Οι κοινωνίες αλλάζουν μέσα από τους συλλογικούς και δημοκρατικούς αγώνες, αλλάζουν όταν οι λαοί παίρνουν την τύχη στα χέρια τους εκφράζονται ελεύθερα-χειραφετούνται. Μια τέτοια τομή ιστορικά ήταν και το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου.

Η ψήφος στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου ήταν η πιο μεγάλη ταξική επιλογή εντός ενός αστικού πλαισίου που έχει να επιδείξει ο κόσμος της εργασίας στην χώρα μας αλλά και πανευρωπαϊκά.

Ποιοτικά αν το αναλύσουμε σε επίπεδο ψηφοφόρων το ΟΧΙ κέρδισε εκλογικά όλα τα χαμηλά στρώματα του  πληθυσμού, θριάμβευσε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αλλά και πανελλαδικά, καθώς και στη νεολαία ( που είναι το παραγωγικό κομμάτι της χώρας). Ιδιαίτερα στη νεολαία πήρε το συντριπτικό ποσοστό του 80%. Η μεσαία τάξη επίσης ως κοινωνική κατηγορία στάθηκε στο πλευρό του ΟΧΙ με μεγάλα ποσοστά.

Πολλοί έσπευσαν μετά τη υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα να προβούν σε αναλύσεις περί του τι ακριβώς ήθελαν οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ από την κυβέρνηση  την επομένη του αποτελέσματος. Άλλοι ερμήνευσαν την ψήφο ως μια διαμαρτυρία απέναντι στις πολιτικές λιτότητας. Άλλοι ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για να πάει να τελειώσει τη συμφωνία η κυβέρνηση την επομένη του αποτελέσματος με καλύτερους όρους. Άλλοι ως μια ξεκάθαρη επιλογή ανατροπής των δεσμών του χρέους και της εποπτείας και ανασυγκρότησης παραγωγικά της χώρας έξω από σκληρές νομισματικές ενώσεις (ευρώ) και πολιτικές λιτότητας (μνημόνια).

Θεωρώ ότι το ΟΧΙ εμπεριείχε όλα αυτά τα άτομα και όλες αυτές τις λογικές εντός της κοινωνίας. Όμως αυτές οι απόψεις και οι όψεις, κυρίως ηγεμόνευσαν ως αναλύσεις μετά το πέρας της διαπραγμάτευσης αρκετά μετά δηλαδή του αποτελέσματος. Η αλήθεια είναι ότι όσοι ζήσαμε από κοντά εκείνη τη μάχη και τη δώσαμε με όλο μας το «είναι», συνειδητοποιήσαμε ότι όλο και περισσότερος κόσμος τόνιζε ότι θα ψηφίσει ΟΧΙ, απλούστατα γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει και όλο αυτό το ρεύμα εντός της κοινωνίας δυνάμωνε μέρα με τη μέρα εκείνη τη βδομάδα σε ένα πολύ στενό από άποψης χρόνου πλαίσιο.

Και αλήθεια τι θα μπορούσε ακόμα να χάσει ένας ανασφάλιστος που δεν είχε πρόσβαση στο σύστημα ή ένας μικρομεσαίος με ληξιπρόθεσμες οφειλές που όλη του η ζωή μετατράπηκε σε δόσεις, ή ένας άνεργός που τον συντηρεί ο παππούς και η γιαγιά από τη σύνταξη τους  ή οι γονείς του, ή ένας που δούλευε μαύρα σε κάποιο μαγαζί ενώ έχει 1 ή 2 πτυχία και δεν έβλεπε μέλλον; Τι είχε να χάσει ένας που είχε κόκκινα δάνεια και φοβόταν μήπως η τράπεζα του πάρει το σπίτι; Τι είχε να χάσει ένας εικοσάρης που δεν έφταιξε σε τίποτα και έβλεπε ότι θα πληρώνει χρέη τρίτων για χάρη των τραπεζιτών ή των δανειστών για δεκαετίες ακόμα;

Τι είχε να χάσει τέλος ένα μεσήλικας μισθωτός που του κόψαν το μισθό και σπουδάζει δυο παιδιά βλέποντας να τρέχουν οι υποχρεώσεις και ένα κράτος παράλληλα να τον αντιμετωπίζει κάκιστα ως το τελευταίο τροχό της αμάξης;

Για αυτόν το λόγο θριάμβευσε το ΟΧΙ και όλο αυτόν τον κόσμο δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν τα συστημικά ΜΜΕ και η ελίτ αυτής της χώρας γιατί ακριβώς εξέφραζαν άλλες ανάγκες και άλλα βιώματα. Όπως και το σάπιο πολιτικό σύστημα που ηττήθηκε εκείνη τη Κυριακή.

Επομένως με το κλείσιμό των τραπεζών να έχει επέλθει, με όλη την τρομοκρατία και τρομοϋστερία των αντιπάλων «μέσα και έξω από τα τείχη» να θεριεύει, ο λαός και οι πολίτες ψήφισαν ΟΧΙ με όλα τα ενδεχόμενα στο τραπέζι χωρίς να φοβούνται ότι έχουν τίποτα άλλο να χάσουν έστω και για μια βδομάδα…