Ας θυμηθούμε όμως τα σημαντικότερα γεγονότα της πενταετίας αυτής. Ένα από τα πιο καυτά ‘ανέκδοτα’ είναι αυτό με τίτλο ‘ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ’. Μετά από αυτό το ανέκδοτο, φυσικά ξεχάσαμε το φαγοπότι της κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία κατασπάραξε και παρέδωσε το κουφάρι της Ελλάδας με ένα έλλειμμα διπλάσιο αυτού της πολιτικής διαχείρησης αυτής από την Μεταπολίτευση. ΄Οσο έλλειμμα είχε η χώρα μας μέχρι το 2004, η κυβέρνηση Καραμανλή κατάφερε μέσα σε λιγότερα από έξι χρόνια διακυβέρνησης να το διπλασιάσει.

    Όταν ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου αναστόμησε το ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, κάποιοι έτρεξαν να πλάσσουν σενάρια πως ο τότε Πρωθυπουργός είναι πράκτορας των Αμερικάνων και σκοπός που είπε αυτή την στερεότυπη έκφραση ήταν μόνο και μόνο για να αναλάβει τα ηνία της χώρας εμπαίζοντας την αγωνία του Έλληνα. Τελικά χρειάστηκε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια για να διαπιστώσει ο κοντόφθαλμος ελληνικός λαός πως αυτό που είχε πει ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν κάτι το πασιφανές. Μένοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταφέρνουμε να σταθούμε στα πόδια μας αν εκμεταλευτούμε σωστά τα προγράμματα και τα ΚΟΝΔΥΛΙΑ τα οποία μας προσφέρει η τελευταία. Να που ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Συνεπώς στο ερώτημα που του τέθηκε συνεχίζουμε στην Ευρώπη ή μόνοι μας, απάντησε όπως κάθε Έλληνας πολίτης.

    Ο τρόπος που διαχειρίστηκε το ζήτημα των διαπραγματεύσεων ήταν λάθος, για να φτάσουμε 10 Νοεμβρίου 2011, μετά από το μεγάλο φιάσκο του Δημοψηφίσματος και από μια περίοδο πολιτικής και κυβερνητικής αστάθειας, να αλλάξουμε Πρωθυπουργό διορίζοντας τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Διορίζοντας έναν Οικονομικό Σύμβουλο Της Τράπεζας της Ελλάδος στο τιμόνι της χώρας, είναι σαν να τοποθετήσαμε ναρκομανή επικεφαλής στη δίωξη ναρκωτικών. Η πολιτική ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας όλο αυτό το διάστημα έπαιζε το θέατρο του παραλόγου. Προσπαθούσε να κατασταλάξει ανάμεσα στο αν θα στηρίξει την κυβέρνηση του Μνημονίου ή θα αποτελεί τον πόλο έκφρασης της μόδας των Αντιμνημονιακών δυνάμεων της συντηρητικής φωνής στην Ελλάδα. Τελικά μετά από μπαράζ αποτυχημένων προσπαθειών ακολούθησε το δρόμο της λογικής στηρίζοντας το Μνημόνιο.

   Ο ΣΥΡΙΖΑ, εμπαίζοντας την αγωνία του λαού, είχε ως τρίπτυχο επιτυχίας τη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, την ολική ρήξη με τους δανειστές, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή στην ελληνική δραχμή. Μετά την ολοκλήρωση του Συνεδρίου του αυτές οι φράσεις εκλείπουν από το λεξιλόγιό του και τείνει να γίνει ένα πολιτικό κόμμα που από εκφραστής του πολιτικού τσαμπουκά ενάντια στην Τρόικα, γίνεται ένας καλύτερος διαπραγματευτής σε σχέση με την σημερινή κυβέρνηση. Περάσαμε από την εποχή του ‘ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ’ στην εποχή της ‘ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ’

   Η ΔΗΜΑΡ προσπαθώντας να απεμπλακεί από το κυβερνητικό της παρελθόν, θυμήθηκε την αντιμνημονιακή της ταυτότητα, με σκοπό την διατήρησή της στο πολιτικό κάδρο.

   

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ 

  

   Τελικά καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως σαν Ελλάδα μας εκφράζει η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ που έχει χάσει την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Ο χώρος ο οποίος ήταν πηγή έκφρασης της μικρομεσαίας αστικής τάξης, έγινε το αποκούμπι της δεξιάς και της εξαθλίωσης του ελληνικύ λαού. Ο κ. Βενιζέλος εγκλωβισμένος στα πολιτικά του λάθη-βλ. λίστα Λανγκάρντ- έχει μόνο έναν δρόμο να ακολουθήσει, αυτόν της εκβιαστικής συμμετοχής του κινήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ στην κυβέρνηση. 

   Μιλώντας με οικονομικούς όρους, λοιπόν, σύμφωνα με την «καμπύλη Laffer»: η αύξηση των φορολογικών συντελεστών, προκαλεί ταυτόχρονη μείωση των φορολογικών εσόδων. Είναι αδιανόητο το σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας, να παραβλέπει έναν τόσο απλό και συνάμα σημαντικό κανόνα, υιοθετώντας μάλιστα μια αποτυχημένη πολιτική λιτότητας. Ο δρόμος της πολιτικής λιτότητας έχει ως αποτέλεσμα : η ανεργία στην Ελλάδα να ξεπερνά το 25%, ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αγγίζει το 24%. Παράλληλα οι μειώσεις των μισθών των ήδη εργαζομένων  υπερβαίνουν το 20% των αρχικών τους απολαβών. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως αντί να παρατηρείται μείωση στο δημόσιο χρέος των χωρών οι οποίες έχουν θεοποιήσει την πολιτική λιτότητας, αυτό αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς. Εκτιμάται ,μάλιστα, πως το Δημόσιο χρέος για την Ελλάδα θα ξεπεράσει το 170% του ΑΕΠ. Η αποτυχία της πολιτικής την οποία επιβάλλει η Γερμανία μέσω της Ε.Ε. είναι παταγώδης. Χωρίς περιθώρια ανάπτυξης δεν θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος.

   Διαβάζοντας την διάλεξη του Γερμανού Σοσιαλδημοκράτη φιλοσόφου και κοινωνιολόγου κ. Γίργκεν Χάμπερμας, στάθηκα στο εξής απόσπασμά του: «Οι όροι αυτοί μου θυμίζουν τις συνθήκες της όψιμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησαν στην κατάληψη της εξουσίας από το φασισμό. Μια Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν το σύνολο του πληθυσμού έχει την αίσθηση ότι κηδεμονεύεται από μια τρόικα…». Ο κ. Χάμπερμας δεν διατύπωσε κάτι άλλο παρά την σκληρή πραγματικότητα η οποία εκτυλίσσεται καθημερινώς και αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που επιτάσσει  η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πολιτικό σύστημα είναι ανήμπορο να αντιμετωπίσει την λαίλαπα της ακροδεξιάς και του φασιστικού καθεστώτος και μόνη της ασπίδα είναι να μην οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, καταπατώντας έτσι την έννοια της Δημοκρατίας. Οι εμετικές αυτές κινήσεις των πολιτικών κομμάτων έχουν ως αποτέλεσμα την εκτόξευξη των ποσοστών των Νεοναζί και των Φασιστών της Χρυσής Αυγής, η οποία εκμεταλλευόμενη την οργή του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα και την  προβολή από τα ΜΜΕ ως αντισυστημικό κόμμα, καταδιωκόμενο από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, καταφέρνει να παραμένει ενισχυμένη στην πολιτική ζωή του τόπου.

   Εν κατακλείδι, το φημολογούμενο γεγονός για αλλαγή προσώπου στην Πρωθυπουργική θέση  θα είναι ανούσιο. Δεν έχουμε ανάγκη από αλλαγή προσώπων. Έχουμε ανάγκη από ΑΛΛΑΓΗ πολιτικών τακτικών. Το κλειδί για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση χρέους, είναι η αλλαγή της πολιτικής στην Ευρώπη. Αν η Γερμανία μετά της εγχώριες εκλογές δεν αλλάξει τακτική θα αναγκαστεί η Ευρωζώνη να ζήσει χωρίς αυτήν.