Είμαι βέβαια μια γυναίκα σαν όλες εσάς που ίσως διαβάσετε αυτές τις γραμμές με μια διαφορά όμως, για άλλες τεράστια και για άλλες, δυστυχώς, μικρή. Είμαι μια γυναίκα που πριν 2 χρόνια αποφάσισα, μετά από πολλά χρόνια γάμου , να λήξω μια σχέση κακοποίησης. Μια σχέση που μου στοίχισε πολλά, ειδικά σε ψυχικά αποθέματα. Και ο λόγος που τώρα αποφάσισα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας είναι γιατί χρειάζεται πολύς χρόνος να απαλύνουν οι πληγές που αφήνουν αυτές οι σχέσεις και φυσικά σκοπίμως χρησιμοποίησα το ρήμα «απαλύνουν» και όχι «σβήνουν» επειδή αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.
Παρέμεινα σε έναν γάμο προβληματικό για περισσότερα από 10 χρόνια ελπίζοντας πως κάποτε τα πράγματα θα άλλαζαν. Ήλπιζα, μάταια βέβαια, πως κάποτε θα σταματήσει ο φόβος όταν το κλειδί έμπαινε στην πόρτα αργά τη νύχτα, πως όσα έκανα θα τα εκτιμούσε. Ήλπιζα πως αν καταχώνιαζα βαθιά μέσα μου τις άσχημες στιγμές και πως αν ξέχναγα τον πόνο που ένιωθα στο κορμί μου αλλά και στη ψυχή μου δεν θα ξανασυνέβαιναν. Και ξέρετε εν μέρει είχα δίκιο γιατί όταν τα «έθαβα» αυτά αργούσαν να ξανασυμβούν…..όμως απλά αργούσαν δεν σταματούσαν. Και όσο περισσότερο αργούσαν τόσο περισσότερο μεγάλωνε μέσα μου η ελπίδα πως είχαν σταματήσει. Μέχρι που… ξαναρχόνταν. Αλλά και μετά πάλι ήλπιζα μέχρι την επόμενη φορά. Ένας φαύλος κύκλος χωρίς τελειωμό. Άλλη μια ευκαιρία και άλλη μία και άλλη μία και και και… μέχρι την τελευταία. Διαλυμένη βέβαια ψυχολογικά και με χίλιες τύψεις (παρά το αδιαμφισβήτητο δίκιο μου) επιτέλους τερμάτισα αυτή την σχέση.
Θα αναρωτιέστε γιατί δημοσιοποιώ την ιστορία μου όμως ο σκοπός μου, ειλικρινά, δεν είναι να αποκτήσω τα λίγα λεπτά διασημότητας που όπως λένε αντιστοιχούν σε όλους (εξάλλου θα διατηρήσω τη ανωνυμία μου). Αν όμως από αυτήν την ιστορία έστω και μια γυναίκα σαν κι εμένα πάρει δύναμη να απελευθερωθεί θα είναι για μένα μια μεγάλη νίκη.
Οι κακοποιημένες γυναίκες δεν είμαστε απλά ένας αριθμός ή ένα ποσοστό μιας έρευνας που όλοι διαβάζουμε και μετά εύκολα ξεχνάμε. Είμαστε υπαρκτά πρόσωπα και μάλιστα δίπλα σας. Μένουμε στην πολυκατοικία σας, δουλεύουμε μαζί σας, είμαστε ακόμα και φίλες σας. Είμαστε κομμάτι της ζωής σας και παρόλα αυτά αγνοείται πλήρως τον εφιάλτη που ζούμε όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας και γι’ αυτό βέβαια φροντίζουμε εμείς οι ίδιες. Και αυτό γίνεται γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που εμμέσως πλην σαφώς δικαιολογεί τη βία ενός άντρα ενάντια στη γυναίκα του. Μα βέβαια δεν είναι λογικό να χειροδικήσει ο άντρας αν τον νευριάσουν; Μα δεν μπορεί! κάτι θα κανε και η γυναίκα για να την χτυπήσει κτλ κτλ κτλ. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. Ο άντρας, που είτε από άποψη είτε από δικά του οικογενειακά βιώματα σηκώνει χέρι, δεν χρειάζεται καμία απολύτως αιτία παρά μόνο αναζητά την αφορμή και πλάθει μόνος του δικές του καταστάσεις προκειμένου να μπορέσει να εκτονώσει τα δικά του κόμπλεξ κατωτερότητας και τις εμμονές του.
Η κακοποιημένη γυναίκα από την άλλη προσπαθεί απεγνωσμένα και συνεχώς να αποδείξει στο σύντροφό της πως ΔΕΝ αξίζει την άσχημη και βίαιη συμπεριφορά του κάτι το οποίο όμως είναι μάταιο γιατί στην ουσία αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που εξοργίζει τον θύτη της. Όταν ο θύτης-άντρας συνειδητοποιήσει πως το θύμα- γυναίκα του είναι ένα άτομο καλύτερό του πρέπει άμεσα να το υποτάξει και να το φέρει στα δικά του μέτρα ώστε να κρύψει τον ελαττωματικό του χαρακτήρα και φυσικά να μην την χάσει.
Και επειδή κατανοώ πως τα πολλά λόγια είναι φτώχια, μία συμβουλή. Σε σας που ίσως βρήκατε κάποια κοινά με τη δική μου ιστορία. ΦΥΓΕΤΕ! Τίποτα και κανείς δεν αλλάζει ΠΟΤΕ. Θα φύγει η ζωή σας και δεν καταλάβετε πως. Ακόμα και στα παιδιά σας κακό κάνετε γιατί ζώντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα μάθουν πως η βία είναι κάτι φυσιολογικό και επιτρεπτό και έτσι θα διαιωνίσετε μία κατάσταση αρρωστημένη. Δείξτε τους πως τελικά το να λες ΟΧΙ όσο δύσκολο και να ναι είναι αυτό που θα σε πάει μπροστά. Και επίσης, επιτέλους ΜΙΛΗΣΤΕ μην κρύβεστε. Μόνο έτσι θα πάρετε δύναμη και θα μπορέσετε να ζήσετε τη ζωή σας με πραγματικό χαμόγελο.
Θα θελα να κλείσω με ένα τεράστιο ευχαριστώ σε μια γυναίκα που με στήριξε πολύ όλα αυτά τα χρόνια που κράταγα το στόμα μου κλειστό για να μη το μάθει κανείς και , ω ναι, κατηγορήσουν εμένα! Αλλά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου και στους φίλους μου που μόλις το έμαθαν στάθηκαν δίπλα μου και τώρα πια είμαι ήρεμη.
Υ.Γ. Ενημερωτικά απλά να σας αναφέρω, έχοντας όπως καταλαβαίνετε προσωπική πείρα, πως αυτοί που από τους ψυχολόγους περιγράφονται με τον όρο «θύτες» είναι είναι ό,τι πιο γελοίο μπορείτε να συναντήσετε σε άνθρωπο. Στις περισσότερες περιπτώσεις κυκλοφορούν δίπλα σας με φανταχτερά αυτοκίνητα, μοντέρνα μηχανάκια, χαλάνε πολλά λεφτά γιατί έτσι νιώθουν άρχοντες ( ασχέτως πάλι αν «ξεχνάνε» τα λεφτά της διατροφής των παιδιών τους), θεωρούν ότι πας μορφωμένος κάτοχος πτυχίων και καλής δουλειάς , οικογενειάρχης , καλός και νομοταγής πολίτης είναι αν μη τι άλλο «κατώτερός» τους και φυσικά ΔΥΣΤΥΧΩΣ παραμένουν πάντα ατιμώρητοι. Αλλά δεν πειράζει. Ας μένουν ατιμώρητοι και αποδεκτοί από αυτή την κοινωνία αρκεί που το θύμα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟ και φυσικά τόσο μα τόσο ΗΡΕΜΟ και με πραγματικό ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
