Το παιδί στο σχολείο που δε μιλάει πολύ.
Το παιδί στη γειτονιά σου που περπατάει πάντα με σκυμμένο κεφάλι.
Το παιδί που πάντα είναι έξω από τα παιχνίδια.
Εκείνο, ντε, που δεν θυμάσαι να είχε ποτέ κάποιο κολλητό.
Εκείνο που πέτυχες 2-3 φορές τα καλόπαιδα να του κάνουν καψώνια.
Το παιδί με τις ανεξήγητες μελανιές.
Εκείνο το παιδί που δε χαμογελάει ποτέ.
Το παιδί που το παίζει συνέχεια άρρωστο.
Αυτό το παιδί που λέει ότι δεν του αρέσουν τα πάρτυ.
Αυτό που ψάχνει πάντα να χωθεί σε μια παρέα και καταλήγει με τη χειρότερη παρέα της πόλης.
Ξέρεις, το παιδί που κάθεται με τις ώρες στο δωμάτιό του.
Αυτό που όταν το ρωτάς τι έχει σου λέει πάντα «τίποτα».
Αυτό που κάποιος πάνω στο μεσημεριανό ουζάκι το είχε πει απροσάρμοστο.
Είναι το γειτονόπουλο, ο ανιψιός σου, ο μαθητής σου, ο συμμαθητής του παιδιού σου.
Είναι το παιδί σου.
Μπορεί παλιά να ήσουν και συ. Θυμάσαι;
Κάνε κάτι.
Email για σχόλια-παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
