Μπορεί η Βουλή να ψηφίσει νόμο που στο άρθρο 1 θα απαγορεύει το κίτρινο ως χρώμα των ομάδων βόλεϊ και στο άρθρο 2 θα απαγορεύει τις κόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες για τις γυναίκες πάνω από 35 ετών;

Μπορεί ο υπουργός Δημόσιας Τάξης να βγάλει μια υπουργική απόφαση που θα απαγορεύει να βάφεις μπλε με τον τοίχο του σαλονιού σου ή θα σου επιβάλλει το πώς ακριβώς θα μαγειρεύεις τα γεμιστά;

Αν η απάντηση είναι ναι, τότε το διαβατήριο στο στόμα και μεταναστεύστε γρήγορα, ζείτε σε ένα απολυταρχικό καθεστώς. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε συγχαρητήρια, μπορεί και να ζείτε σε μια σύγχρονη συνταγματική δημοκρατία.

Μια τέτοια δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από το πόσο καλά εφαρμόζει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Κρίνεται και από τα όρια που βάζει στις επιθυμίες της πλειοψηφίας. Τα όρια αυτά είναι τα ατομικά δικαιώματα που είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα και έχουν οριστεί ως τέτοια για να τύχουν προστασίας όχι μόνο από κάποιο τύραννο αλλά και από μια τυραννική πλειοψηφία.

Αυτό μας αφορά όλους γιατί όλοι μας ανήκουμε τελικά σε κάποια μειονότητα. Αυτή μπορεί να αφορά τον τρόπο ψυχαγωγίας μας, τα χόμπι μας, τη σεξουαλική μας ζωή, την ομάδα που υποστηρίζουμε στο ποδόσφαιρο, κάποιο ταλέντο ή κάποιο κουσούρι που έχουμε και οτιδήποτε μας καθορίζει ως ξεχωριστές, αυτόνομες προσωπικότητες. Για την ακρίβεια, η πιο μικρή μειονότητα είναι αυτοί που δεν ανήκουν σε καμία μειονότητα.

Η αφορμή για τα παραπάνω είναι η προεκλογική δέσμευση του κ. Σπηλιωτόπουλου για τοπικό δημοψήφισμα για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα. Δεσμεύεται ο κ. Σπηλιωτόπουλος ότι θα αφήσει την πλειοψηφία να αποφασίσει για τον αν οι συμπολίτες μας μουσουλμάνοι θα παραμείνουν χωρίς επίσημο χώρο λατρείας στην πρωτεύουσα της χώρας.

Αντιγράφω από το Σύνταγμα: «Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων». Δεν λέει πουθενά για δημοψήφισμα. Δε λέει για κανένα δήμαρχο. Δε λέει τίποτα για πλειοψηφία.

Τι θα λέγαμε αλήθεια αν ο Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης οργάνωνε ένα τοπικό δημοψήφισμα για τη λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Ότι είναι ένας απλός εκφραστής της δημοκρατικής βούλησης του λαού του ή ένας λαϊκιστής, ανεξέλεγκτος δικτατορίσκος;

Υπενθυμίζω ότι στη χώρα μας εκτός από τους παράνομους μετανάστες υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες νόμιμοι μετανάστες και άλλοι τόσοι ιθαγενείς μουσουλμάνοι. Έτσι, ο μουσουλμάνος φοιτητής από τον Έβρο που κατεβαίνει να σπουδάσει σε ολόκληρη πρωτεύουσα δεν θα βρει ούτε ένα νόμιμο τζαμί.

Αφού λοιπόν έχουμε κατοχυρώσει για εμάς ότι θα χτίζουμε εκκλησίες όπου θέλουμε, θα φοράμε ό,τι παντελόνι θέλουμε και θα βάφουμε τον τοίχο του σαλονιού μας με ό,τι χρώμα θέλουμε, ας δούμε και το δικό του πρόβλημα.

Είναι όπως το είχε πει ο James Bovard: «H δημοκρατία πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από δύο λύκους και ένα πρόβατο που ψηφίζουν για το δείπνο».

Email για σχόλια- παρατηρήσεις Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.