Τελειώνουμε σήμερα, το πρώτο μέρος της δημοσίευσης αποσπασμάτων (εγγραφών) από το ανά χείρας μας χειρόγραφο ημερολόγιο του άλλοτε δημάρχου της πόλης μας Ιωάννη Μ. Ρέντζου (1868-1933), που κάναμε κάθε Τετάρτη. Η δημοσίευση των αποσπασμάτων από το ημερολόγιο του Ι.Μ.Ρ. είχε ενταχθεί εκ μέρους της Δημοτικής Παράταξης «Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα – Λούρος – Ζάλογγο» στο πλαίσιο του εορτασμού της εκατονταετίας από την απελευθέρωση της Πρέβεζας, που ήδη κορυφώθηκε κατά το τριήμερο 19-21 Οκτωβρίου 2012. Έχουμε ήδη τελειώσει την ψηφιοποίηση του πρώτου τόμου (282 σελίδες) και προχωρούμε στην ψηφιοποίηση του δευτέρου τόμου. Στην εγγραφή που επιλέξαμε σήμερα ο Ι.Μ.Ρ. περιγράφει την ιστορία μιας φώκιας που ανέβηκε από το λιμάνι προς το (τότε) Ποτάμι. Το Ποτάμι, θαμμένο ως υπόνομος, αντιστοιχεί σήμερα σαν ροή καθόδου του προς τη θάλασσα, στη Λεωφόρο Ειρήνης (Πρώην σταθμός ΚΤΕΛ – Κατάστημα ΟΤΕ) και στη Οδό Καρυωτάκη (ΟΤΕ – Λιμάνι). Εξάλλου ως προς το ζήτημα της παρουσίας φώκιας στα νερά του Αμβρακικού, η Πολυξένη Τόλια-Δερβέντζα, διδασκάλισσα, μας είχε διηγηθεί ότι είχε δει δύο φώκιες στη Μαργαρώνα. Οι Πρεβεζάνοι ψαράδες θα γνωρίζουν περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις. Θεωρούμε ωραία ιδέα να «αναστηθεί» η φονευμένη φώκια με ένα άγαλμα στη διασταύρωση ΟΤΕ – εκκλησία Αϊγιάννη.
18 Δεκεμβρίου 1907
Τοις πάσιν γνωστόν τυγχάνει ότι εν τω μέσω της πόλεώς μας διέρχεται ο ποταμός Καρυδάς (Κοραδάς), ο οποίος «κατεβάζει», όταν πίπτουν άφθονες βροχές. Επειδή προ δύο ημερών ο καιρός ήταν βροχερός, είχεν ολίγα νερά, εις τας εκβολάς δε περισσότερα, διότι ενούται με την θάλασσαν. Μια φώκια λοιπόν εισήλθεν εις τον ποταμόν, περιεπλανήθη και έφθασεν έως τον Άγιον Ιωάννην. Επειδή [όμως] τα νερά ήσαν ολίγα δεν ηδύνατο πλέον να βαδίση και ίσως σκοτισθείσα έθεσεν την κεφαλήν εις μίαν οπήν του ποταμού, η οποία είναι απέναντι της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου, εκ της οποίας οπής χάνονται [ή χύνονται] τα νερά της συνοικίας. Εκεί λοιπόν ήτο και εμούγκριζεν. Περί τας τρεις ώρας της νυκτός, οι άνθρωποι άρχισαν να υποπτεύονται νομίζοντες ότι πρόκειται περί ανθρωπίνου σώματος. Είχεν δε επισωρευθεί πολύς κόσμος και με φανούς την διέκριναν και δια ντουφεκισμού την εφόνευσαν. Την ανέσυρον έξω και την μετέφερον εις το Διοικητήριον [σημερινό Δικαστικό Μέγαρο], ήτο δε πενήντα οκάδες ως έγγιστα. Το τοιούτον εγγράφομεν ενταύθα ως πρωτάκουστον: Φώκια μέσα εις την πόλιν…».
*Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από τον ιστότοπο «Δημόσιος Χώρος» του κ. Γιάννη Ρέντζου