Σαράντα μέρες απουσίας της Σαφέτ Μαυρομμάτη-Ντίνο και το χέρι μου δυσκολεύεται να υιοθετήσει το «έφυγε».
Φεύγουν σύμφωνα με τον νόμο της ζωής οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι φίλοι και μαζί τους ταξιδεύουν συνοδευτικά μνήμες και βιώματα.
Για τη Σαφέτ οι λίγες αράδες, που καταθέτω παρακάτω, είναι αποκλειστικά η προσωπική μου μαρτυρία για μια φίλη Πρεβεζάνα που έφυγε και συγχρόνως ένα μικρό μνημόσυνο στη «ζωντανή» μνήμη της.
Η Σαφέτ είχε μία διαδρομή ζωής σε όμορφα μονοπάτια της εποχής της.
Υπηρέτησε τις παραδοσιακές αξίες-οικογένεια, πατρίδα-με αφοσίωση, συνέπεια και πάθος.
Είχε πνευματικές, πολιτιστικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες και με αυτές οδοδείκτες πορεύτηκε στη ζωή. Συγχρόνως πληθωρική και πεισματάρα.
Το συλλογικό ήταν η ανάσα της και η κουβέντα της είχε μία άμεση αλλά και πικρή γευστικότητα, χωρίς να θέλει να γοητεύσει κανένα.
Τραυματικές οι αναμνήσεις της από τα πέτρινα χρόνια της πατρίδας μας, γι΄αυτό δεν υποκρίνονταν στην αληθοφάνεια και δεν παρηγοριόνταν με τα ψέματα των οποιονδήποτε «σωτήρων».
Δονούσε η ψυχή της, όταν μιλούσε για την Πρέβεζα και οι εικόνες της περασμένης Πρέβεζας (Βρυσούλα, Πευκάκια, Μαργαρώνα, Κάστρο Παντοκράτορα, Κυανή Ακτή κλπ) γύριζαν πίσω στα ίδια της τα σημεία και την έπνιγαν.
Αφοσιωμένη στο θεσμό της οικογένειας είχε κατασταλαγμένες τις αρχές και τις προτεραιότητες, που στέργιοναν το οικοδόμημά της και έκανε προσπάθειες να τιθασεύσει το θυμό της, όταν αυτές οι αρχές και αξίες δοκιμάζονταν.
Κόρη του σπουδαίου Πρεβεζάνου σκιτσογράφου-γελοιογράφου και πολιτικού Αλή Ντίνο (1891—1938) θεώρησε χρέος της, ενώ ήταν ακόμη στη ζωή, να θέσει στη διάθεση του Δήμου μας όλο το πολύτιμο έργο του πατέρα της, για το υπό «συνεχή υπόσχεση» των τελευταίων δημάρχων, ετοιμαζόμενο «Μουσείο Ιστορίας της πόλης».
Αναγκάστηκε, με πίκρα, να ανακαλέσει την υπόσχεσή της, όταν βεβαιώθηκε, που θα κατέληγε το χρέος της!!!
Η ζωή της στάθηκε «ανθρώπινα» γενναιόδωρη.
Της χάρισε μακροζωία, χαρές και λύπες, απογόνους, φίλους και το πιο σπουδαίο:
τέλος αξιοπρεπές και ανώδυνο, ανάμεσα στις αγαπημένες κόρες και εγγονές της και φιλικά πρόσωπα.
Σάλπαρε ήρεμη για τον άλλο κόσμο, μόνο που αυτό που άφησε πίσω της δεν ήταν η Πρέβεζα και η Ελλάδα, που ονειρευόταν και αγαπούσε.
Θα μου λείψει το πιο τίμιο, η Μορφή της
