Αυτός υποσχέθηκε ότι θα πρωτοτυπήσει, όπως είπε και σ' αυτό τον αχώνευτο Ολλανδό, και θα τηρήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

Τέλος πάντων ξεκίνησαν αυτές οι φρικαλέες διαπραγματεύσεις με εκείνον τον «ανεκδιήγητο», το Βαρουφάκη, που κατέληξαν σε αδιέξοδο... Game over μας είπαν.

Ο πρωθυπουργός κατέφυγε στο άφρον δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, που πολύ έμπλεξε τα πράγματα: ο κ. Γιουνκέρ μας είπε ότι αν ψηφίσουμε ΟΧΙ ψηφίζουμε έξοδο από το ευρώ, οι του «Μένουμε Ευρώπη» ερμηνεύανε το ΝΑΙ σαν «πάση θυσία συμφωνία» ('γουρούνι στο σακί' ένα πράμμα), ενώ ο πρωθυπουργός μας είχε διαμηνύσει ότι το ΟΧΙ σημαίνει καλύτερη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Πιστέψαμε το νέο και άφθαρτο πρωθυπουργό μας και ψηφίσαμε ΟΧΙ. Ομολογουμένως δεν αντιληφθήκαμε το βαθύτερο νόημα της σκέψης του: όταν έλεγε ότι θα σεβαστώ τη θέληση του ελληνικού λαού αν ψηφίσει ΝΑΙ, έμμεσα μας υποδείκνυε να ψηφίσουμε ΝΑΙ παρόλο που φανερά στήριζε το ΟΧΙ. Ήταν σαν να έλεγε ότι με το ΝΑΙ θα μπορέσω να πείσω το κόμμα ότι ο λαός δε θέλει ρήξη, θα εφάρμοζε τη συμφωνία, και θα είχε και σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Αυτό το καταλάβαμε με την αποπομπή Βαρουφάκη. Ήταν αργά.

Αλλά σε εκείνη τη συνεδρίαση της βουλής που δόθηκε στον πρωθυπουργό η εντολή της τελικής διαπραγμάτευσης καθώς και η εντολή να γυρίσει στην Αθήνα με συμφωνία, με έκπληξη είδαμε 17 κυβερνητικούς βουλευτές να ψηφίζουν κατά (όχι, παρών, αποχή). Μας ζώσαν τα φίδια. 17 διαφωνούντες με το καλημέρα είναι πολλοί, τι μας περιμένει άραγε στη συνέχεια;

Σε κάθε περίπτωση όλα πήγαν κατ' ευχή: αποτρέψαμε το Grexit, ο πρωθυπουργός γύρισε με μια συμφωνία επώδυνη – αυτό το ξέραμε από την αρχή – μια συμφωνία που όπως είπε δεν την πιστεύει αλλά θα την εφαρμόσει για να μην καταρρεύσει η χώρα σε άτακτη χρεοκοπία. Άλλωστε σαν αριστερός που είναι θα φροντίσει να απαλύνει το πόνο μας και να ρίξει τα βάρη στους έχοντες. Τώρα πώς θα το κάνει αυτό, δεν το ξέρουμε, πιστεύουμε πάντως. (Πάντως είναι καλό σημάδι ότι θεραπεύτηκε από τον έρπη).

Και πάμε στην ιστορική συνεδρίαση της Βουλής της 15ης Ιουλίου. Αφού αποφεύχθηκε ο σκόπελος της Ζωής – «άιντε» της φώναζε η κ. Καραμανλή σε εθνική έξαρση – και η διαδικασία ήταν εξαιρετικά σύντομη, αλλά αυτό είναι καλό αφού μας απάλλαξε από το μαρτύριο να ακούμε τους δεκάρικους λόγους των πολιτικών στη βουλή που κανείς μας δεν πιστεύει... Η ψηφοφορία όμως ήταν ακόμα μεγαλύτερο σοκ: 39 κυβερνητικοί βουλευτές να καταψηφίζουν; Και ακόμα είμαστε στα «προαπαιτούμενα» της συμφωνίας;

Ενώ με τόσα βάσανα κατορθώσαμε να ενωθούμε όλες οι υγιείς και υπεύθυνες δυνάμεις του έθνους, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας έβαλε στην άκρη τα ιδεολογικά του «πιστεύω» και κάνει τέτοια προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας, για να διαφυλάξει το ευρωπαϊκό της μέλλον, ποιος είναι ο κ. Λαφαζάνης με τους 32 βουλευτές του που εναντιώνεται; Γιατί δεν στέκεται αλληλέγγυος με τους συντρόφους του; Τι δηλαδή αυτός είναι πιο αριστερός από τους άλλους, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό τον Αλέξη τον Τσίπρα;

Αφήστε που θα μας μπλέξει και σε νέες περιπέτειες: Θα εξαναγκάσει τον πρωθυπουργό να προσφύγει εκ νέου στις κάλπες, που σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο του κ. Βενιζέλου – να και κάτι καλό – θα γίνει με λίστα που προφανώς θα καταρτίσει ο πρωθυπουργός. Είναι λοιπόν αναγκασμένος να το κάνει για να μην είναι όμηρος του παλιού διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ – να εκδιώξει από τις εκλόγιμες θέσεις όλους τους «λαφαζαναίους» και να συγκροτήσει μια συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία απαλλαγμένη από τους τυχάρπαστους «συμμορίτες της δραχμής». Μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που σαν γροθιά θα εργαστεί για το καλό της χώρας και του έθνους. Τώρα αν έχουμε και κάποιες «παράπλευρες απώλειες», έτσι είναι η ζωή (με μικρό 'ζ'). Προέχει η σωτηρία της χώρας και των δανειστών, έπεται του λαού (αυτός είναι αναλώσιμος).

Να γιατί για όλα φταίει ο Λαφαζάνης. Στέκεται απέναντι στο νέο, μεγάλο, εθνικό μας αφήγημα. Ντροπή...

ΥΓ: Είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές όταν ο Λαφαζάνης κατήγγειλε ότι τον αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία («λήσταρχος Παναγιώτης», έγραψαν κάποιες εφημερίδες «ριφιφί στο νομισματοκοπείο» είπαν κάποιοι άλλοι). Αυτά παθαίνει όποιος επιμένει να υποστηρίζει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αυτά παθαίνει όποιος στην πολιτική δεν αντιλαμβάνεται τους ελιγμούς και δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα...