Του Ευάγγελου Αυδίκου (Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας)

Ένας μαθητής Λυκείου έκλεψε ένα κουλούρι. Με όρους ηθικολογίας απαράδεκτη πράξη. Όμως , είναι από μόνη της μια πράξη απελπισίας που συναντιέται με τον Αγιάννη του Ουγκώ. Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους. Φαίνεται πως η Ελλάδα της κρίσης δίνει άφθονα παραδείγματα για να γραφτούν δοκίμια και λογοτεχνία με θέμα την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπρος στην ανέχεια.

Ο νεαρός μαθητής, ορφανός από πατέρα, ζούσε το δράμα του. Οι χορτασμένοι αδυνατούσαν να καταλάβουν τον πόνο του ούτε μπορούσαν να εξηγήσουν το γουργουρητό της κοιλιάς του αλλά και την ελλιπή προετοιμασία στα μαθήματα. Όσο άντεχε το φως της ημέρας κάτι μπορούσε να προλάβει. Από τη στιγμή που σκοτίνιαζε η ψυχή του μαύριζε από απελπισία. Τότε , οι λέξεις γίνονται αμφίσημες, εξαρτιέται από τη σχέση σου με τη ΔΕΗ. Για όλο και περισσότερους το σκοτάδι που πλημμυρίζει το σπίτι τις βραδινές ώρες είναι συνέπεια της φτώχειας, ίσως για κάποιους αυτή η πραγματικότητα να μη χωράει στη δική τους αντιληπτική ικανότητα.

Όμως, η πράξη του νεαρού μαθητή να πάρει το κουλούρι του συμμαθητή από την ανοιχτή τσάντα καλύφτηκε από το σκοτάδι της ‘συγκάλυψης’ των συμμαθητών του που γνώριζαν το συμβάν. Τέτοιες ώρες η ‘συγκάλυψη’ και το σκοτάδι γίνονται σύμβολα μιας μεγαλειώδους συμπεριφοράς των νεαρών συμμαθητών. Οι μαθητές/ες έδειξαν με τη συμπεριφορά τους μια συμπεριφορά που οι ταγοί μας έχουν ξεχάσει. Απέδειξαν πως η αλληλεγγύη είναι ακόμη παρούσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Μήπως όσοι αποφασίζουν πρέπει να ανοίξουν τα λεξικά τους στο λήμμα ‘αλληλεγγύη’; Μήπως πρέπει να καλέσουν τους συμμαθητές του νεαρού «κλέφτη» του κουλουριού;