Σήμερα, πας στο γήπεδο να δεις τον εκατομμυριούχο επαγγελματία να εργάζεται, την ομάδα Α.Ε να κοιτάει να οικονομήσει από σένα όσα λεφτά μπορεί, ενώ απαγορεύονται συνθήματα, φωνές, σημαίες καπνογόνα κτλ... Να πας στο γήπεδο για τι; Να δεις νεόπλουτα παιδάκια να νομίζουν ότι είναι οι θεοί και έχουν βγάλει στα 25 τους όσα εσύ ο άνεργος δεν θα βγάλεις ούτε σε 7 ζωές; Να πληρώσεις ένα σωρό λεφτά στο εισιτήριο να δεις θέατρο και όχι μπάλα; Να πας στο γήπεδο και να μην σου θυμίζει τίποτα το αγνό αυτό άθλημα των περασμένων δεκαετιών; Μαυρίλα, βρωμιά και σαπίλα, όπως όλες οι σύγχρονές μεγαλοεπιχειρήσεις που διοικούνται από εφοπλιστές κατά κύριο λόγο.
Και κάπου εκεί παραμένουν, με δυσκολία βέβαια, ζωντανές οι τοπικές ομάδες των χωριών και των πόλεων. Αναφέρομαι στα τοπικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα που αγωνίζονται νέα παιδιά, ντόπια, παίζοντας με πάθος για την φανέλα του τόπου τους, έτσι «αλά» παλιά…
Χωρίς βέβαια να λείπουν ποδοσφαιριστές που στο κλίμα της εποχής θέλουν να λογαριάζονται σαν επαγγελματίες και πρόεδροι- επικίνδυνοι. Κι όμως σε αυτά τα πρωταθλήματα βλέπεις ποδόσφαιρο με ανταγωνισμό και λαχτάρα, όπως πρέπει. Κυριαρχεί ο πρωταθλητισμός, αλλά για το ποιά ομάδα θα ανέβει μια κατηγορία πιο πάνω, γεγονός που δίνει συνεχώς κίνητρα στα παιδιά αυτά. Εκεί, σε αυτά τα γήπεδα με το χώμα ή το παλιό χορτάρι, βλέπεις το ποδόσφαιρο που θυμούνται οι παλιοί. Το λατρεμένο άθλημα, όχι το επάγγελμα...
against modern football
Γάτσιος Δημήτρης
