Η κυβέρνηση πρώτα σταμάτησε μετά τις ευρωεκλογές κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και έπειτα ενώ ακόμα κάναμε μπάνια είπε πως τελειώνουμε με τα μνημόνια και με τα νέα μέτρα. Έκανε τότε αυτό για το οποίο κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μια μονομερή ενέργεια σε μια διαδικασία συνεχούς διαπραγμάτευσης, και ανάγκασε τα big boys να την αδειάσουν μεγαλοπρεπώς. Αμέσως μετά ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση όχι για νέο μνημόνιο αλλά για «συμφωνία πιστοληπτικής στήριξης» και αν υποψιάζεστε ότι δεν υπάρχει και καμία ουσιαστική διαφορά, όχι, δεν είστε τρελοί, όντως δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά. Τη διαπραγμάτευση αυτή την άφησε στη μέση. Γιατί;

Ήταν τόσο σκληρά αυτά που ζητούσαν οι πιστωτές που έκρινε πως ήρθε η ώρα να πει όχι; Το αποκλείω, αφού η ίδια η κυβέρνηση λέει –και φαίνεται να το πιστεύει- πως αποτυχία να συμφωνήσουμε σημαίνει εθνική καταστροφή.

Ήταν μεγάλο το πολιτικό κόστος για μια κυβέρνηση που μόλις είχε εξαγγείλει το τέλος των μνημονίων και σε λίγο θα κατέβαινε σε εκλογές; Προφανώς, αλλά από πολιτικές κυβιστήσεις άλλο τίποτα. Ο λαός μας ξεχνάει γρήγορα και το επιχείρημα «ή τα μέτρα ή χρεοκοπία» πότε είναι ειλικρινές και πότε όχι, πάντοτε όμως πιάνει. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα.

Ούτε το επιχείρημα ότι η διαπραγμάτευση δεν έκλεισε γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική εκκρεμότητα πείθει. Η κυβέρνηση Παπαδήμου έκανε πολύ σημαντικότερες και δυσκολότερες συμφωνίες ενώ ακολουθούσαν όχι πιθανές αλλά προσυμφωνημένες και προαναγγελμένες πρόωρες εκλογές με εντελώς αβέβαιο αποτέλεσμα χωρίς καμία αντίρρηση από την τρόικα. Λοιπόν;

Η ισχυρή υποψία είναι ότι η κυβέρνηση άφησε τεχνηέντως τη διαπραγμάτευση στη μέση για να φέρει πρώτα τους βουλευτές και μετά τον ελληνικό λαό προ του διλήμματος «ή εμείς ή το χάος». Βλέπετε, η ψήφος είναι πρώτα και πριν από όλα για το μέλλον και έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι στο πολύ κοντινό μέλλον που θα φάνταζε εύκολο για την κυβέρνηση και πολύ δύσκολο για οποιοδήποτε άλλο. Προσπάθησε έτσι να φέρει σε δύσκολη θέση όσους βουλευτές δεν ψήφισαν το Σταύρο Δήμα, να περιορίσει τις πιθανές κινήσεις της επόμενης κυβέρνησης και να την οδηγήσει σε παταγώδη αποτυχία ή/και γελοιοποίηση. Ίσως θεώρησαν ότι έτσι θα βάλουν και μυαλό όσοι δεν ψηφίσουν τα κυβερνητικά κόμματα. Ίσως απλά πιστέψαν ότι με πιο αληθοφανή τα εσχατολογικά συνθήματα θα διεκδικήσουν μία ακόμα εκλογική νίκη ή ότι θα διαμορφώσουν τις πολιτικές συνθήκες ώστε η όποια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να είναι μια σύντομη αριστερή παρένθεση. Σε κάθε περίπτωση, με τα κριτήρια του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού, πρόκειται για επίδειξη πολιτικού αμοραλισμού. Ο Μακιαβέλι, ωστόσο, θα ήταν υπερήφανος.

Θα τους βγει; Με αυτή την αντιπολίτευση, όλα είναι πιθανά. Πρόκειται για ευάλωτο πολιτικό αντίπαλο με επικοινωνιακά λάθη, αδυναμία εκφοράς καθαρού πολιτικού λόγου και έκδηλη έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αλλά για την αντιπολίτευση θα τα πούμε μία από τις επόμενες φορές.

Είπαμε, τέρμα οι ευγένειες.

Email για σχόλια και παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.