28 Οκτώβρη 2015. Κατεβάζω το μικρό μου γιο να παρελάσει μαζί με τους συμμαθητές του. Τελευταία στιγμή και αφού τον έχω αφήσει στο σημείο εκκίνησης συνειδητοποιώ ότι στην εξέδρα εκτός από τους άλλους «επίσημους» είχε ανέβει και ο επίσημος πολιτικός απόγονος των γερμανοτσολιάδων συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων 1940-1945, ο περιφερειακός σύμβουλος της Χρυσής Αυγής.

Τα παιδιά μας παρέλασαν μπροστά από τον εκπρόσωπο των σύγχρονων ταγμάτων εφόδου, με την συναίνεση όλης της τοπικής πολιτικής εξουσίας . Ελπίζω οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που συνόδευαν τα παιδιά μας να μην τον αναγνώρισαν και γι’ αυτό να συνέχισαν την παρέλαση. Ο πολιτικός προϊστάμενος των εκπαιδευτικών πάντως φιγουράρει μαζί με τον φασίστα πάνω στην εξέδρα των επισήμων.

Ο κυβερνητικός βουλευτής και ένας δημοτικός σύμβουλος αφού ανέχτηκαν το φασίστα στο χώρο κατάθεσης στεφανιών κατέβηκαν από την εξέδρα (ο κυβερνητικός εταίρος των ΑΝΕΛ μαζί με τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες παρέμειναν στην εξέδρα).

Ο κυβερνητικός βουλευτής (αφού έκανε αντιφασιστικές δηλώσεις μετά την παρέλαση), να βάλει καλά στο μυαλό του, ότι η πολιτική των μνημονίων, η πολιτική της Ε.Ε και του ΔΝΤ, η πολιτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια αλλά και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ληστεύει το λαό, αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί.

Μόνο με την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των κυβερνήσεων που την εφαρμόζουν από τον οργανωμένο ξεσηκωμό του λαού, μόνο με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία κόντρα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης θα πεταχτούν και οι φασίστες στο καλάθι των αχρήστων. Καλώ τους συλλόγους των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και τους συλλόγους γονέων να πάρουν θέση. Η σιωπή είναι συνενοχή….

Υ.Γ Η 28η Οκτωβρίου δεν «γιορτάζεται» με παρελάσεις που καλλιεργούν το μιλιταρισμό, τη στρατιωτική πειθαρχία και υποταγή. Καμία σχέση δεν έχουν οι παρελάσεις με την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και μνήμης του λαού μας. Γιατί το έπος της αντίστασης ενάντια στο φασισμό καμία σχέση δεν έχει με τον εθνικισμό, τη ξενοφοβία και τις διακρίσεις που καλλιεργούν οι παρελάσεις. Γιατί το 1940 δε μας μαθαίνει ότι πρέπει να υποκλινόμαστε στην πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική ηγεσία, στους «επισήμους» της αντεργατικής επίθεσης και τα τσιράκια τους. Αντίθετα μας δείχνει ότι όταν ο λαός είναι κάτω από φτώχεια, πείνα και κατοχή, επιλέγει τον αγώνα για να φύγουν οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες.