Το σκηνικό να θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη: «Μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα, με πολύχρωμα κοσμήματα και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δεσποινίδες» και μια ταμπέλα που γράφει «Μποτίλια στο Πέλαγο», να γεμίζει ξαφνικά τα σοκάκια που περπάτησε ο «δικός μας» Κώστας Καρυωτάκης, με χρώμα. Η ταμπέλα γράφει «Μποτίλια στο Πέλαγο», με την ένδειξη art café.
Κλακέτα και σκηνή δεύτερη: Ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη, φωνή Μαίρης Δημητριάδη. Στη μποτίλια που βρίσκεται καταμεσής του πελάγου, επιβάτες είναι η ποιότητα και το συναίσθημα του «Κι ήθελε ακόμη, πολύ φως να ξημερώσει…», αγκαλιά με τις μουσικές του κόσμου, από τη «λάγνα» Αφρική και την ονειροπόλα Λατινική Αμερική και μια πινελιά από πιάνο.
Ποίηση, επανάσταση, ελληνικότητα, σε ένα café, όπου η ανάγνωση ενός βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη, μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με καφέ, ποτό, τσάι και μία πρόχειρη ανάγνωση ενός βιβλίου με εξώφυλλο τον Μπερλινγκουέρ, ταιριάζουν απόλυτα με το ντεκόρ εκθέσεων ντόπιων καλλιτεχνών και την υπέροχη αυλή της Μποτίλιας.
Θεοφάνους 9 και Ιωνίας, Πρέβεζα
