-«Και τι να πω εγώ ρε Πάνο για τα Εξάρχεια και την κρίση , εγώ από την Κοκκινιά είμαι και γράφω για έντεκα μαντράχαλους που κυνηγάνε ένα πετσί...»

-«Έλα τώρα, σε μένα… , αφού κάθε μέρα εκεί είσαι…»

-«Εντάξει... αλλά να ξέρεις εγώ στην γιούχα θα είμαι με τους πιτσιρικάδες που έλεγε και ο Ζήκος…»

 

Γράφει ο Άγγελος Σκλαβουνάκης (Δημοσιογράφος)

 

Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω μια εικόνα από τα σημερινά Εξάρχεια , όχι ως κάτοικος τους αλλά ως τακτικός θαμώνας τους.

Εδώ και περίπου δύο χρόνια σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας ο καθένας βιώνει την κρίση από την σκοπιά του και σίγουρα αυτό έχει επιπτώσεις και στην ζωή του κάθε τόπου.

Στα Πιθαράδικα λοιπόν (έτσι ονομαζόταν η περιοχή των Εξαρχείων μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα) υπάρχει έντονη η «μυρωδιά» του… ανθού που βρίσκεται ριζωμένος βαθιά στα συγκεκριμένα χώματα και δεν φαίνεται να έχει χάσει το άρωμα του , παρά την ασφυκτική οικονομική κατάσταση.

 

 

Τα συνεχόμενα μέτρα , οι απολύσεις , τα «ψαλίδια», τα... τσεκουρώματα , η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι νόμοι που έχουν την μορφή ιστού αράχνης ,η εξαθλίωση κλπ. έχουν μαζέψει πολύ κόσμο γύρω από την «φωτιά» του… Γαλατικού χωριού που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας .

Μην περιμένει κανείς βέβαια να τον σώσει ο Αστερίξ, ο Οβελίξ ή κανένας μαγικός ζωμός , το μοναδικό και μεγαλύτερο «όπλο» των Εξαρχείων παραδοσιακά είναι η …καλλιέργεια και η εφαρμογή της λέξης ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Πρόκειται για έναν όρο με… δέκα γράμματα όπου στην συγκεκριμένη περιοχή κατάφεραν να τον… αποκρυπτογραφήσουν γρήγορα μέσα από τα συνθήματα ή τους λόγους και να του δώσουν «σάρκα και οστά».

Οι αξιέπαινες πρωτοβουλίες των κατοίκων, οι συνελεύσεις , οι συναυλίες , τα θεατρικά, τα στέκια, οι εκθέσεις βιβλίων και ζωγραφικής προσπαθούν να δώσουν ένα ξεχωριστό χρώμα στο …γκρίζο της πρωτεύουσας.

Το πάρκο της Ναυαρίνου, η πλατεία, ο λόφος του Στρέφη αποτελούν ζωντανούς «πυρήνες» της «εναλλακτικής» σκέψης προσφέροντας μια όαση στην τσιμεντούπολη. Όπως και να 'χει πρόκειται για μια γειτονιά που είναι ζωντανή ,επαναστατική που δεν ακτινοβολεί απελπισία και έχει την δυνατότητα να «παντρεύει» αρμονικά διαφορετικούς τύπους ανθρώπων.

Βέβαια για να παίξουμε και λίγο με την μπάλα… κάτω , δεν μιλάμε για μια περιοχή στα πρότυπα του ισπανικού αυτόνομου χωριού της Μαριναλέντα, όμως πρόκειται για έναν τόπο όπου μπορεί ο καθένας με την προσωπική του «απόχη» να συλλέξει στοιχεία και ιδέες που θα τον βοηθήσει για έναν καλύτερο τρόπο ζωής.

Το ενθαρρυντικό της υπόθεσης είναι ότι αρκετές συνοικίες του λεκανοπεδίου έχουν μπει στις ίδιες «ράγες» με τα Εξάρχεια και αρκετοί πολίτες πλέον ενεργοποιούνται στις γειτονιές τους.

Κλείνοντας θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενο δεν είχε σκοπό να …διαφημίσει τούτο τον τόπο, απλά παραθέτω τις εικόνες και τον αέρα που... μυρίζει σε αυτή την γωνιά την δεδομένη χρονική στιγμή.

Υ.Γ. : Οι μοναδικοί …Δράκουλες των Εξαρχείων βρίσκονται…περιμετρικά

Υ.Γ.2 : Οι Πρεβεζάνοι έχουν την δική τους επαναστατικότητα εδώ και χρόνια και τον Αχέροντα τον έχουν για... κολύμπι.