Στις 26 Ιουνίου 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα σε συνεδρίαση του υπουργικού της συμβουλίου αποφάσισε για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, στο οποίο ο Ελληνικός λαός ενέκρινε το ΟΧΙ στις πολιτικές λιτότητας. Αλλά το «όχι» έγινε «ναι», από την για πρώτη φορά αριστερά διακυβέρνηση, προς μεγάλη απογοήτευση όλων όσων ψήφισαν ΟΧΙ.

Tο δημοψήφισμα είχε ανακοινωθεί λίγες μέρες νωρίτερα, στις 27 Ιουνίου, με μεταμεσονύκτιο διάγγελμά του Αλέξη Τσίπρα. Προηγουμένως, ο πρωθυπουργός είχε ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς, την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ.

Έτσι, μέσα σε έναν «καυτό» Ιούνιο, όπου προτάσεις και αντι-προτάσεις πάνε κι έρχονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η Ελλάδα δεν πληρώνει τη δόση στο ΔΝΤ ως όφειλε και ο λαός καλείται να πει αν συμφωνεί ή όχι με το «σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο Eurogroup της 25.06.2015».

Μέχρι να φτάσουμε στην 5η Ιουλίου είχαν ήδη έρθει τα πάνω κάτω: το Eurogroup δεν παρατείνει το πρόγραμμα που έληγε στις 30 Ιουνίου, ο κόσμος αποσύρει μαζικά τις καταθέσεις του, οι Τράπεζες εκπέμπουν SOS, ο Μάριο Ντράγκι δεν συναινεί σε αύξηση του ποσού ρευστότητας μέσω ELA, τα capital controls είναι γεγονός από τις 28 Ιουνίου και μετά.

Μέσα σε κλίμα μεγάλης πόλωσης, τα επόμενα 24ωρα φέρνουν αντιμέτωπους τους υποστηρικτές του «μένουμε Ευρώπη» κι εκείνους του «μεγάλου και περήφανου "όχι"» που ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας από το Σύνταγμα, στις 3 του Ιούλη. 

Τελικά, οι κάλπες του, πρώτου μετά το 1974, δημοψηφίσματος αναδεικνύουν σε μεγάλο νικητή το «όχι», δίνοντάς του ποσοστό 61,31%, παρά τις αντίθετες προβλέψεις των δημοσκόπων, τις ατέλειωτες ουρές και την ταλαιπωρία στα ΑΤΜ για 60 ευρώ ημερησίως. 

Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, αποδείχτηκε περίτρανα ότι η πραγματικότητα έχει πάντα τον τρόπο να ξεπερνά τη φαντασία...