Μια μόνο ακρόαση είναι αρκετή για να καταλάβει ο ακροατής ότι κάθε έννοια περί αυστηρά οριοθετημένων υφολογικά μουσικών ειδών είναι απερίφραστα καταλυμένη . Η σύμπραξη τόσων πολλών και με διαφορετικές καταβολές μουσικών εξασφαλίζει την όσμωση πολλών και φαινομενικά ετερόκλητων ειδών . Το εναρκτήριο κομμάτι «Ορφέας» χωρίς να έχω μουσικολογικές γνώσεις έχω την εντύπωση ότι ακολουθεί αρχαιοελληνικές κλίμακες . Δύο τραγούδια αργότερα , στο «Τραγούδι του Πολέμου» που είναι και μια από τις κορυφώσεις του δίσκου , το κουπλέ είναι μια ράθυμη ροκιά ενώ το ρεφραίν μας διακτινίζει στον Ψηλορείτη . Από την άλλη , στο «Αγκάθι» που είναι ποίημα του Αλεξάντρ Πούσκιν , ο Ψαραντώνης ρομαντζάρει τρυφερά πάνω στα 7/8 που απλόχερα στήνουν οι μουσικοί .
Αναμφισβήτητες κορυφώσεις του δίσκου είναι δύο πάλι μελωποιημένα ποιήματα , ο «Ταμπουράς» του Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ και η «Κόρδοβα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . Πολύ ταιριαστά στις πρώτες φωνές μαζί με τον Ψαραντώνη και τον Δημήτρη Αποστολάκη συμπράττει και η Μαρία Κώτη . Στο πρώτο με έναν αμανέ μας ταξιδεύει στις πεδιάδες της Ανατολής , ενώ στην «Κόρδοβα» μεταμορφώνεται με ένα φλαμένκο σε Ανδαλουσιανή τσιγγάνα . Αρκετά σας ταλαιπώρησα με τις περιγραφές , οφείλω όμως να σας καθησυχάσω ότι το υλικό παρά την πολυμορφία του και συνοχή έχει και ομοιογένεια . Η αλήθεια είναι πως τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα έτσι με κάποιο μουσικό έργο ήταν στην αλλοδαπή με το ντεμπούτο των Arctic Monkeys , ενώ στα καθ’ ημάς το 2002 με την «Αγρύπνια» του Θανάση Παπακωνσταντίνου .
Ότι τόσο οι Χαϊνηδες όσο και οι Mode Plagal να παραβαίνουν τα όποια όρια ήταν γνωστό . Είναι όμως αξιοθαύμαστο και αν θέλετε συγκινητικό ότι ένας παλαιός και καθιερωμένος μουσικός σαν τον Ψαραντώνη όχι μόνο τολμάει να ερμηνεύσει πάνω σε φαινομενικά ξένα γι’ αυτόν πράγματα , αλλά και να επιτυγχάνει με τόση ευκολία , και είναι ευχάριστο που το παράδειγμά του όπως και των συνοδοιπόρων του το ακολουθούν πολλά παιδιά χωρίς προκαταλήψεις περί δήθεν αυθεντικότητας και πάνω από όλα με γόνιμες ιδέες . Με την ανάγκη να κινηθούν «πέρα από τα σύνορα» .
