Ανησύχησα. Για την τύχη του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής στην πόλη μας, την Πρέβεζα. Και η ανησυχία δεν προέρχεται από μια γενική εκτίμηση μετά την ψήφιση του νόμου για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ανησύχησα ιδιαίτερα από τη δήλωση του κυρίου Αλμπάνη, του πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Που είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος. Δεν κάνει δηλώσεις για να εντυπωσιάσει ούτε για να είναι στην επικαιρότητα. Προπάντων , τον ενδιαφέρει το ίδιο το πανεπιστήμιο, με όλες τις δυσκολίες που έχουν προκύψει με την απορρόφηση των ΑΤΕΙ από το κύριο σώμα του Πανεπιστημίου.

Τι είπε ο κ. Αλμπάνης; Με τον κόφτη στη βαθμολογία για τις πανεπιστημιακές σχολές η Πρέβεζα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χάσει πολλούς φοιτητές και φοιτήτριες. Και η μείωση του αριθμού των εισακτέων θα οδηγήσει στο επόμενο βήμα. Το κλείσιμο του Τμήματος που εδρεύει στην πόλη ή την απορρόφησή του από το Τμήμα Οικονομικών και Διοικητικών Επιστημών στα Γιάννινα.

Και ποια η αντίδραση της Πρέβεζα; Καμία. Ή σχεδόν καμία. Ενδεχομένως να μου διαφεύγει κάτι. Στην πόλη μας όλοι μας είμαστε επιμηθείς και όχι προμηθείς. Με άλλα λόγια, συνηθίζουμε να κατακεραυνώνουμε για τον αποκλεισμό της πόλης, για την εγκατάλειψη. Να γκρινιάζουμε για τους δρόμους. Μας αρέσει να σχολιάζουμε στα καφενεία και στις παρέες. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα πράγματα. Προκαλεί μόνο προσωπική εκτόνωση.

Η πόλη – και ο νομός- βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Οφείλουν όλοι οι επικεφαλής της τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμος, περιφερειακή ενότητα) να αντιδράσουν. Ας αφήσουμε στην άκρη τις κομματικές δεσμεύσεις. Να τεθούν επικεφαλής μιας κίνησης. Από τώρα. Μαζί και τα διάφορα επιμελητήρια. Οι καιροί ου μενετοί, έλεγαν οι παλιοί. Ο χρόνος τρέχει γρηγορότερα. Να σηκώσουν τα μανίκια οι σύλλογοι. Για να μην καταλήξουμε στο τέλος να γκρινιάζουμε για τους κακούς άλλους που μας αδικούν και μας ζημιώνουν. Τώρα. Γιατί αύριο θα είναι αργά.