Δύο μόλις χρόνια έχουν περάσει απ την ολοκληρωτική κατεδάφιση του εθνικού συστήματος υγείας και βαριά άρρωστος πλέον έχει χάσει τους γιατρούς εκείνους που του μιλούσαν στη γλώσσα του και καλαμπούριζαν στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία όταν έγραφε κάθε μήνα τα φάρμακά του.Και στην κλινική με τις έκτακτες εισαγωγές, λόγω κρίσης άσθματος, υπήρχε πάντοτε ένα κλίμα κάτι περισσότερο από οικογενειακό με το προσωπικό της κλινικής.
Αυτά πλέον ανήκουν σε ένα μακρυνό παρελθόν.Τώρα βρίσκεται διασωληνωμένος στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός ιδιωτικού θεραπευτηρίου με ένα κόστος ημερησίας νοσηλείας δυσβάστακτο για την κοινωνική του τάξη. Έχει πουλήσει όλο του το βιος για μια παράταση ζωής σε ένα περιβάλλον που μυρίζει βρώμικο εμπόριο. 100 Ευρώ τη μέρα μόνο για τη μέτρηση του κορεσμού οξυγόνου στο δείκτη του χεριού του.
Μέσα στις παραισθήσεις του, από ένα λάθος κοκτέιλ γενόσημων φαρμάκων στη φλέβα (μείωση του κόστους -αύξηση του κέρδους ανά ασθενή για τον επιχειρηματία κλινικάρχη), αρχίζει ένα οργανωμένο παραλήρημα απόδοσης ευθυνών.
Ο ιδιώτης-ασθενής τελικού σταδίου, μέσα στην πλάνη του μυαλού του, αρχίζει να αποδίδει τις ευθύνες της κατάντιας του πρώτα στους τριακόσιους πολιτικούς που τον ξεγέλασαν και τους ψήφισε. Ύστερα στους γιατρούς με το φακελάκι και στο δημόσιο σύστημα υγείας που σάπισε από μόνο του -επειδή ήταν Δημόσιο-. Αρχίζει να θυμάται έναν τραυματιοφορέα ένα βράδυ σε μία εφημερία (από την εποχή του Ε.Σ.Υ) που είχε αποκοιμηθεί πάνω στην τροχήλατη κλίνη, λόγω εξάντλησης απ’τις διπλοβάρδιες και έναν «Ελληνάρα» δίπλα του να του φωνάζει να ξυπνήσει γιατί αυτός λέει τον πληρώνει.
Ο ιδιώτης ασθενής- σχεδόν κλινικά νεκρός- δεν γνωρίζει την αιτία θανάτου του. Πλησιάζει η καρδιακή ανακοπή και αυτός αναθεματίζει την ΕΡΤ και τους υπαλλήλους της. Δεν γνωρίζει ότι τα δημόσια νοσοκομεία που έσωζαν τις ζωές των φτωχών τάξεων επέλεξαν να τα ρημάξουν οι σύμμαχοι του πλούτου. Άντε τώρα ένας φτωχός ιδιώτης σαν αυτόν να αντέξει οικονομικά τους ξενοδοχειακούς θαλάμους των ιδιωτικών θεραπευτηρίων που πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Ο ιδιώτης ασθενής μέσα στο αντι-Δημόσιο παραλήρημά του, αρχίζει να υμνεί τις μεγάλες εταιρίες,τη βιομηχανία φαρμάκου, την ελεύθερη οικονομία και πάνω στην κορύφωσή του η καρδιά του σταματά…
Σιγή επικρατεί στο θάλαμο της ΜΕΘ…
Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι λεπτά (οικονομικός χρόνος για το ιδιωτικό θεραπευτήριο)και αντίδραση καμία απ’ το υπάρχον σύστημα. Βλέπεις ένας γιατρός on call και μια νοσηλεύτρια με μισθούς πείνας σε καθεστώς ημιαπόλυσης απ’ τον οικονομικό manager.Τι ειρωνία! Πριν δύο χρόνια ο ίδιος ασθενής, σχεδόν ημιθανής τότε, στα επείγοντα του Γενικού Κρατικού με γιατρούς πολλών ειδικοτήτων να βρίκονται πάνω από το κεφάλι του. Ο ιδιώτης είχε σωθεί από τους γιατρούς δημόσιους λειτουργούς.
Το ηθικό δίδαγμα:
O δόκτορ Γκεβάρα έλεγε ότι οραματίζεται μια κοινωνία όπου κανένας άνθρωπος δεν θα πεθαίνει άδικα. Στη χώρα όπου πρόσφερε το κοινωνικό του έργο, οι δείκτες παιδικής θνησιμότητας είναι σχεδόν μηδενικοί. Και αυτό με τα λιγότερα δυνατά οικονομικά μέσα, μα με γνώμονα πάντα την επιστήμη και επίκεντρο τον άθρωπο. Ο κλινικά νεκρός ιδιώτης δεν γνώριζε ότι υπάρχει το αντίδοτο στην πάθησή του. Έφυγε μέσα στην άγνοιά του ή την αγνωμοσύνη του.