ξεπέρασαν το 3%, που ξεπέρασαν το 60% του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και στα δέκα χρόνια του ευρώ αυξάνονταν το δημόσιο χρέος τους. Άρα, με αυτή τη λογική θα έπρεπε να βρίσκονται στον πυρήνα της κρίσης.
Ποιες χώρες δεν ξεπέρασαν ποτέ το 3%, δεν ξεπέρασαν ποτέ το 60% στο χρέος τους και στα χρόνια του ευρώ μείωναν το δημόσιο χρέος τους; Ήταν η Ιρλανδία και η Ισπανία, οι χώρες που σήμερα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης.
Άρα, για έναν ορθολογικό αναλυτή, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί αιτία της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Ποια είναι η αιτία της κρίσης; Με την εφαρμογή του ευρώ είχαμε σύγκλιση των ονομαστικών επιτοκίων. Φτάσαμε κι εμείς να δανειζόμαστε όσο οι Γερμανοί. Επειδή, όμως, υπήρχε διαφορετικός πληθωρισμός ανάμεσα στο κέντρο, τη Γερμανία και την περιφέρεια, τα πραγματικά επιτόκια –τα επιτόκια που προκύπτουν αν από τα ονομαστικά αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό- ήταν μεγάλα στο κέντρο, χαμηλά ή μηδενικά στην περιφέρεια.
Τι επιπτώσεις είχε αυτό; Πάρτε μια επιχείρηση στη Γερμανία που παρήγαγε για τη γερμανική εσωτερική αγορά, τον τομέα που λέμε «μη εμπορεύσιμο», όπως οι υπηρεσίες και οι κατασκευές. Είχε να αντιμετωπίσει σταθερές τιμές, χαμηλή ζήτηση γιατί επί δέκα χρόνια είχαν επιβάλλει πάγωμα των μισθών και το κόστος του χρήματος ήταν πολύ υψηλό. Γι’ αυτό αν κοιτάξετε τις επενδύσεις στις υπηρεσίες και στις κατασκευές στη Γερμανία θα δείτε ότι ήταν μηδενικές.
Πάρτε τώρα τον εξαγωγικό τομέα της Γερμανίας. Παρήγαγε για αγορές που είχαν το ίδιο νόμισμα, ήταν προστατευμένες και είχαν μεγαλύτερο πληθωρισμό. Έμμεσα οι χώρες της περιφέρειας επιδοτούσαν τις γερμανικές εξαγωγές και είχαν πλεονάσματα: χαμηλές εισαγωγές, υψηλές εξαγωγές.
Τι έκαναν αυτά τα πλεονάσματα; Μήπως τα έκαναν κατανάλωση ή επενδύσεις στη Γερμανία; Η ιδιωτική κατανάλωση ήταν 58% στη Γερμανία με μέσο όρο 70% στην Ευρώπη και οι επενδύσεις στα χρόνια του ευρώ έπεσαν από το 22% έως το 18%. Τι τα έκαναν; Τα δάνεισαν στο Νότο και επένδυσαν στα τοξικά αμερικάνικα προϊόντα.
Τι γίνονταν στο Νότο; Ακριβώς το αντίστροφο. Οι επιχειρήσεις στον μη εμπορεύσιμο τομέα είχαν μεγάλη ζήτηση λόγω του εύκολου δανεισμού, κρατιόντουσαν ψηλά οι τιμές, αυξάνονταν οι εισαγωγές και κρατούσε αντίστοιχα υψηλά τους μισθούς. Ενώ στον εξαγωγικό τομέα που παρήγαγε για αγορές που οι τιμές ήταν σταθερές, έπεφτε η ανταγωνιστικότητα.
Αυτός ήταν ο μηχανισμός που στις μεν χώρες του κέντρου είχε χαμηλό πληθωρισμό, χαμηλή ανάπτυξη, μεγάλα πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών και δάνειζε το Νότο, στο δε Νότο και στην περιφέρεια ολόκληρη είχαμε υψηλή ανάπτυξη, υψηλό πληθωρισμό, μεγάλα ελλείμματα και μεγάλα χρέη.
Και ήρθε η κρίση και έσπασε αυτόν τον μηχανισμό. Για να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις οι χώρες του Νότου απορρόφησαν ένα κομμάτι από το ιδιωτικό χρέος και χρειαζόταν να ρίξουν χρήματα στην οικονομία. Αυτός είναι ο μηχανισμός που έσπασε. Και τι μας λένε τώρα; Ότι αυτόν τον μόνιμο μηχανισμό που είχε φτιαχτεί θα τον αντιμετωπίσουμε με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Μα, είμαστε με τα καλά μας; Ίσα-ίσα, η πολιτική του Δημοσιονομικού Συμφώνου μέσα στην κρίση, αντί να βοηθάει τις χώρες που έχουν πρόβλημα, τις οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα της κρίσης. Και αυτό δεν έχει επιπτώσεις μόνο στις χώρες της περιφέρειας. Έχει και επιπτώσεις στις χώρες του κέντρου, αν εξαιρέσεις μερικές. Και ήδη τα πρώτα σημάδια έρχονται από την Ολλανδία. Άρα δεν αποτελεί λύση στη βάση της κρίσης της Ευρωζώνης.
Πώς γίνεται αυτόν τον παραλογισμό να τον εφαρμόζουμε; Είναι γιατί εξυπηρετεί τη Γερμανία. Οι Γερμανοί επέβαλλαν σε όλη την Ευρώπη τη δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας κατ’ εικόνα και ομοίωση της Bundesbank. Όλες οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών της Ευρώπης είχαν μέσα στο καταστατικό τους, όχι μόνο τη σταθερότητα των τιμών, αλλά και την ανάπτυξη και την απασχόληση. Εν ονόματι της εξευρωπαϊκοποίησης της Γερμανίας δεχθήκαμε να εφαρμοστεί το σχήμα της Bundesbank.
Σήμερα έρχονται να συμπληρώσουν ένα σχέδιο. Όποιος πάρει το γράμμα της Bundesbank προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όταν ήταν να μπουν οι Γερμανοί στο ευρώ, θα δει πως ό,τι προβλέπεται με το δημοσιονομικό σύμφωνο υπάρχει εκεί μέσα. Οι Γερμανοί φτιάχνουν ένα σύστημα στο οποίο αυτοί θα παίρνουν τις αποφάσεις τους -παραδείγματος χάριν για την πολιτική των μισθών- και μετά χωρίς καμία συζήτηση όλη η Ευρώπη, για να πιάσει τους δείκτες που βάζουν με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και με τα σύμφωνα ανταγωνιστικότητας, θα πρέπει να ακολουθεί. Αυτό αποτελεί γερμανοποίηση της Ευρώπης.
Για να περάσουν αυτό το σχέδιο έφτιαξαν ένα ελαφρύ μηχανισμό αλλαγής των συνθηκών για να αποφύγουν τα δημοψηφίσματα. Και επειδή ούτε και αυτό πέρασαν, πάνε από την πίσω πόρτα. Όχι με αλλαγή της συνθήκης, αλλά με διεθνή συνθήκη να επιβάλλουν το δημοσιονομικό σύμφωνο στις χώρες της Ευρωζώνης. Αυτή την πολιτική καλείστε σήμερα να ψηφίσετε.
Ψηφίζοντας το Μνημόνιο αγαπητοί συνάδελφοι, ψηφίζετε τη δέσμευση μιας χώρας, της δικής μας χώρας, στους ξένους. Σήμερα ψηφίζοντας το δημοσιονομικό σύμφωνο ψηφίζετε και τη δέσμευση της χώρας αλλά και τη δέσμευση της Ευρώπης σε μια λαθεμένη πολιτική.
Αν η Κυβέρνηση σεβόταν τον εαυτό της θα έπρεπε να το φέρει σε δημοψήφισμα. Αλλά, είδατε, με την απειλή που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου για δημοψήφισμα -το έγκλημα ήταν ότι ποτέ δεν το έκανε- στην ουσία υπονομεύσανε τα δημοψηφίσματα στην Ευρώπη. Τα δημοψηφίσματα ήταν το κύριο διαπραγματευτικό εργαλείο στις μικρές χώρες και τις άλλες χώρες της Ευρώπης απέναντι στους Γερμανούς. Ήταν το διαπραγματευτικό εργαλείο. Και αυτό το εργαλείο το υπονόμευσαν.
Σήμερα οι Γερμανοί κάνουν έναν αγώνα δρόμου να ψηφιστούν αυτές οι συνθήκες. Και είναι άξιο απορίας γιατί η Κυβέρνηση επισπεύδει την ψήφιση. Γιατί δεν το αφήνει στη νέα Βουλή που θα έρθει σε ένα-ενάμιση μήνα;
Όσον αφορά τους συσχετισμούς -που το επιχείρημα ήταν ότι δεν έχουμε τους συσχετισμούς- θέλω να πω το εξής: Στην ουσία, ψηφίζοντας εμείς αυτό, παρεμβαίνουμε στη διαμόρφωση θετικών συνθηκών ή όχι στη Γαλλία. Γιατί ο Σαρκοζί τι θα πει στον Ολάντ; Θα του πει: Μα, οι φίλοι σου οι σοσιαλιστές στην Ελλάδα το ψήφισαν.
Αγαπητοί συνάδελφοι, σας ζητώ να καταψηφίσετε το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, γιατί αποτελεί υπονόμευση της Ευρώπης και του ευρώ. Όσοι πραγματικά πονάνε για την Ευρώπη –αλλά μία δημοκρατική Ευρώπη- πρέπει σήμερα να πούνε ένα μεγάλο «όχι» στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Σας ευχαριστώ."
